Intihardan önceki 1 yıl

Anahtarsız kapılar

Her şeyin başlanğıcı böyle oldu.

Kaderimiz bizim elimizdemi yoksa bizmi onun elindeyiz?

7:00 Sabah.
America.

Alarmın sesiyle birlikte uykudan uyandım. Yerimi yarı uykulu bir şekilde topladım ve elimi yıkamak için tuvalete gittim.

Güneş yavaş yavaş çıkıyordu. Ve kuşların civildeme sesi ikinci kata yansıyordu. Kuşları etrafını ağaç budakları saran penceremin etrafına toplanmıştılar.

Kuşların sabah yemesi için pencerenin önüne hep ekmek kırıntıları koyduğum için. Yada yarısını yiyemediğim yemekleri. Çoğunlukla yemeyimi koyuyorum.

Ama ne kuşların şen sesi nede gittikce mavileşen gökyüzü umrunda değildi. Her gün gördüğüm sıkıcı şeyler. Hayatım gibi.

Bu gün okula gidiyordum ve tatil sonunda bitmişdi.

Bunları düşünerek içeri girdim.

Tualetde aynanın karşısında bir süre kendime baktım.

Büyük burnuma ve eğri dişlerime...

Artık alışkanlık haline gelmişti aynada yüzündeki kusurlarıma bakmak. Kendimi asla sevmeyecektim. Her yıl ne kadar deyişeceğimi kendime anlatsamda her yıl öncekinden berbat oluyor.

7:10...

7:15...

7:20...

Bitkilerimi suladım. Sulamama rağmen her zaman soluyordular.

Yeni bir sen için 20 kural:

1. Pencerelerinin ve ders masanın önüne çiçekler koy.

Tualetden çıktıktan sonraysa okul kıyafetlerimi giyindim.

Sonra aşağı ailemin yanına indim.

Bu gün artık 11ci sınıfa gidecektim. Ve zerre hevesim yoktu.

Annem mutfakta çay koyuyor babamsa peynirli tostunu yiyordu. Evde sadece 3ü müz yaşıyorduk. Ama sessiz bir günümüz yoktu.

"Çay neden bu kadar soğuk?" Babam anneme yüksek sesle dedi. Daha sözümü bile bitirmeden babam başladı.

"Sen geç geldiğin için." Annem kısa bir cevap verdi. Babamla konuşmaktan hep kaçınıyordu. Gereksiz yere olay çıkaran biriydi benim babam.

Bende hep kaçınıyorum. Zaten yeterince hayatımda sorun var bir de bununla uğraşacak halde değilim.