Sanirim bitmis hayatimi bu adamla tekrar yasayacaktim.. . . . . .
5 dakika sonra buyuk bi evin önünde durmuştuk.
"Hadi bebegim geldik"
Kafami sallayip onden indim. Bi kac koruma gelip valizleri falan aldi.
Disarda biraz etrafıma baktığımda az ilerde olan Amerika heykelini (?) Gordugumde Vegas'ta olduğumuzu anladim.
"Hyunjin, gercekten küçüklükten beri gitmek istediğim yer burasıydı. Teşekkür ederim sevgilim"
Dediğimde kollarını belime sarip sıkıca sarıldı.
Evet 12 yaşından beri buraya gelmeyi cok istiyordum. Hayalimdi. Ve sonunda bi hayalimi daha gerçekleştirdi. Çok seviyorum çok.
Eve girince kendimi salondaki koltuğa attim. Baya yorulmuştum.
"Çok mu yoruldun guzelim?"
"Evet yani uçakta daha çok yoruldum orası ayrı"
Dediğimde büyük bi kahkaha patlattı. Onun gülüşünü gorunce bende güldüm.
Ama aklıma gelen seyle durdum.
"Hyunjin"
"Hm?"
"Sen abimin öldüğünü nerden biliyordun?"
"B-ben mi?"
"Evet sen"
"B-bebeğim dedim ya seni taniyorum ben"
"Bununla hicbir alakası olmadigini ikimizde cok iyi biliyoruz"
"Eğer söylersem beni birakacaksin"
"Sen soyle ona da ben karar vereyim"
Flashback:
"Bunu yapmak zorundasin piç seni!"
"B-baba ben böyle bisey yapamam"
"Tamam yapma bende senin şu aptal kuzenin Changbin'i öldürürüm"
Dedikten sonra babasının ayaklarinin onunde egildi kucuk Hyunjin.
"Bana yalvaririm yapma ben tanımadigim birini öldüremem"
"Ya o sürtük Lee Ji-ho'yu öldürürsün ya da ben senin aptal kuzenini öldürürüm"
"Baba bizim Lee ailesi ile ne anlaşmazlığımız v-var ki?"
"Sana soru sorabilirsin dedim mi Hyunjin!?"
"Özür d-dilerim"
"Simdi öldürecek misin yoksa öldürmeyecek misin?"
"Ö-öldürmeyecegim baba yapamam"
"Tamam simdi Changbin'e veda et"
Dedikten sonra önünde masumca duran Hyunjin'i itip kapiyi acti.
Hyunjin tekrar kosup babasinin bacaklarina sarildi.
"Baba yalvaririm yapma!"
Hyunjin, gözyaşlarini tutamamısti. Resmen onu cocuk yasta katil yapacakti.
"Hm öldürecek misin?"
"Y-yapacağım"
Minik Hyunjin'in son sözüyle babasi olacak pislik şeytani bi gülüs patlatmıştı.
"Böyle adam olacaksın, şimdi masadaki silahı al ve Lee ailesinin evindeki Lee Felix'in abisi Lee Ji-ho'yu öldüreceksin"
Hyunjin, çökmüş adımlarını salondaki masaya yöneltti. Masadaki daha minicik ellerine ağır gelen silahı aldi.
"B-baba ben onu öldürürsem hapise girmez miyim?"
"Ah düşündüğün şeye bak tabiki hayır, sadece silahı kafasına dogru yöneltip sikacaksın ve kaçacaksin"
Hyunjin, kapıya doğru adimlayip yırtık ayakkabilarini giyip disari cikti. Ağlaya ağlaya sisli havada Lee ailesinin evine doğru yürümeye başladı.
Bahceli bi eve geldiğinde bahce duvarından eğildi. Hala sessizce ağlıyordu. Kafasıni kaldirip bahceye baktığında bi sarı saçli ve siyah saçlı iki çocuk taş diziyordu.
Babasının anlattığı sarı saçlı Felix olmalıydı. Onu değil diğerini öldürmesini söylemişti. Ama minik Hyunjin'in aklından o an sadece Felix'in ne kadar güzel olduğu geçmişti.
Kesinlikle aşik olmak yasakti ona. Babasi oyle demisti.
Hala gözünden gelen yaşları elinin tersiyle silip ona ağır gelen silahı havaya kaldirdi.
Sarı sacli olan içeri girdiginde babasının gosterdigi sekilde silahin tetigini cekip siyah saçli olan Ji-ho'nun kafasina tuttu.
Parmağını bastırarak Ji-ho'nun kafasina sıktı.
Cocugun kanlar icindeki halini gordugunde bagirarak agladi. Ardindan kosarak guzel Felix'in oldugu evden uzaklasti.
Kendini bi kaldirima birakti ve cigliklar icinde aglamaya devam etti.
Daha 9 yaşında pislik bi kumarci yuzunden katil olmustu. Onun yasindaki cocuklar gulup eglenirken o katil olmustu.
Hwang Hyunjin, 9 yasindan itibaren olgunlaşmıştı. Her seyi o zaman anlamisti. Belki de öldürmemesi gerekiyordu. Ama bilmiyordu.
O yasinda artik bitmisti. Kucuk Hwang o zaman bitmisti. Hayati kararmisti...
