İçindeki öfke onu bir duvardan bir duvara çarpıyordu. Kanatları ha kırıldı ha kırılacaktı , ama vazgeçemiyordu. Yıllara meydan okuyan varlığı onu güçlü kılsa da içindeki öfkeye yenilmek en büyük acizliğiydi.
Karga diyerek sınıflandırılan türlerine rağmen Asil birey olmayı daha yıllar önce koymuştu kafasına. Onları yaftadıkları tüm kötü sıfatların dışında yaşamak için çok gayret göstermişti. Kindar , kara , bed sesli ,çirkin ...
İç sesi tüm duygularını dile getiriyordu zavallı karganın.
Ne yaptık ki biz insanoğluna da bu kadar kızgınlar bize. Hangi tavuklarına kış dedik acaba. Yoksa hani ağzımdam düşürdüğüm peynir ile mi alakalı herşey.
Oysa tüm hayvanlara kötü davranan siz insanlarsınız. Hepimize kafanıza göre isimler verip , istemediğinizde itip kaktığınız , çoğu zaman öfkenizin kurbanı olup , can veren biz hayvanlar değil miyiz.
Neden bu kadar öfkeliyim ? Yavrularımı elimden aldınız da ondan. Ne istediniz miniciklerimden de anne yüreğimi bu kadar dağladınız.
Yemyeşil ormandaki tüm ağaçlar sizinken , benim yuvamdan ne istediniz.
Asil 'in öfkesi dinmiş , sesi tüm çevreyi hüzne boğan bir ağıta dönüşmüştü. Üç yavrusu bir çocuğun sapanından çıkan taşlarla can vermişti. Yanındaki kocaman insanlarda hiç bir şey yapmadıkları gibi ağaçtan bir bir düşen yavruları gülerek seyretmiş ve çocuklarının başarısını alkışlamışlardı.
Ah Habil kardeşi Kabil 'i öldürdüğünde bir kuşu yavrusunu gömerken görmeseydi, ben nasıl toprağı eşeleyipte evlatlarımı heba olmaktan kurtarabilirdim ki. Doğaya , toprağa emanet ettiğim yavrularımı unutmayacağım ve de unutturmayacağım insanoğluna.
Asil yasını tamamlayıp , yerine intikam duysunu yerleştirdiğinde yapacakları hiçte iyi şeyler olmayacaktı.
Keşke insanlar onları rahatsız etmeseydi de bu savaş başlamasaydı. Kazananı olmayan savaşta kayıplar can yakar.
Ezel ebed çizgisinde kaderin ördüğü ağlar , vakti gelince bir bir sökülürken , her canlı üzerine düşen vazifesini de yerine getirmiş olacaktı.
Asil günlerce , aylarca sabretti. Hafızasına kazıdığı görüntü hiç silinmediği gibi vahşetin kokusunu da hala tüm benliğinde hissediyordu.
Gün geldi , devran döndü. Ömrü uzun karga bekledi ve istediğine kavuştu.
Yazın en sıcak günlerinden biriydi. Çocuk elinde bir dal parçasını ağaçların gövdelerine vura vura bağırıp çağırıyordu. Hırçın mizacı ayan beyan ortadaydı. Ama evlatlarının eksikliklerini görmek istemeyen ebeveyinler yaşananlarda bir yanlışlık görmüyordu. Kırılan dallar , kopan çiçekler , çizilen ağaç gövdeleri , yuvası dağılan karıncalar ve daha nice vurdumsuymazlıklar.
Kuş kalbi delice çarpmaya başladığında Asil , intikam vaktinin geldiğini biliyordu. Kanatlaları hazırlayıp avına dikkat kesildiğinde çocuk adım adım onun olduğu ağaca yaklaşıyordu. Önce daldan yukarılara uçtu , peşinden herkesin çirkin dediği sesiyle ortalığı inletti. İnsanoğlu bilirdi ki kargaların sesi yükseldimi , bir bela hazırda beklerdi.
Anne baba telaşla oturdukları kamp sandallerinden kalkıp oğullarını aramaya başladılar , oysa onun uzaklaşmadığını sanıyorlardı. Her ikiside evlatlarının ismini bağırarak seslerini ona duyurmaya çalışırken kalplerin içine çöken ağırlığın farkındaydılar.
Bora , Bora ! Nerdesin?
Asil tüm hızıyla çocuğa doğru pike yaptığında amacı onun gözünü çıkartıp , bir daha asla görmemesini sağlamaktı. Uzaktan koşarak gelen adam ve kadın Asil 'i gördüklerinde neler olabileceğini anladıklarında bağırmaya başlamışlardı ama çabaları nafileydi.
Bora bir yandan kendine doğru gelen kuşu , bir yandan bağırışları idrak ettiğinde , şoka girmiş adeta put gibi duruyordu.
—Hayır dedi Asil hayır ...
Ben onlar gibi kötü olmayacağım. Yavrularımı kaybettim ama havyanlığı , sezgilerimi kaybetmeyeceğim. Onlar bizlere zarar verirken demek ki hayvan kadar bile olamıyorlar.
Çocuğun başı üstünde son kez gaglayıp , Bora'nın saçlarına değen kanatlarının rüzgarını savurup tekrar yükselişe geçen Asil , bu korkunun onlara yeteceğini biliyordu.
Kötülüğe kötülük her kişinin , kötülüğe karşılık vermemek er kişinin işiydi .
Her ikiside oğullarının yanına ulaştığında ağlamalarına engel olamıyordu Bora'nın ailesi. Çok korkmuş evlatlarının başına geleceğin farkına varmış ve geçmiş zihinlerinin bir köşesinde şimşek gibi çakmıştı. Kargalar unutmaz !
