Bir Garip Hayat

Bölüm 1

Hayat bazen çok acımasız değil midir,bize karşı?Tam mutlu oldum derken bir sorun çıkar ve bizi mahveder öte yandan sana hayata tutunma nedeni verir ve bu yollarda da acılar gizlidir.

"Anneciğim yemek hazır gelebilirsin."İşte hayata tutunma sebebim...

"Geliyorum anne."

Ama bunu derken korkuyorum biliyor musunuz?Babam oradadır diye her zaman yaptığım şeydir bu ne yazık ki. Yemeğe gelmeden önce kapının arasından bekarım ona göre giderim.

Bu içime çok koyuyor ama olsun bir umut sever diye beklemek en azından içime su serpiyor fakat bu da imkansız.Ne kadar imkansız olduğunu tekrardan anlamamı sağlayan şey ise orada oluşuydu.

"Anne ben sonra yerim acıkmamıştım zaten."Tam gidecekken onun sesini duymamla ayaklarım yere daha çok baskı uygulamaya başlar.

"Olur mu annesi hiç acıkır mı ne de olsa ben buradayım hanımefendinin keyfini bozuyorum. "Yalandan üzülmüş gibi dudaklarını bükerek anneme dönmüştür.

Ve annem bunu görür görmez yanıma gelmesi bir olur.Kolumu sıkarak ve yürüterek hatta sürükleyerek masaya oturtur.
Tam o sırada telefonum çaldı zamanlama desen vardı.Arayan en yakın arkadaşım Ece'ydi.Hemen telefonumu açtım.

"Alo?"

"Aslı sana bir şey demem gerek yalnız mısın?"Sesi telaşlı geliyordu.

"Bir dakika Ece."Anneme dönüp;" Maalesef yiyemeyeceğim yine de eline sağlık anne."Sonra telefona dönüp;"Evet Ece seni dinliyorum bir şey mi oldu?"

"As....lı"Benden bir şey saklıyor ve bunu söylerken de iki kez düşünmek zorunda hissediyordu.

"Ece söyleyecek misin artık neredesin oraya geliyorum konum at."

"Hastanedeyim."Aklımdan binbir türlü düşünce geçerken bir anda,"Sevgilin ...Mete araba kazası yapmış durumu ağır."Gözyaşlarıma engel olamadım art arda süzülüp giderken.
"Ne diyorsun sen Ece çabuk konum at."derim ve adeta evden ışık hızında çıkarım ve annemin söylediği lafları bile duymam.
Yaklaşık yarım saat sonra hastaneye vardım.Hemen yoğun bakımın önüne Ece'nin yanına gittim.

"Durumu hakkında bir şey söylediler mi?"diye sordum.

"Hayır yaklaşık 2 saat kadar yoğun bakımda." şaşkınlıkla dudaklarım aralanırken ne diyeceğimi bilemez bir şekilde yüzüne baktım.

" Ne ...Sen ne diyorsun Ece?"Ece yüzüme mahcubiyetle bakıyordu.
Sinirle,"Ece beni bu zamandır niye çağırmadın ha baktın kendin çok yorgun düştün ağlamaktan ben en iyisi kendime destek çıkacak birilerini mi arayım dedin?Ne dedin Ece?Aklından ne geçti ki sen beni o kadar saattir çağırmadın?"diye sordum.

"Uyuyorsundur diye aramadım. "

"Öyle mi Ece Hanım ben sevgilisinin sevgilisi tabii ki de en başta yanında ben durucam sen ne hakla geldin peki bir de anında gelmişsin şey diye mi geldin arkadaşımın sevgilisi burada en başından bulunmak benim hakkım diye mi düşündün?"Tam bir şey diyeceği sırada sözü tekrardan ben devraldım .

"Hayır buraya gelmene kızmıyorum fakat benden önce buraya gelip bir de 2 saat haber vermeyip burada duruyorsun ya..."gözyaşlarım daha da artarken "Niye haber vermedin? Ha Ece söylesene!" diye bağırdım tüm gücümle.Ece bu bağırmamın ardından daha fazla dayanamayıp öfkeli bakışlarla yüzüme bakıyordur.

"Gerçeği öğrenmek mi istiyorsun Aslı...Peki o zaman sana istediğini vereceğim."

"Neymiş benim istediğim ha?"sorumu duymazlıktan gelerek konuşmaya devam etti.

"Biz Mete'yle 3 yıldır sevgiliyiz."dudaklarım şaşkınlıkla açılırken konuşmaya devam etti.
Bağırarak,"Evet doğru duydun Aslı 3 yıldır sevgiliyiz. Tatmin oldun mu şimdi Aslı?"

Duyduklarım karşısında yüzüne şaşkınlıkla baktım.Çünkü biz Mete'yle 4 yıldır sevgiliysek 1 yıl sonra da Ece'yle sevgili olmuş demektir. O an bir şey demeden hızlıca koşarak hastaneden çıktım. Tam çıkacağım sırada bir adamla çarpıştım...