Prolouge

53 7 7
                                    

      I was about to jump off the bridge kung nasan man ako ngayon but someone disturb me from doing my main agenda. I heard a voice na hindi kalayuan sa pwesto ko, when i looked at the right side of the bridge, i saw a man standing malapit sa bukana ng bridge na ito. Those oceanic eyes looking at me and those thick brows na nakakunot for no reason. I sighed in disbelief, i think isa na naman ito sa pinadalang tauhan ni dad na pipigil saakin.

     "If you're here to stop me, please don't! Just leave me alone, i know na pinadala na naman kayo ni daddy to stop me from doing this and tracking me down again. Just leave!" i shouted to this guy, but hindi nya ako pinansin ang sinabi ko na para bang hindi narinig ang kung ano mang sinabi ko sakanya. Nagsimula itong maglakad saakin.

     Habang papalapit ito ng papalapit ay hindi ko namalayang paatras na pala ako ng paatras sa hawakan ng bridge. Narinig ko ang pag crack ng isang bagay na sa tingin ko ay naapakan ko, tumingin ako sa aking paanan at nakitang masyado ng marupok ang inaapakan kong kahoy. Hindi ko namalayang nakalapit na pala ang lalaking nakita ko kanina, pag angat ko ng tingin ay siya ring pagkasira ng kahoy na inaapakan ko.

     The guy immediately grab my hands at kinulong ako sa yakap nito. Hindi ko namalayan ang luhang lumalabas sa aking mga mata at takot na naramdaman. Nanginginig ako sa takot na akala ko ay ito na ang araw ng katapusan ko. Napahikbi na lamang ako at hinayaang yakapin ako ng lalaking ito.

     "If you want to die already, give a chance to show you how wonderful life could be." he said while caressing my cheek, looking intenly and gently to me. I can't deny the fact that he had the looks but I don't even know him.

      "I don't even know you and who do you think you are!? I was about to have my freedom, a life free from pain, an never endless one but look what you've done." i said while crying in front of this stranger.

     "Is that what you really want? Why do i feel that you're afraid of dying already? Why do you have to do this?" he asked then put my head on his shoulder at hinimas ang buhok ko. I feel a bit of relieve when he do that.

     "I-im dying already, kaya hindi ko na papahirapan pa sila dad at pati na rin ang sarili ko." garalgal na tugon ko habang patuloy pa rin sa pag hikbi.

     "I don't what are you talking about to those people na pinadala ng dad mo but i'm not who do you think i'am. Let just take you home and have some rest." he said then maingat na ginabayan ako sa paglalakad. Habang naglalakad kami paalis bridge na ito ay bigla itong nag salita na syang ikinagulat ko ngunit hindi ko ito ipinahalata sakanya.

     "I know i'm still a stranger to you so but I don't have any intentions to hurt you. So, i'm Kiro." he said while looking at me with his smiling face.

     "I'm lily and thank you for saving my life. I'm here on this bridge because i wanted end my life. My heart is failing already, the doctors said na if hindi pa ako makahanap ng donor, hindi magtatagal ay mamatay na rin naman ako. That's why i'm here, to end my suffering and to have some freedom." i said and broke my voice at the end.

       ___________________________________

     "And what about you, what are you doing here?" i asked, hindi ko namalayan na nasa loob na pala kami ng isang kotse.

     "I don't know either, i just found myself on that place then when i saw you jumping, i immediately walk towards your direction and what do you mean about having a freedom?" he said while driving.

     "Since when i was a kid, my heart is failing already. I didn't think of surviving this far. I didn't had a happy childhood, all i do was to follow what the doctor says and what my parents say. I can't play, kasi hindi ako pwede mapagod, they don't even allow me na lumabas ng bahay to play or to even go to school simula ng malaman nilang may sakit ako sa puso. Bahay at hospital lang ang nagiging puntahan ko palagi that's why all i wanted was to have a freedom na hindi ko nakuha simula ng pagkabata ko. Tumakas lang talaga ako sa bahay at napadpad ako sa bridge na yun." mahaba kong tugon habang pinagmamasdan ang mga bahay, tindahan at malls na madadaanan namin, hindi ko alam kung balak nya ba talaga akong iuwi pero hindi naman ito ang daan papunta sa bahay namin.

     "I want to ask you something Lily, would you like me to take you home or stay with me in a couple of days on my mansion. I want to show how wonderful life could be and hindi kita bibiguin, after that i will take you home." he said, then stop his car and look at me intently, those looks gives me a signal to whatever my decision would be, hindi nya hahadlangan o hindi sya aapila rito. Hindi nya ako binibigyan ng tingin na kailangan kong piliin ang isang bagay na mas tama at dapat kung piliin, kundi isang tingin na susuporta sa kung ano mang maging desisyon ko.

     He held my hands and look at my eyes, "whatever your decision is, i'll accept it whole heartedly Lily." then cupped my face. For some reason, he already have my trust that no one can. I was bit of confused to myself, why do i trust this guy at the first time we met. Why do i have to feel so safe and sound whenever he say a word. Why do i feel so secure, and why do i feel like we have the same heart at once. Some many why's inside my head but one answer was all i get.

     "Take me with you, Kiro."

Temporary Romanceحيث تعيش القصص. اكتشف الآن