ကြည်ပြာရောင်နေ့စွဲများ

ရက်စွဲ (၁)

မကြာခင်မိုးကောင်း-နမ္မတီးရထားထွက်ပေတော့မည်။ ကချင်ပြည်နယ်ရဲ့ ဆောင်းရာသီက ပုံမှန်ထက်ပို၍အေးလွန်းလှပါပေသည်။ ရထားပေါ်မှာတော့ ခရီးသွားများအသံနှင့်စျေးသည်များ၏အသံများသည်နွေရာသီလောက်တော့ မကျယ်လောင်ဟုယူဆမိလိုက်ပါသည်။ တနင်္ဂနွေနေ့ နံနက်မို့ထင်ပါရဲ့ မနေ့ကမှ တွေ့ခဲ့သည့် အမေ့ကို ပိုလွမ်းနေမိသလိုပင်။ ခုလိုစနေကျောင်းပိတ်ရက်မျိုးဆို စူးကျယ်အောင်တစ်ယောက် အမေရှိတဲ့ မိုးကောင်းကို အမြဲလာနေကျဖြစ်သည်။ပြီးတော့ ထုံးစံအတိုင်းယခုလို တစ်ရက်နေပြီးတနင်္ဂနွေ နံနက်စောစောမှာ နမ္မတီးကိုပြန်နေကျဖြစ်သည်။နမ္မတီးနှင့်မိုးကောင်းဟာ အိမ်နီးချင်းမြို့ငယ်လေးတွေဖြစ်ပြီး ရထားတစ်နာရီဝန်းကျင်ခန့်သာ စီးရသော မြို့ငယ်လေးတွေဖြစ်သည်။နေထွက်လာရင်တော့ အဖေ့အိမ်ကို ရောက်တန်ကောင်းပါရဲ့။ရထားပြတင်းပေါက်များကို ဆွဲပိတ်ချလိုက်သည်။နှင်းစက်များနှင့် အေးစက်စက်လေတွေက ရထားခွင်းသွားတဲ့အရှိန်ကို အကြောင်းပြပြီး စူးကျယ်အောင်ကို အသည်းခိုက်အောင်လုပ်နိုင်လို့ပေါ့။ဒီလိုနဲ့ဘဲ ရထားလေးခရီးစထွက်ခဲ့လေပြီ။ ရက်စက်အောင်မလှလွန်းတဲ့ တောင်တန်းတွေနဲ့ တောရိုင်းပင်စုစု လေးတွေကိုသာ ပြတင်းပေါက်ကြားထဲက ငေးရင်း နမ္မတီးကို ပြန်လိုက်လာခဲ့မိတယ်။ပြီးတော့ ဘာအကြောင်းရာမှ မတွေးဘဲ ခုလို ငေးရင်းလိုက်ပါလာခဲ့ပြီးငြိမ်သက်နေမိသည်။ဒီလိုငြိမ်သက်ရတာကို သူကြိုက်တယ်လေ။ ငြိမ်သက်ခြင်းတွေ အရမ်းများလွန်းရင်လဲ သေဆုံးသွားတတ်တာကိုတော့ ၁၅နှစ်အရွယ် ကောင်လေးက ရထားစီးရင်းဘယ်သိပါ့မလဲ။မကြာခင် နမ္မတီးဘူတာကိုရောက်တော့မည်။ဒီမြို့လေးမှာဘဲ သူ့ကိုမွေးခဲ့ပြီး အထက်တန်းစတက်ရမယ့် နှစ်မှာဘဲ အဖေ နဲ့ အမေကွာရှင်းပြီး အမေကတော့ သူ့ဇာတိ မိုးညှင်းမှာ သူ့အစ်မနဲ့ နေထိုင်ဖို့ စူးကျယ်အောင်တို့သားအဖကို စွန်းခွါသွားပါတော့တယ်။စူးကျယ်အောင်ကတော့ မစွန့်ခွါနိုင်လို့ အမေရှိတဲ့ မိုးကောင်းကို ခုလို ကျောင်းအားလပ်ရက်တိုင်း လာဖြစ်နေမိပါသည်။

အဖေကတော့ အမေမရှိတော့လဲ ပိုက်ဆံရှာမြဲ ၊အရင်ပုံစံတိုင်းဘာမှမပြောင်းမလဲ သွားလာမြဲ၊ စားသောက်မြဲ ၊ပျော်ပျော်နေမြဲပင်။ တကယ်ဆိုရင် အမေမရှိတော့တဲ့နောက်ပိုင်း အဖေ တစ်ခုခုတော့ဖြစ်နေသင့်တယ်လို့တော့ ထင်မိပါသည်။ အနည်းဆုံး လွမ်းရိပ်လွမ်းငွေ့လေးတော့ ပြသင့်တာပေါ့။
————————————————