"Ya hay sikeyim ya!" Çakır keyifligimin verdiği hissiyatla apartmanda avazım çıktığı kadar bağırmış sonra da durumu idrak edip bu sefer "Bağırdığım için özür dilerim herkesten" diye bağırmıştım.
Olacak iş miydi şimdi bu. Evime giremiyordum amına koyayım . Anahtarı son bir kez tekrar sokmaya çalıştığımda durum yine değişmemişti. Ben bu eve sabah girebiliyordum ne olmustu birden.
Oflayarak iç çektiğimde telefonumu elime aldım ve o hayırsız arkadaşım olacak Ferdi'yi aradım. Onun yuzunden gitmiştim zaten o siktigimin partisine.
Bir kaç çalışın ardından açmayacağından emin olarak mesajlaşmamıza girip bir kaç küfür yazaraktan kapının önüne çöktüm. Ne yapacaktım ben amına koyayım ya. Vücuduma bir anda uyku bastırmasıyla kapının önünde sızmamak için belki yedek anahtar koymusumdur diye kapının önüne bakınmaya başladım.
Paspasın altına ve bir kaç ayakkabının içine bakindiktan sonra son çare kapının yanında duran doğalgaz vanasinin üstüne bakmak için ayak ucumda bir kaç kez zıplamıştım ama nafile. Sonrasında vananın ustunde duran numarayla kaşlarımı catip okumaya çalışmıştım. Ryan Kent. Çüş artık kapı önlerine kadar gelmis miydi bu meslek ya. Şaşırmıştım doğrusu.
Gözlerimi ovusturup biraz daha yakından incelemeye başladım. Evet, Ryan Kent.Çilingir Ryan Kent.
Kendi kendime biraz sovustukten sonra son çare olarak telefonumu tekrar elime almış ve yarım yamalak görüş açımla yazan numarayı tuslamıştım.
Saat gecenin 2.45 ydı doğrusu yine de denemekten zarar gelmezdi. Telefon bir kaç çalışın ardından uyandırıldıgi belli olan boğuk ve çatalli sesle cevaplandırılmıştı.
"Alo buyrun?" Bir kaç saniye kelimelerimi toparlamaya çalıştıktan sonra cevap vermek için stresten disledigim dudaklarımı araladım.
"Yaa sseyy ben kapıda kaldımm da kapımı açar mısınız acabaa?" Görüşüm gibi yarım yamalak olan konuşmamla bir kaç hışırtı sesi ve küçük ağız sapirdatma sesi duymuştum. "Tabii adres verin gelirim hemen." Adres derken? Sahi neydi benim adresim?
"Yah şey benim adresim şey ıhm." Bir kaç saniyenin ardından doğru cevabı bulmuşlugun gururu ile konuştum. "Ah evet buldum! Kadıköy Şükrü Saracoğlu mmahallesi no7"
"Tamamdır merak etmeyin geliyorum hemen. Ha bir de sızmamaya çalışın lütfen ." Küçük bir kikirtidan sonra telefon kapanmış ve benim kapının önünde sızmamla sonuçlanmıştı.
"Szymanski bey, Szymanski bey" kolumun nazikçe sarsilmasiyla transtan çıkmış gibi irkilmis ve gözlerimi açtığım anda yüzünü bana doğru eğmiş manken gibi adamla gibisi fazla göz geze gelmiş ve anın verdigi gerginlikle kafamı hızlıca geri çekmiş ve kapıya tabiri caizse geçirmiştim. Kafamın acısına derince inleyerek acıyan yeri ovusturmuş ve gözlerimi sımsıkı kapatmıştım.
"Siz kimsiniz?" İlk olarak bu manken kapımın onunde ne yapiyordu? İkinci olarak da adımı nereden biliyordu? Belirsizlikle kaşlarımı çatmış ve karşımdaki adamdan bir cevap bekliyordum.
"Beni siz cagirdiniz unuttunuz mu? Çilingirim ben." Çilingir mi ne alakaydi amına koyayım?
"Kapıyı acamamissiniz ama açtım ben."
"Ben bir türlü acamadım sanırım. Şimdi yeni anahtar falan mı vereceksiniz?" Küçük bir kıkırtı dolmuştu kulağıma.
