Το λουλούδι του έρωτα

1. Το πρώτο βήμα

   Η ώρα ήταν έντεκα και μισή. Καθόμουν στην αίθουσα αναμονής σχεδόν δύο ώρες. Βρίσκομαι ανάμεσα σε έναν αξιόλογο αριθμό υποψηφίων που είχαν κάνει αίτηση για εργασία.

Βρισκόμουν από το πρωί ανάμεσα σε ένα πλήθος νεαρών γυναικών μεταξύ είκοσι πέντε και σαράντα, οι οποίες περίμεναν αγωνιωδώς τη σειρά τους για τη συνέντευξη εργασίας. Όλες τους φορούσαν κομψά ταγιέρ σε ουδέτερα χρώματα, ελαφρύ καλλωπισμό και αρώματα ενώ κομψά χτενίσματα κοσμούσαν τα μαλλιά τους.

Κάποιες τις πλαισίωνε ένας αέρας αυτοπεποίθησης και σιγουριάς ενώ άλλες απλά αγωνιούσαν για το πώς θα τραπεί η συνάντηση με τον υπεύθυνο προσωπικού, ο οποίος έβλεπε μία-μία τις κοπέλες για δέκα με δεκαπέντε λεπτά.

Είχα κάνει και εγώ αίτηση στον όμιλο επιχειρήσεων Γκρίφιν έχοντας στείλει βιογραφικό. Όταν με κάλεσαν για συνέντευξη δεν περίμενα να είναι τόσο μεγάλη η τύχη μου. Αν κατάφερνα να προσληφθώ σε ένα τέτοιο μέρος, τότε θα άλλαζε η ζωή μου.

Κάθε δέκα με δεκαπέντε λεπτά, ένας νεαρός άντρας ανοίγει την πόρτα του δωματίου συνέντευξης και καλεί ονομαστικά κάθε μία υποψήφια.

Προκειμένου να αποβάλλω το άγχος μου, παρατηρούσα τα πάντα γύρω μου, από τις άλλες κοπέλες μέχρι την απλή διακόσμηση του χώρου. Παράλληλα, έριχνα το βλέμμα μου έξω από την τζαμαρία όπου είχα θέα όλη την πόλη. Ουρανοξύστες διαφορετικού ύψους, μεγάλες διαφημιστικές πινακίδες και τεράστιες οθόνες ήταν όλα όσα έβλεπα και όλα τα υπόλοιπα έμοιαζαν με μυρμήγκια.

Καθόμουν στον καναπέ με σταυρωμένα πόδια σε μια άνετη στάση να παρακολουθώ πότε τις αγχωμένες κοπέλες και πότε τη θέα έξω από το τζάμι. Φορούσα ένα μακρύ μαύρο παντελόνι, λευκή μπλούζα και ένα μαύρο σακάκι, ασορτί με το παντελόνι. Τα μαλλιά μου έπεφταν λυτά στην πλάτη ενώ είχα φορέσει έντονο καλλωπισμό, τον οποίο ταίριαξα με ένα-δύο κομμάτια μπιζού.

Δεν ήμουν αγχωμένη. Ποιος ο λόγος να σπαταλάει κάποιος τη ζωή του με άγχος και ανασφάλειες; Αν με προσλάβουν, όλα καλά. Αν δεν με προσλάβουν και πάλι όλα καλά. Επιβίωσα μέχρι τώρα και θα συνεχίσω να επιβιώνω.

-«Νταϊάν Τζόουνς!» άκουσα τον νεαρό άντρα να φωνάζει το όνομά μου.

Ήμουν η τριακοστή τέταρτη υποψήφια και το τελευταίο άτομο που κάλεσαν μέσα στην αίθουσα συνεντεύξεων. Χωρίς άγχος και δισταγμό, απαντούσα τις ερωτήσεις που μου έκαναν. Όταν με ρώτησαν το λόγο που ήθελα να προσληφθώ στην εταιρεία Γκρίφιν, δεν χρησιμοποίησα κολακίες και μεγάλα λόγια.