After getting shot ~ Nicy

Hoofdstuk 1 , 10-05-2018

Nicoline
"And... cut!" Klonk er door de ziekenhuis kamer. De laatste.. de allerlaatste cut voor mij. Iniedergeval voor voorlopig dan.. Er volgde een pijnlijke stilte, niemand wist wat hij moest zeggen. "Dat was het dan.." onderbrak ik de stilte. Iedereen knikte en maakte hun wangen droog. In de aflevering van vandaag zullen er veel tranen te zien zijn, deze keer tranen die niet geacteerd zijn, echte tranen, tranen van verdriet maar toch ook van een sprinkel geluk. Geluk door alle momenten die wij meegemaakt hebben, met wij bedoel ik, ik en de geweldig cast en crew. Maar vooral Andy en ik. 9 seizoenen lang speelde wij samen het duo: Koen & Tineke. Dat daar nu een einde aan gekomen is is onwerkelijk, maar het was tijd, tijd om de punt achter een prachtig en intensief verhaal te zetten. Andy ging op de rand van het ziekenhuis bed zitten en de crew begon met het opruimen van de spullen. "Cava?" Vroeg ik met een kleine lach toen ik zag dat Andy het moeilijk had. "Mhm" mompelde hij. Ik ging naast hem zitten en sloeg mijn arm om zijn schouders. "Allez, dan ga je mij missen eindelijk eh" zei ik. Iedereen in de kamer lachte ermee. "Nee maar serieus Nico, kga u missen." Zei Andy al een stuk serieuzer. "Ik uw ook An, ik u ook." Zei ik en veegde een traan weg die over mijn wang rolde. Toen iedereen de kamer verlaten had, namen we elkaar in omhelzing en huilde. Ik genoot er wel van, nog een keer, een keer Andy & ik. Alleen Andy & ik. We loste elkaar na enkele minuten en glimlachte zwakjes. Andy pakte een briefje uit zijn zak en gaf die aan mij. "Voor mij?" Vroeg ik verbaasd. "Neen voor je achterbuurman" zei Andy grappend. Ik lachte met hem en vouwde het briefje uit elkaar:

Liefste Nicoline,
Hier zitten we dan, voor de laatste keer samen. Voor de laatste keer jij en ik. Ondanks dat ik jou keihard ga missen ben ik blij voor je, blij dat je je hart achterna gaat. Ook ben ik trots, trots op ons maar vooral op jou. Ik heb oprecht bewondering voor hoe je het 9 seizoenen lang dag in dag uit met mij hebt kunnen volhouden, want ik weet ook zelf ik ben de gemakkelijkste niet se. Maar even zonder gein, wat ben ik dankbaar, dankbaar voor onze avonturen samen. Als "Koen en Tineke" maar ook als ons, als Andy en Nicoline. Ik noemde jou zonet "de beste collega die ik ooit gehad heb", ik zei dat misschien omdat dat in het script geschreven stond, maar ik meende het oprecht. Het voelde als een zin recht uit mijn hart omdat het zo is. Jij, Nicoline, jij bent de gene waarmee ik graag samenwerk waardoor ik s'ochtends vrolijk naar mijn werk vertrek. Natuurlijk hou ik ook zielsveel van onze andere collega's, maar met hun voelde het nooit hetzelfde. En het gaat ook nooit hetzelfde voelen. En dat is oké, want dat zegt weer iets over hoe bijzonder wij waren. Hoe jij het zelf altijd zegt, "Andere teams zijn soms krabbelende beekjes, wij zijn een raftingriver." En daar heb je gelijk in, want als we kijken naar hoe geliefd wij waren, zo geliefd dat VTM ons het liefst in elke aflevering had, zegt wel genoeg toch? Ik weet nog zo goed hoe we op een dag lachend tegen elkaar zeiden van "het is net alsof we de senarios aan het heropenemen zijn maar dan met andere mensen erin" En zo voelde het ook wel. Daarom denk ik ook dat het, ondanks dat het zo enorm lastig is, het het goede moment is om er een punt achter te zetten. Gelukkig staan alle seizoenen op VTMgo dus als we Koen en Tineke zelf missen kunnen we ze nog altijd terug zien ;). Ik kan nog uren lang doorschrijven over wat wij tweetjes meegemaakt hebben en hoeveel ik van jou hou maar daar heb ik niet genoeg papier voor :p Dus ik ga er maar een einde aan berijden denk ik? Goed.
Nicoline Hummel, ik hou van je en ik hoop je nog vaak te kunnen zien, ookal zal dat lastig gaan worden met onze drukke plannings, maar weet dat ik voor jou uitzonderingen maak ;) Ik mag echt van geluk spreken dat ik jou mijn beste vriendin mag noemen. En ik hoop dat je veel plezier gaat maken in de toekomst. Ik wens je alle geluk van de wereld ♡
xxxx Andy

De tranen rolde over mijn wangen. Ik moest hem bedanken maar ik had geen idee hoe, dit is gewoon te lief voor worden. Het enige wat ik deed was hem aankijken, naar hem glimlachen en mijn armen om zijn nek gooien. Hij nam mij ook stevig vast. Ik denk dat we bijna een kwartier lang in elkaars armen hebben zitten huilen zonder ook maar iets te zeggen. Ook dat is weer iets wat ons bijzonder maakt, wij hebben geen woorden nodig om elkaar te begrijpen.

Andy
Hier zaten we dan, samen in elkaars armen te huilen op de rand van een ziekenhuisbed. Ik heb geen idee hoelang we hier al zitten maar het bevalt me wel, het feit dat we hier in elkaars armen zitten bevalt me eigenlijk heel goed, maar het feit dat dit de allerlaatste keer is dat wij samen op set in elkaars armen zullen zitten bevalt me minder goed. Het doet zeer, zoveel zeer. Elke keer als ik eraan denk voelt het net alsof mijn hart in nog kleinere stukjes breekt.
Er werd op de deur geklopt, zachtjes lieten Nicoline en ik elkaar los en riepen in koor "binnen". We lachte erom. De deur ging open, Willy stond in de deur opening: "Komen jullie zo ook nog even naar het kantoor? Voor het afscheid van Nicoline?" Vroeg hij. "Zouden we ineens met jou mee kunnen rijden?" Vroeg Nicoline. "Jahoor, maar ik vertrek wel al over een kleine 10 minuutjes dus ik weet niet of jullie dan jullie tijd samen gehad hebben?" Antwoordde Willy. "Jahoor anders blijven we hier eeuwig zitten denk ik." Antwoordde Nicoline lachend. Ook ik en Willy lachte met haar opmerking. "Oké dan is het goed, ik wacht op jullie bij de ingang van het ziekenhuis." zei Willy nog voordat hij de kamer uitliep. "Is goed we komen eraan" zei ik nog snel. "Heb jij nog spullen nodig hier?" Vroeg ik aan Nicoline. "Uhm niet echt volgens mij, ik wil me alleen nog even snel omkleden als dat kan." antwoordde ze. "Ja tuurlijk, is goed. Ik wacht wel even op de gang" antwoordde ik. "Is goed" antwoordde Nicoline. Ik stond op en liep de kamer uit. Op de gang stonden Ilse en Manoe nog even te praten. Ik zag aan hun gezichten dat hun ook gehuild hadden. "Hey" begroette ik hun. Ze zeiden iets gelijkaardigs terug en vroegen of het een beetje ging met mij. "Cava wel hoor, met jullie?" Antwoordde ik. "Ja ook wel cava." antwoordde Manoe. "Met mij ook wel." antwoordde Ilse. "Tja tis natuurlijk ook niet echt een goede dag om te vragen hoe het met mensen gaat." antwoordde ik met een klein lachje. Ook Ilse en Manoe lachte zwakjes. Nicoline kwam omgekleed de kamer uit. Ze had haar uniform weer aan, ze had gevraagd of ze hem hier konden wassen omdat ze hem graag aan wilde bij het afscheid. Ilse liep meteen naar haar toe en gaf haar een knuffel. Ik glimlachte naar ze. "Zullen we gaan?" Vroeg Manoe nadat Ilse en Nicoline uitgeknuffeld waren. Iedereen ging akkoord en pakte zijn of haar laatste spulletjes. "Oh shit, ik ben wel nog iets belangrijks uit de kamer vergeten." Zei Nicoline toen we wilde gaan lopen. Ik pakte haar tas over en ze rende terug naar de kamer. Al snel kwam ze de kamer terug uit met een briefje in haar hand, ik glimlachte naar haar, meteen glimlachte ze terug. "Wat is dat?" Vroeg Ilse nieuwsgierig. "Heb ik van Andy gehad." Zei ze met een bigsmile. Ik vond het echt tof dat dat briefje zoveel betekende voor haar. Ik gaf haar haar tas weer en we liepen naar de ingang van het ziekenhuis waar Willy op ons stond te wachten. "Klaar om te gaan?" Vroeg hij. We knikte alle vier en liepen het ziekenhuis uit. Toen we voor de ingang stonden stopte Nicoline even met lopen en keek achter zich. Ik zag dat ze het toch wel lastig had dus ik liep naar haar toe en ging naast haar staan. We keken elkaar aan en glimlachte. Ik sloeg mijn arm om haar schouders heen en drukte haar tegen me aan. Ik zag haar mooie glimlach weer op haar gezicht verschijnen. Nogsteeds met mijn arm over Nicoline haar schouders liepen we richting de auto.