SİYAH

1.)KOYU

Ben Bahar..

Bazen capcanlıyım,bazen de bir o kadar sessiz...Ama genel olarak sessiz bir kişilik olduğum söylenemezdi.Sessizlik hiç bana göre değildi,bu yüzden konuşmayı hep çok daha iyi bir tercih olarak görmüşümdür.

Sessizlik bana hep siyahı hatırlatır.

Siyah...

Şu zamana kadar sevemediğim tek renk siyahtı ve sessiz kalırsam kendimi siyaha teslim etmiş gibi hissediyordum.Bu yüzden teslim olmaya hiç niyetim yoktu.

Ama babam yaşadığı talihsizliği yüzünden bir kere siyaha teslim olmuştu.Babam,bu hayatta en çok değer verdiğim insandı.Onu ağlarken hiç görmemiştim ama sanırım ilk karısının ölümünden sonra çok ağlamıştı.Çünkü ilk karısını çok sevmişti.

Karısı Sedef doğum yaptıktan sonra bir aksilik yaşanmış ve hayatını kaybetmişti.Babam,hemen ardından da çocuğunun ölüm haberini almıştı.Babamı yıkılmış bir halde düşünemiyordum.O masmavi gözleri,o cesur duruşu onun yıkılabileceği ihtimalini aklımda bırakmıyordu.

Babam,Sedef ve annem üniversiteden arkadaşmış.Sedef'in talihsiz ölümünden sonra annem babamla yakınlaşmış ve evlenmişlerdi.

Bu geçmişi kimseye anlatmadım çünkü bunları kimsenin bilmesini istemiyordum.Övünerek anlatabileceğim bir durum değildi ve ben gerçekten annemle gurur duymuyordum.Ona güvenmiyordum da.Saçmalık !

Anneme güvenmiyordum ve en kötüsü de hiç güvenemeyecek olmamdı.

Özel okula gittiğim için birçok şımarık ve kendini beğenmiş tiple aynı ortamlarda bulunuyordum.Buna rağmen yakın bir arkadaşım vardı.Ayşegül.

Sinirim bozukken bile beni güldürebilecek potansiyele sahipti.Bunu nasıl başardığını bilmiyordum ama benim de başarmak istediğim birşey olduğu kesindi.

Şu yaşıma kadar,çok büyük ve acı bir olay yaşamamıştım.Bu yüzden şanslıyım demiyordum.Çünkü hayat,aniden koyulaşabiliyordu.

Bu yıl en zor,en stresli yıllarımdan biri olacaktı.Önümde başarılı olmam gereken bir üniversite sınavım vardı ve ben kendime hiç güvenmiyordum.Bu konuda babam beni ne kadar motive etse de başaracağıma pek inanmıyordum.

Ayrıca bu yılımın nasıl geçeceğini gerçekten çok merak ediyordum.