Ciężar Korony (Zostanie wydana)

Wstęp

Wstęp

Jak to jest znać swoją przeszłość? Jak to jest dorastać wiedząc, jak się zestarzeje? Jak to jest nie mieć wpływu na własne życie? Jak to jest być zależnym od decyzji osób trzecich? Pomyśleć by można, że nie ma na świecie człowieka, który żył by właśnie w ten sposób. A jeśli nawet, z pewnością nie zaakceptowałby swojego losu. Cóż, to nie do końca prawda.

Jestem księżniczką Montenaro, a moje życie zaplanowano z niebywałą dokładnością. W wieku dwunastu lat stałam się narzeczoną księcia Aarona, następcy tronu Lunarii. Zaręczyny te były aktem desperacji królowej Elizabeth, gdy jej starszy syn Luke zrezygnował z przyjęcia władzy i odszedł z pałacu, rozpoczynając życie zupełnie różniące się od tego, które zna arystokracja. Właśnie wtedy król i królowa Lunarii postanowili zwrócić uwagę poddanych na swojego młodszego syna. Moi rodzice byli zachwyceni propozycją, jaką otrzymali. Wszak Lunaria była pięknym i dużym królestwem. Zaręczyny odbyły się bez mojej obecności. O ile mi wiadomo, nie pojawił się na nich także książę Aaron. Już to mogłoby wydawać się dziwne, ale nie dla mnie. Byłam wychowana według rygorystycznych zasadach, których przestrzeganie było dla mnie bardzo ważne. Księcia Aarona poznałam rok później, na jego szesnastych urodzinach. Wydawał się zagubiony, ale polubiłam tego chłopaka. Pomyślałam, że bycie jego żoną będzie proste.

Pierwsze wątpliwości co do mojego życia nastały, gdy skończyłam piętnaście lat i zaczęłam interesować się chłopcami, którymi interesować się oczywiście nie mogłam. Zaręczona księżniczka miała zostać dziewicą do dnia ślubu i nie dać przyszłemu mężowi powodów do jakichkolwiek wątpliwości związanych z jej czystością i nienagannym prowadzeniem się. A więc nie mogłam opuszczać murów zamku. Zostało mi już tylko podsłuchiwanie służby, która prowadzić się dobrze nie musiała, co było oczywiste po historiach, jakie mogłam usłyszeć. Mój starszy brat Emmett nie musiał przestygać tak ostrych zasad, choć był następcą tronu. Długo nie widziałam w tym nic złego, ale gdy skończyłam szesnaście lat, jego lekkie prowadzenie się zaczęło coraz bardziej mnie drażnić. Sama musiałam siedzieć w swoich komnatach, a moją jedyną przyjaciółką była Harper, córka damy dworu Emily Thompson. Mimo wszystko nie narzekałam i szłam przez życie z wciąż uniesioną głową.

Aż do moich dwudziestych pierwszych urodzin.

Właśnie wtedy moje życie zupełnie się zmieniło.