Ağlama

Dipsiz

"Bırak beni"
"Ada dur sakin ol"
"Ne dur Mert bırak beni"
"Arslan abinin suçu yok"
"ONUN YÜZÜNDEN ÖLMÜŞ BENİM KARDEŞİM "

Ada arbayi son sürat kullanmaya başlamisti. Arkasından diğerleri Mert'in aracına bindi. Arslan'ın evine ulaştıklarında hepsi indi. Ada ,Arslan'ın odasındaki cama doğru bağırdi.

"ADAMSAN iNERSİN LAN"
"Ne oluyor lan diye" bağırdı Arslan. Ada nın bağırdığını anlamamıştı.
Arslan Adayı görünce biraz panikledi ama hiç istifini bozmadan aşağı indi.
Mert ve Oğuz, Adayı götürmeye çalışıyordu.
"Bırakın beni, öldürücem ben bu pisliği."

Arslan boş bakışlarıyla baktığı sırada 12 yaşlarında bir kız çocuğu ağlayarak koştu.
"Baba bu abla neden senin burana silah dayadı." Dedi alını göstererek.
Ada'nın gözleri dolmaya başladı ve silahı yere fırlattı.
B-ben özür dilerim şaka şaka yaptım özür dilerim ağlama lütfen" dedi küçük kızın elini tutarken.

"Kızım sen odana geç"
"Peki babacığım."

Küçük kız eve girdiği an Ada, Arslan tokat attı.
"Benim kardeşim kanlar içinde beşiğinde yattığında 2 yaşındaydı. Senin yüzünden öldü."
"ÇİÇEK ÖLMEDİ."
"Yalanc-"
Ece  ağlayınca Ada acele ile arabaya doğru yürümeye başladı.
Ece dakikalarca ağlamaya devam etti. Ada ilk iş ateşini kontrol etti. Ateşi yoktu, herkes deli divane olmuştu, Ece ağlamaktan kıpkırmızı kesilmişti. Oğuz kucağına alıp havaya atıp geri tutturmaya başladı, Ece ağlamayı kesmiş kahkahalar atıyordu. Ece nin ağlamasına dayanamayınca Ada da ağlamaya başlamıştı. Oğuz Eceyi alıp biraz uzaklaştı. Ada nın elleri titriyordu. Mert Adayı kolları arasına alıp sakinleştirmeye çalışıyordu.

"Tamam canım bir şey yok bak ağlamayı bıraktı"
Kekeleyerek konuşmaya başladı Ada "ben çok yoruldum Mert, ona bir şey olucak diye çok korkuyorum."dedi.
Ada kafasını cam tarafına çevirdiğinde, Arslan'ın elinde olan Eceyi görür görmez arabadan indi.

"BIRAK KIZIMI."
Arslan yine tepkisizliğini koruyarak Eceyi, Oğuza verdi. Ece, annesi gibi sese çok duyarlıydı, ağlama moduna geçiş yapmış gibi alt dudağını büzdü. Oğuz azıcık sevince hemen gülücükler saçtı.

Ada umursamayarak konuşmaya başladı.
"senin yüzünden kardeşimi kaybettim. Seni hiç affetmicem ARSLAN. Çiçek senin yüzünden ölmüş."

Küçük kız uzaktan bağırdı.

"HAYIR BEN ÖLMEDİM BAK YAŞIYORUM BAK BU DA KİMLİĞİM ÜSTÜNDE ÇİÇEK YAZIYOR."
Ada şaşkınca gözlerini kırpıştırdı.
Arslan sessizce. "O gece, Kaan kızımı öldürdü zannetmiştim fakat hastaneye gittiğimde ağır yaralıydı. Çiçek benim ve Sılamın kızı."
Ada anlamaz bakışlarını herkese dağıttı.

"Annen benimle kendi rızası ile birlikte oldu o gece.."
"Kes sesinii"diye haykırdı Ada
Arslan hiç kendini geriye atmadı ve devam etti " biz çocukluk aşkıydık."
"KES SESİNİ İFTİRA ATMA ANNEME."

Çiçek, Adaya doğru koşmaya başladı. Ada,Çiçeğe sarıldı kokusunu içine çekti.
Çiçek konuşmaya başladı "Anneme çok benziyorsun, annemin gençliği senin gibiymiş, biliyor musun benim annem ben küçükken ölmüş bende babamla yaşıyorum. Annem beni çok seviyormuş, senin baban nerede" . dedi Çiçek. Ada sadece Çiçeğe sarılıyordu.

Sonra ise kimseye bir şey demeden arabaya bindi. Bekledi diğerlerini onlar gelince hızlı bir şekilde arabayı sürmeye başladı. Eve gelene karar kimse sesini çıkarmadı,

"Siz eve geçin ben arabayı park edin geliyorum."
Dediği gibi yaptı herkes, ama ne gelen vardı ne giden. Pınar dışarıya çıktı ve park alanına baktığında ne araba vardı ne de Ada. Hızla içeri gidip evdekilere haber verdi. Ve maalesef herkes 1 araçla geldikleri için Mert in arabası Arslan da kalmıştı.