🏵️
"Poyraz!" dedi heyecanı sesine yanısırken. "Gelinliğim çok güzel! Uğursuzluk falan umrumda değil! Bunu görmen lazım! Neredesin? Daha eve gelmedin mi yoksa?"
Heyecan dolu konuşmasıyla adeta yerinde duramamış, oturduğu yerden kalkıp yeniden pencer...
Kan yasasıymış bu,harammış kimi insan kimi insana. Kavuşmak ne hadlerine,mahşere kalırmış kimi sevdalar...
Kendi etrafında küçük bir kız çocuğu gibi mutlulukla dönerken soluk soluğa durmuş ve aynadaki yansımasına bakmıştı. Gördüğü manzara gözbebeklerine dek güldürmüştü onu. Alt dudaklarını dişlerinin arasına alıp gülüşünü ve içindeki heyecanı saklamaya çalışmıştı. Müstakbel nişanlısının da söylediği gibi tam bir peri kızı olmuştu. Küçük elleriyle gelinliğin eteklerini düzeltir gibi yapmış, gözü istemsizce karşı eve kaymıştı. Evin tüm ışıkları yanıyordu. Bir tek Poyraz'ın odası hariç! Acaba hala gelmemiş miydi?
Gelinliğinin kırışmamasına özen göstererek hemen arkasındaki yatağın üzerine oturmuş, önüne gelen sarı saçlarını arkaya doğru savurmuştu. Merakla yamacında duran telefonuna uzanmıştı elleri. Kenardaki düğmeye basmış, bakışları ekranda beklentiyle dolaşmıştı. Poyraz'dan ne bir mesaj ne de bir arama vardı. Kor gibi bir sıkıntı düşmüştü işine. Neredeydi bu adam? Düğüne ne kadar kalmıştı ki şunun şurasında? Evde olup o büyük gün için dinlenmesi gerekmez miydi? Göğsünde biriken sıkıntıyla derin bir nefes alarak rehberine girmiş, en üste konumlamdırılmış isme tıklayarak Poyraz'ı aramıştı. Telefon her zamanki gibi çalar çalmaz açılmıştı. Yüzü bir anda gülüverirken genç adamın konuşmasına fırsat bırakmadan bıcır bıcır sesiyle konuşmaya başlamıştı.
"Poyraz!" dedi heyecanı sesine yanısırken. "Gelinliğim çok güzel! Uğursuzluk falan umrumda değil! Bunu görmen lazım! Neredesin? Daha eve gelmedin mi yoksa?"
Heyecan dolu konuşmasıyla adeta yerinde duramamış, oturduğu yerden kalkıp yeniden pencere kenarına adımlamıştı. Bakışları yalnızca saatler sonra kendisinin de sayılacak o lambası sönük odanın penceresine kaymıştı. İçtenlik dolu bir tebessüm yayılmıştı dudaklarına. Bu odanın penceresine bakarak ne günler, ne geceler geçirmişti oysaki. Ama bu sondu. O pencereye bakarak geçireceği son gecesiydi. Artık o pencereden yanında sevdiği adamla gökyüzüne bakacaktı. Telefon hala kulağında dururken aradaki sessizlik uzamaktaydı. Kalbinde, kalbinin içinde minik bir korku kendini belli ederken kendini hatırlatmak ister gibi Poyraz diye mırıldanmıştı. Ve henüz aşkının ismi dudaklarından silinmemişken duyduğu sözler kalbini o minicik korkunun hakimiyetine bırakmıştı.
"Özür dilerim Mayıs! Ben... Ben yapamam. Seninle evlenemem!"
