Karanlığın'ın Cadıları~İntikam Peşinde

1.Bölüm Tehlike

12 Mart 1692
O gün doğum günümdü.Ailemle beraber doğum günümü kutlayacaktık.16 yaşıma gireceğim için çok mutluydum.Sabah uyandıktan sonra hemen yüzümü yıkayıp masaya koştum.Çok açtım.Annem her zamanki gibi masayı donatmıştı.Tam masaya oturacaktım ki annem kardeşimi uyandırmamı söyledi,her zaman ben uyandırıyordum bir türlü uyanmıyordu.Mızmızlanmadan odamıza gittim.Aynı odada kalıyorduk.Onu uyandırmak için,
—Mary,hadi kalk kahvaltı hazır.
Diye bağırdım.Tabi beni takmadı.Bu sefer üstündeki örtüyü çektim.Bağırarak:
—Uyuyorum görmüyor musun?
Diye bağırdı.Onunla hep kavga ediyoruz,çünkü çok mızmızlık yapıyor.Benden küçük olmasına rağmen büyüklük taslıyor.Biraz sonra annemin sesini duydum.
—Hadi sizi bekliyorum.
Dedi.İkimizde hemen masaya koştuk.
—Hadi hızlı olun kiliseye gideceğiz.
Dedi annem.Hızlıca yedikten sonra giyinip kiliseye doğru yürümeye başladık.
Yolda en yakın arkadaşım Betty'yi gördüm.Ama konuşmaya hiç vaktimiz olmadı.
Kiliseye vardığımızda ayakkabılarımızı çıkarıp bir köşeye oturduk.Betty hemen yanımıza geldi.Beraber konuşmaya başladık.
—Kiliseden çıkınca dışarıya çıkıcam gelmek ister misin?
Dedi Betty.Aslında gelmek istiyordum ama annem ve kardeşimle doğum günümü kutlayacaktık.
—Bugün olmaz.
—Neden?
—Bugün doğum günüm unuttun mu?
—Üzgünüm,unutmuşum.
—Birşey olmaz.
Dedim.Kilisede ibadet ettikten sonra annem ve kardeşim eve gittiler.Ben ise pastaneye gidip pasta almaya gittim.Pastaneye vardığımda Bayan Ester'ı gördüm.
—Ne istiyorsun?
—Bir pasta alacağım.
—Bak pastalar şurada,hangisini beğenirsen al.
—Şuradaki güzelmiş.Ne kadar?
—Bugünlük ücret almıyacam senden.
—Yok ben yine de vereyim.
—Hayır almayacağım.
Dedi.Aslında her ne kadar ödeyeyim desemde hiç ödeyesim yoktu.
Aldığım pasta kare şeklinde,siyah ve kahverengi kreması olan çikolatalı bir pastaydı.Kimse fark etmeden parmağımı batırıp kremasının tadına baktım.Bir anda yağmur yağmaya başladı.Elimdeki pastayla hızlıca eve doğru koştum.Çok heyecanlıydım.Ta ki eve gidene kadar.Evin kapısını açtığımda gördüğüm manzara karşısında şok olmuştum.Hatta korkudan yerimde kala kalmıştım.Evin heryerinde kan vardı.Duvara kanla yazılar yazılmıştı.Annemle kardeşim evde değillerdi.Panikle Betty'yi aramaya başladım.Gözlerim ağlamaktan kıpkırmızı olmuştu.Betty'yi bulduğumda yanında bir çocuk daha vardı.Çocuğu tanımıyordum.Betty'ye hemen durumu anlattım.Beraber bizim evimize gittik.Duvarda yazan yazıda No 268 yazıyordu.Bir süre bunun ne anlama geldiğini düşündük.İlk defa böyle birşey görüyordum.
Annemle kardeşimin tehlikede olduğunu düşünüp ağlamaya başladım.
—İstersen bize gidelim,bugün bizde kal.Yarın kasabadakilere söyleyip beraber ararız.
Dedi.Gözyaşımı elimle silip Betty'ye sarıldım.Betty,ben ve yanındaki çocuk beraber onlara gittik.Betty'nin annesi Bayan Emma eve geç saatlerde geliyordu.Babasıda veba hastalığından ölmüştü.Betty Bayan Willow'un evine kadar gidip hemen geleceğini söyledi.İkimizde kabul ettik.Çocuk,
—Merhaba
Dedi.
—Merhaba
—Adın ne?
—Fiona
—Güzelmiş.
—Seninki ne?
—Adam
—Seninkide güzelmiş.
Dedim.Hafifçe gülümsedi.Bende gülümsedim.
—Yaşın kaç?
—16
—Bende 19 yaşındayım.
Çok tatlı,centilmen bir çocuktu.Kumral saçları,uzun boyu,yemyeşil gözleri,yakışıklılığı ile çok dikkat çekiyordu.
—Betty'nin neyi oluyorsun?
—Kuzeniyim.
Dedi.Aslında hiç benzemiyorlardı.Betty kahverengi saçlı ,kısa boylu,ela gözlüydü.Bir an göz göze geldik.Adeta büyülenmiştim.Gözleri ormanlara bedeldi.Acaba oda benim hakkımda böyle düşünüyor muydu,kim bilir.Ama şuan aşka odaklanamazdım.Annem ve kardeşim kayıptı.Biraz sonra Betty geldi.Beraber odasına çıktık
—Birşeyler oynayalım mı?
Dedi Betty.İkimizde olur dedik.
—Ne oynayalım?
—Bilmem.
—Hadi ama Fiona birşey bul.
Dedi Betty.Sonra Adam büyü yapalım dedi.İkimizde kabul ettik.Betty hemen kitaplıktaki bütün büyü ile olan kitapları getirdi.İçlerinden birkaç tanesini seçtik.Bir kağıt çıkarıp birşeyler sorup kağıdın cevaplamasını bekledik.İlk başlarda eğlenceliydi.
—Fiona'nın ailesi tehlikede mi?
Diye sordu Betty.Kağıt ise evet diye cevap verdi.Ben biraz tırsmıştım.
—Ben artık oynamıyacağım.
Dedim.Sonra Betty'nin yatağına çıkıp uzandım.Onlarda yataklarına gittiler.Onlar birkaç saate uyuyakaldılar.Ama ben tüm gece o soruyu düşündüm.Acaba tehlikede miler?