ေနေရာင္သည္ တမၽွင္ခ်င္းစိတ္ျဖာက်ေနေသာ ယူကလစ္ပင္၏အရြက္မ်ားၾကားမွ လူးလြန႔္ကာ ဖိတ္စဥ္က်ေနသည္။ ညေနသုံးနာရီေက်ာ္လို႔ ေနခ်ိဳခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆိုေပမဲ့ ပူျပင္းလြန္းလွသည္။ မခံနိုင္လို႔ ဟိုေနရာတိုး၊ သည္ေနရာေရႊ႕ၾကည့္ေသာ္လည္း မျခားနား။ ေနေရာင္ေအာက္က မလြတ္နိုင္ေသာ ဘုန္းလၽွံေမာင္မွာ ေနညာသီးကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေလၿပီ။
'မလာေသးဘူးလား ကိုးကိုးရာ'
ခပ္ညည္းညည္းေရရြတ္မိေပမဲ့ ေမၽွာ္ေနသူကား ေပၚမလာေသး။ သည္ေတာ့ လက္တစ္ဖက္ကေက်ာပိုးအိတ္ကို အေနာက္သိုင္း၊ ဝတ္ထားသည့္ပုဆိုးစကို ဒူးထိဆြဲမ,ကာ ငုတ္တုပ္ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။ ၿပီးမွ လည္ပင္းကိုအစ္ေနေစသည့္ စတစ္ေကာ္လာက ၾကယ္သီးတစ္လုံးကိုျဖဳတ္၊ လက္ကိုင္ပါဝါကိုထုတ္ၿပီး နဖူးေပၚအႏွံ့သုတ္ရ၏။ ေအာက္တိုဘာ၏ရာသီဥတုက မိုးရြာလို႔ ေအးခ်င္လၽွင္ေတာ့စြတ္ေအးၿပီး ပူခ်င္လၽွင္လည္း အခုလိုေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်သည္ထိ။
'လူႀကီးမင္းေခၚဆိုေသာ တယ္လီဖုန္းမွာ သတ္မွတ္ခ်ိန္အတြင္း ျပန္လည္ေျဖၾကားျခင္း မရွိပါသျဖင့္ ေခတၱေစာင့္ဆိုင္း...'
"မေစာင့္ဆိုင္းနိုင္ေတာ့ဘူးေဟး၊ ပုဆိုးႀကီးနဲ႔ ပူလွၿပီ"
စိတ္တိုတိုႏွင့္ေရရြတ္လိုက္ေတာ့ ပလက္ေဖာင္းေဘးေလၽွာက္သြားေသာ တိုက္ပုံႏွင့္လူႏွစ္ေယာက္က ဘုန္းလၽွံကို ရယ္သြမ္းေသြးကာ လွည့္ၾကည့္သြားၾကသည္။ ထိုသူတို႔သာမက အျခားအျခားေသာ သင္တန္းလာတက္သူေတြကလည္း ျပန္ခါနီးကို ျပဳံးစိစိျဖင့္။
ဟုတ္ပါသည္၊ ဘုန္းလၽွံတစ္ေယာက္ ေဖာင္ႀကီးရွိ ဗဟိုဝန္ထမ္းတကၠသိုလ္တြင္ အရာထမ္းသင္တန္းလာတက္ေနရတာ တစ္လေလာက္ပင္ရွိၿပီ။ အေၾကာင္းက ေမေမႀကီး၏ တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန့္၊ တစ္နည္းဆိုရလၽွင္ ေမေမႀကီး၏ ရည္သန္စိတ္ေၾကာင့္ပါပဲ။ မိမိတို႔ေစာ္ဘြားႏြယ္ တရားေရးအမတ္၏မ်ိဳးဆက္သည္ ေငြရယ္ေၾကးရယ္ မ်ားမ်ားမႂကြယ္ဝေစဦးေတာ့ တစ္ေန႔ ျပည္သူ႔အက်ိဳးသယ္ပိုးတဲ့ ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္းျဖစ္ဖို႔၊ သီေပါၿမိဳ႕နယ္ေဆး႐ုံႀကီးမွာ ၿမိဳ႕ခံေတြေလးစားရိုေသရတဲ့ ဆရာဝန္ႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ ေမေမႀကီးဆႏၵ ျပင္းျပရွာသတဲ့ေလ။
