kardelen'in günlüğü

"Abimin Ateşten Kanatları Vardı"

"Abimin Ateşten Kanatları Vardı"

Cem Yenel, Seni O Gökyüzüne Ben Koydum

Bazen bulamayacağını bile bile ararsın. Orada olduğu fikri değil, onu bulursan hissedeceklerinin yoğunluğunun fikri sana o şeyi aratır durur. Öyle bir geceydi. Dizlerimi karnıma çekmiş bir şey arıyordum ama aradığım şeyin odamın boş duvarlarında olmadığını biliyordum.

Alper'i sevdiğimi fark ettiğimden bugüne kadar kaç günü arkamda bırakmıştım hatırlamıyordum. Evimize girip çıkan bir yabancıyken, birdenbire kalbime girip bir daha çıkmayan benden bir parçaya dönüşmüştü. Ne garipti. Bir yabancı bir gün geliyor, her şeyin oluyordu.

Alper'i bulamayacağımı bile bile, onun orada olmadığını bile bile, onu bulursam hissedeceklerime tutunmuş, bu gece de onu arıyordum. Yatakta yan tarafa devrilip dizlerimi karnıma yeniden çektim ve kollarımı dizlerimin etrafına sararak perdemin aralığından içeri sızan sokak ışığını izlemeye başladım. Kalbim hem paramparça hem de dipdiriydi, reddedilişimin üzerinden birkaç gün geçmişti ama sanki hala o gecedeydim, hala gözlerimin içine bakıyor, bizi olamayacağımıza inandırmaya çalışıyordu.

Oysa ben inanmıştım. Bizden olur sanmıştım. Bazen sanıyorsun, yanılıyorsun, görüyorsun, anlıyorsun, kahroluyorsun. Kahrolan bendim evet ama sanma sırası ondaydı. Bensiz mutlu olacağını sanıyordu, benimle olursa her şeyin sarpa saracağını sanıyordu, benim onun hayatındaki karanlık olacağımı sanıyordu; sadece sanıyordu. Oysa ölüm vardı. Alper bunu bilmiyordu. Ben de pek bilmiyordum, ta ki Lavin gözlerimin içine bakarak, "Ölümün ensemizde olduğunu bilseydim, o gece babamın direksiyona giden elini tutar, onu durdurur, anneme sarılır ağlardım. Ne babamı durdurabildim ne de anneme sığınıp son bir kez onu hissedebildim," diyene kadar. Ölümün farkındalığı tek dostumun, can dostumun cümleleriyle zihnime cemre gibi düşmüş, yas dolu bir mevsimin başlangıcı olmuştu.

Alper ölümü benden iyi bilmeliydi. Ölüm ondan çok şey alıp götürmüştü. Anlamıyordum. Hiç mi değerim yoktu? Neden ölümün beni ondan alıp götüreceğinden hiç korkmamıştı? Alper beni ölümsüz mü sanmıştı?

Yastığa sarılıp sokak lambasının içeri sızdırdığı ışığı izlerken sessizliğin kalbimi daha da ağrıttığını hissettim. Lavin olsaydı onun kollarının arasına girer, kollarının arasında sessizce boşluğu izlerdim, ona hiçbir şey anlatmazdım ama biliyordum, onun beni anlaması için kelimelere ihtiyacı yoktu, benim sessizliğimi dinleyerek kalbimdeki yaralara pansuman yapardı. Hayatımda bir Lavin vardı, herhalde o olmasa, bu gece tozumu yataktan süpüren annem arkamdan çok ağlardı.

"Senin gökyüzü teninde bir bilinmezlik var, tenin gökyüzü teninde yıldız ışıkları var, senin gökyüzü teninde tutulan bir güneş, kan gibi parlayan bir ay var," dedi Alper zihnimin derinliklerinde. İlk biramı içmiştim, herkes sarhoş olduğumu sanmıştı o gece, abimin cipinin arkasına yatırmışlardı beni ve abim üzerime deri ceketini örtüp beni alnımdan öpmüştü. İlgisi öyle çok hoşuma gitmişti ki susup uyuyan güzeli oynamıştım. Abim gittiğinde arabanın kapısı bir defa daha açılmış, o koca sessizliğin ardından uyuduğumu sanan zihnime bu kelimeler Alper tarafından kazınmıştı. Sessizce sigarasını içerek beni izlerken söylediği bu şey, hayatımın çok büyük bir kısmını kaplayacaktı ama ne o hayatımı nasıl kapladığını bilecekti ne de ben o gece söylediği her şeyi duyduğumu ona söyleyecektim.

İkimizin arasında bir sır olarak kalacak bu duyguların bugün beni kavurması haksızlık değil miydi? Oysa ben o yangına birlikte daldığımıza çok emindim.

"Karnım çok ağrıyor, Canım Bal," diye fısıldadım. "Keşke bu gece çalışmasaydın da benimle olsaydın." Birden kurduğum cümlenin bencilliği altında ezildiğimi hissedip yatakta daha da küçüldüm.