Aptal bir başlangıç(gxg+bxb)

1. Bölüm Ayrılık

Lanet okul bittiğinde gün ve ben de bitmiştik. Her şey çok saçma gelişmişti kız arkadaşım benden saçma bir sebeple ayrılmış ve ona aldığım yüzükleri bana verip siktir olup gitmemi söylemişti. Tanrım her şey o kadar hızlı gelişmişti ki, sadece sinir krizi ya da ciddi bir panik atak geçirmemek için sadece susup onun saçma bahanelerini dinlemiştim.

En sonda sınıfa girip kapıyı ardımdan çarpıp kapının üstünü kırarak sinirimi belli etmiştim. Bunun için aptal bir tutanak yememiştim, o yüzden çok bir şey olmamıştı.

Şimdi ilk tanışmamıza sebep olan kitabı elime almış bakıyordum. Sonunda kararmış siyah bulutlar çarpışmaya ve gümbürtüler çıkarmaya başlamıştı, kitabı çantama koydum ve metroya doğru koştum. Islanıp hasta olmak istediğim bir havada değildim.

En sonunda koşarken tanıştığımız yere geldiğimde yavaşladım. Buradan hep geçerdim benim için anlamı da büyüktü, ama şuan baktığımda aşk ya da umut değil bir boşluk görüyordum. Saçma bir boşluk , sanırım sonu bile yok.

Çantamdan kitabı yine çıkardım, bu kitapla tanışmıştık madem bu kitapla yabancılaşmalıydık. Ama tek başıma yapmam doğru gelmiyordu, ben benden ayrılmıyordum sonuçta? O yüzden telefonumu çıkarıp sayılara tıkladım. Telefon 8. çalışında açılmıştı, "Efendim Amelia." Ne dicektim? Hiç düşünmemiştim TANRIM!

"Şey,ben ayrılmak konusunda konuşacaktım."
"Amelia,seni cidden seviyordum ama en son yaptığın şeyden sonra sevmektense soğudum. Üzgünüm ama ayrılmak istememen umrumda bile değil." Yutkundum, iyi ki bunun için aramamıştım yoksa bulutlardan önce ben ağlardım, " Hayır o değil Larosa, ilk tanıştığımız yer. Şuan oradayım, gelebilir misin? Ayrılığımızı düzgün yapmak istiyorum."
Derince bir nefes bıraktı bıkkınlık nefesiydi çok geçmeden "Tamam, Amelia." Diyip tokat gibi yüzüme kapattı.

Eskiden çok farklıydık ama şuan daha farklıyız, birbirimizden farklı olmaya başladık, biz biz değildik artık. Sadece Amelia ve Larosa vardı biz yoktu. Bunu unutmamalıydım, tek bir hatam beni üzebilirdi.

Elinde şemsiye ile koşarak gelen bir Larosa görmüştüm. Normal zaman olsa gülümser ve sarılmak için kollarımı açardım ama normal bir zaman diliminde değildik, bu aptallığı yapmayacaktım.

Larosa benim elimdeki kitabı görünce hemen tanımıştı, yolun ortasında birden durdu. Şuan anlamıştı nasıl ayrılmak istediğimi ama yüzünde aniden beliren bir sinirle daha hızlı gelmeye başladı.

"TANRIM! DÜNYANIN SONUYMUŞ GİBİ DAVRANMAYI KES AMELİA! O LANET KİTABINI DA AL VE DEFOL!" Bana bağırırken bir bulut daha çarptı diğerine, gümbürtü... hiç sevmezdim bu sesi, sadece karmaşa yaratırdı. "Larosa, bu kitap benim değil." Larosa birden dondu, hatırlamıştı sonunda, lanet sözümüzü...

"Larosa, bu kitabı lütfen sahibine vermeme izin ver." Larosa'nın gözleri ve burnu kızardı ama ağlamayacaktı, biliyordum.

Öpüşürken de böyle olurdu hep gözleri dolardı, ağlicak gibi olurdu nedenini bilmezdiniz. Ama garip hissettirir ve ona sorma isteğinizi artırırdı. Bir gün sordum "ağlayacak gibi duruyorsun?" Dedim o da hafifçe tebessüm etti ve "sende öyle..." dedi.

"Larosa,bu kitabı al ve bir daha asla getirme. Bir daha okula giderken bu yolu kullanmayacağıma ve kitabı unutacağıma dair yemin ediyorum" sakince haç işaretimi tamamladım.

"Amelia, ben... ben... ben cidden..."
Başımı hafifçe sağa sola salladım "Şşş, hadi sözünü tut Larosa." Keşke bunu yapmasaydım belki bir şansımız olurdu, ha?

"Amelia, ben bu kitabı o nehre atacağıma ve arkasından ağlamayacağıma dair yemin ederim..." sonunda. Tebessüm ettim, nehir onunla ilk teklifimizdi. Bana senden birazcık hoşlanıyorum ama birazcık demişti, ben şaka yaptığını sanmıştım. Ama sonra ona hislerimi açtım çünkü ciddiydi. O nehrin kenarında sevgili olmuştuk onunla, daha flört bile olmadan...

"Teşekkürler Larosa." Kitabı elimden yavaşça aldığında yağmur sonunda çiseleniyordu. Bulutlar artık daha çok çarpıyordu, ama bu sefer boş bir ses değil etrafa şimşek saçıyorlardı. Böyle daha güzeldi, elinde kitapla şemsiyenin altında koşup giderken Larosa'yı izledim. Sonra yağmur hızlandı ve sağanak başladı.

Islanarak hasta olmak en berbatıdır, ıslanmayı severim ama sadece ıslanmayı hasta olmak bu sevdamın içerisinde yer almıyor.

Topu topuna üç ay birlikte olmuştuk, bunu düşününce cidden kalp kırıcıydı. Acaba beni "yanlış bir karardı" olarak mı görecek? Çünkü onun beni böyle görmesini istemezdim.

Metro durağına hızlıca koştum, zaten başka ne yapabilirdim? Metroya bindikten sonra şehir değiştirecektim. Çok uzak değildi, büyükannemi ziyarete gitmem gerekiyordu. 1 ay orada kalacaktım, iyi zamanlama cidden, kendimi toparlayacağım iyi bir yer.

O zaman yolculuk başlasın ha?...

Merhabaaa. Bu kitabı bitirmeye yemin ettim şuan. Bitecek tek kitabım olacak ama umrumda değil sanırım? Ha bu arada diğer kitapları yazmayı bıraktım, çünkü sarmıyor. Her neyse oylamayı unutmayıııın❤️🩵🤍⭐️🎸