A STAR IS BORN | [chanchang]

0.0: Rockstar.

×××

Çaresiz gözlerle bana nasihat veren annemi dinliyordum. Yeri izliyorum, halının desenleri ne güzelmiş öyle. Bir süre sonra yanıma oturan annem ile gözlerimi ona çevirdim. Bana bu sevdadan vazgeçmemi ve derslerime çalışmamı söylüyor. Para kazanamazmışım.

"Oğlum bak, düzgünce derslerine çalış artık. Ailemizin durumunu biliyorsun, bu hayallerle bir yere varamazsın. Senin iyiliğin için."

Ceplerimi kontrol eden sizden nefret ediyorum. Hayallerim var benim sizin gibi gri insanlar değilim ben. Bunu bile bile bana hayallerini çöpe at ve bir köle ol diyorsunuz. Oda haklıydı ama babam hapishaneye girdikten sonra annem ikimize bakmak için çalışıyordu. Para kazanmamı ve rahat bir hayat sürmemi istiyor. Onlara göre olan rahat hayatı.

"Senin iyiliğin için" demek yerine ben artık çalışamıyorum sen çalışda diyebilirdin anne. Bende biliyorum yorulduğunu ama ben rock yıldızı olacağım. Hayallerimin peşinden gidip o sahnede bir yıldız gibi parlayacağım. Elimde kalan tek şey hayallerim iken peşinden gideceğim.

Annemin nasihatlerini dinledikten sonra odama gidiyorum. Babamın yumruğunu geçirdiği kapımı kapatıp yatağa attım kendimi. Dolaba yasladığım gitarıma bakıyorum, tüm yaz tatili boyunca çalışıp almıştım. Buna rağmen anneme yük bile olmazken bana hayallerimden vazgeçmemi ve ucube bir beyaz yakalı olmamı istiyordu. Anlamıyordum onu, belki ergen aklımla bu doğru gelmiyordu emin değilim bende.

Kapımın ardından annemin sesi geldiğinde yerimde doğruldum.

"Mesaiye kalacağım bugün Chris. Çıkıyorum, beni bekleme."

"Tamam anne."

Çelik kapının sesi küçük evimizde yankılandığında gittiğini anlayıp pencereden gidişini izlediğimde ayağa kalkıp eski dolabımı açtım. Eskiydi çoğu şey, fakir bir aileydik zaten.

Yırtık siyah kotumu giyip üstümede beyaz tişörtümü giydim. Son olarak gitarımı ve sırt çantamı alıp evden çıktım. O ev bana hapishane gibi geliyordu son zamanlarda bu yüzden açıklama yapmamak için annemden çıkıyordum hep.

"Of sikeyim ya."

Akşamın serin havasını göz önünde bulundurmayıp kısa kolluyla çıktığım için eve tekrar girip, kapımın arkasında asılı olan siyah deri ceketi alıp geri çıktım. Zaten para, ev kirası ve faturalara zor yetişiyorken hasta olmak istemiyordum. İlaç fiyatlarının uçtuğu şu dönemde hasta olmak en son isteyeceğim şeydi.

Yavaştan batan güneş ile şehir turuncuya bulanmıştı. Bu gri şehrin en güzel zamanıydı herhalde bu saatler. Benimle her zaman sohnet eden teyze bana seslendiğinde çiçekci tezgahının önünde durdum. Yeon teyzeye gülümsediğimde kırışık elliyle bir elimi tuttu.

"Bunlara sana ayırdım yakışıklı oğlum, almaz mısın?"

Günün son çiçekleriydi ve satmaya çalışıyordu biliyordum ve almak istiyordum ama cebimdeki iki kuruş paramıda bir süre sonra solacak çiçeklere vermek istememiştim.

"Teyze cidden param yok, bende gencim biliyorsun" dedim. Çekinmiyordum zaten.

"Peki benden olsun o zaman, hediyem" diyip elimi bıraktı.

Bu sırada arkamdan gelen koşma sesi ile oraya döndüm. Aynı benim gibi gitarı sırtında duran yaşıtım tezgahın önünde nefes nefese durmuştu. Gitar mı çalıyordu? Bir grupta mıydı acaba?

"Yetiştim mi? Son kalmış galiba" dedi kalam ayçiçeklerine bakıp. Yeon teyze son kalan iki ayçiçeğinden birini bana diğerini ise yaşıtım çocuğa verdi sonra. Gözlerimi yüzüne çıkarıp biraz inceledim. Yandan kısa, mullet siyah saçları vardı. Sivri ve esmer yüzünde orantılı duruyordu. Kızların ona yanık olduğuna emindim ama sınıfın sessiz tipine benziyordu daha çok.

"Sen alacaktın galiba, bir tanesi bende ama?"

Mahçup bir şekilde konuştuğunda gülümsedim. Tatlı bir çocuktu. Ve zaten çiçekleri Yeon teyze hediye etmişti almak istemiyordum.

"Sorun değil."

Oda gülümsediğinde cüzdanından para çıkartıp Yeon teyzeye verdi.

"İyi akşamların olsun Changbin oğlum" dediği anda adını ilk öğrendiğim yerdi orası. Sen gittikten sonra Yeon teyzeye seni sorup numaranı aldığım ve sana ilgi duyduğum ilk andı sevgilim.

×××

-⁠☆-

-🎸｡⁠*⁠♡🥁-