Chapter 4: The Call of Season

177 11 0
                                    

Chapter 4: The Call of the Season


I was raging when I got back to my house. I savagely toss or destroy whatever is within my reach.


The hatred I feel grows stronger as I remember what I saw. Jealousy has consumed me. I was patiently waiting for that kind of look. I've been waiting for years, but up until this point I still couldn't get it, and I still couldn't force him to love me. Just a mere glance, and I lost again. Talo nanaman ako. Nabalewala nanaman lahat ng effort ko just win him.


My hands were covered in my own blood. Ramdam ko rin na nasugatan ako ng ilang piraso ng matatalas na glasses mula sa mga pinagtatapon ko. Pero wala akong kahit anong naramdaman hanggang sa hinayaan kong maghilom ang mga iyon at maiwan na lamang ang mga mantsa ng dugo ko. My chest was rising and falling violently. I feel like I was suffocated. I couldn't breathe properly. Ramdam ko bigat ng pakiramdam ko until a pair of hands held mine. My lips pressed against each other tightly as I looked at who did that.


I found Azriel. Seryoso nitong pinupunasan ng hinubad niyang damit ang mga dugo ko. Kailan pa siya naririto?


Did he see?


Wala nang halaga sa akin kung kanina pa siya o kararating lang. I silently watched him clean my hands at mayamaya ay umangat ang tingin niya sa mukha ko. I pursed my lips as I looked away when he started to clean the blood stain on my face.


"Why are you here, Azriel?" walang buhay na tanong ko habang hindi pa rin siya tinitingnan.


"I saw you, so I followed you here." So he did see how I lashed out. It's fine. Alam kong alam na rin naman niya ang dahilan. He knows well.


"So, you met her already." pilit kong itinago ang pait sa boses ko. I bit the inside of my cheek as it bled when I heard him heave a breath.


"Yes, she's a little different. Maybe because she's living a fake identity and couldn't remember everything," he plainly said. Tumango naman ako at bahagya nang lumayo sa kaniya.


I was heading to my library at naramdaman ko namang nakasunod siya sa akin. Hindi ko siya pinansin at kumuha na lang ng libro bago tumungo sa balcony upang doon magpalipas ng oras. And again, he followed me.


"Hindi ka pa ba uuwi?" I asked, wala ako sa mood ngayon na kulitin siya kaya mas mabuti pa ay umuwi na siya.


"Hindi ka ba sasama?" my stomach churned upon hearing his question. Pilit kong pinigilan ang sarili na ngumiti, that's not cool.


"Bakit naman ako sasama?" tinaasan ko siya ng kilay matapos sulyapan at binalik kaagad ang tingin sa binabasa ko.


"I'm going to farm, nagpapaani ako roon." He informed me. Naibaba ko naman ang libro at marahang napalingon sa kaniya. Seryoso lamang siyang nakatingin sa akin tila hinihintay kung ano ang magiging sagot ko. I breathed out and closed my book.


"Fine, sasama ako. This time hindi kita pinilit na isama ako. You asked me, alright?" kinagat niya ang ibabang labi at ngumiti kasabay ng pagtango. "Good girl," hindi ko na siya pinansin at nagmartsa na pabalik sa loob ng kwarto ko. I didn't bother to change my clothes since farm naman ang pupuntahan namin, appropriate naman ang suot ko.

The Exile's Forbidden Mate (Updating)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon