Sensizliğin İlk Günü

Bugün cenaze vardı mahallemizde

Bugün cenaze vardı mahallemizde. Çok kalabalıktı. Önce tabutu getirdiler kapı önüne. Yüzünü son kez görmek için yaklaştı herkes. Ben arkalarda kalmıştım. Sonra birileri itledi beni önümü açtılar rahatça görebilmem için. Bembeyaz örtünün altındaki solgun yüz yabancı geldi bana. Neden bana göstermeye çalışıyorlar diye düşündüm. Herkes ağlıyordu. Ben hariç.

Sonra hadi yeter kapatalım dedi birileri. Bir kişi örtüyü tuttu tm kapatacakları an solgun yüzün kime ait olduğunu hatırladım. O an tanıdım kapatmayın dedim usulca. Eğildim yavaşça daha yakından baktım. Acaba o da beni görebiliyor mudur diye düşündüm aniden. Eğer görüyorsa sarılmadım diye kızardı. Kapandım üzerine o an ağlamaya başladım.

Birileri koluma girdi, beni geri çektiler. Kapatmayın diye bağırdım sesimin çıktığı kadar. Ama kapattılar yüzünü. Niye o kadar sıkı düğüm atmışlardı ki nefesini kesecelerdi. Sonra tabutun kapağını kapattılar.

Karanlıktan korkar kapatmayın dememe aldırmadılar. Sonra yavaşça kaldırdılar. Tanıdık bir kaç yüz omuzlarına aldı tabutu. Çevremdekilerin kim olduğunu bile anlayamıyordum.Tekrar bağırdım arkalarından götürmeyin dedim. Ne olur götürmeyin. Yine dinlemediler beni. Götürdüler.

Ben neler olduğunu yeni yeni kavramaya başladım. İlk adımlarıma şahit olan son kişiyi de götürdüler o tabutla birlikte. Daha ondan öğreneceğim çok şey vardı. Merak ettiğim soruların cevaplarını da götürdüler. Konuşmaya başladığım da adını ilk söylediğim kişiyi götürdüler.

Çocukluğuma dair hatırlamadığım hiç bilmediğim bütün anılarımı da götürdüler. Şimdi kim bana sen bir gün böyle yapmıştın diye başlayıp benim hakkımda hiç bilmediğim bir şeyi anlatacaktı?

Hepsinden öyle nefret ettim ki beni dinlemedikleri için. Bana birisi bu kadar candan bir istek de bulunsa mutlaka yerine getirirdim. Önce rica ettim, Sonra yalvardım, sonra küfürler ettim. Ama beni sakinleştirmeye çalıştılar. Diğerleri dinlemedi bile. Götürdüler.

Çocukluğumun en mutlu bayram sabahlarını, kokusunu gerçekten alabildiğim nadir insanlardan birini benden söküp aldılar. Geceleri çok oturuyorum diye bana uyumamı söyleyen kişiyi götürdüler. Sabahları ne olursa olsun uyanamasam da beni mutlaka vaktin de kaldıran kişiyi götürdüler. Kıyafetlerimi ütüleyen hazırlayan. Bana sürekli yol gösterecek, hiç bir çıkarı olmadan beni önemseyecek kişiyi götürdüler. Bana bu yaşımda bile hala öğütler veren, akıl veren yol gösteren kişiyi götürdüler.

Yolda gördüğüm de selam vermeye üşendiğim insanlar bile bana bugün sarıldı. Sanki artık o yok ama ben varım der gibiydiler. Ama yarın belki diğer gün yalnız başıma bırakacaklar. Belki yolda gördüklerin de benden önce selam verecekler. Bir ihtiyacım olup olmadığını soracaklar o kadar.

Yemek yemediğim de üstüme düşmeyecekler. Bu gece korkuyorum dediğim de bana yalnızlığımı unutturamayacaklar. Çok sigara içtiğime aldırmayacak, çok alkol içtiğim de kınayacaklar.

Nasıl unutacağım bugünü? Beni m haykırışlarıma aldırmayan insanların yüzlerine yarın nasıl bir şey olmamış gibi bakacağım? Beni, çocukluğumun masum gülüşlerini, hayatımı, geçmişimi benden kopardılar bugün. Ardında titreyen ellerimden dökülen hasret kokan, özlemin yakıp tutuşturduğu cümlelerimi bıraktılar. Daha ilk günden çok özledim. Daha önce de seyahate çıktığımızda haftalarca ayrı kaldığımız günler olmuştu. Hiç birinde böyle olmamıştım. Daha sabah yüzünü görmeme rağmen nasıl oldu da bu kadar çok özledim. Ya yarın daha fazla özlersem, ya diğer gün. Haftalar aylar yıllar nasıl o olmadan geçecek?

Ben nasıl öleceğim. Benim de arkamdan beni bu kadar özleyecek birilerini bırakabilecek miyim?

Sanmıyorum. Benim arkamdan beni bu kadar özleyecek tek kişiyi bugün götürdüler. Ama olsun. Sen bu yaşıma kadar benim için her şeye katlandın. Bari sana bu hasreti çektirmedim. Eğer ikimizden birisi bu hasreti çekecekse, deliler gibi özlediğini söyleyip duvarları yumruklayacaksa, içindeki ateşi söndüremeyip kurcaladıkça daha da alevlendirecekse bırak da bari bu kişi ben olayım.

Sensizliğin ilk günün de çıldırmadım. Aklımı hala kullanabiliyorum. Merak etme ne kadar çok zorlansam da senin için her gün dua edecek kadar akıl bırakacağım başımda.