Odaya girdiğimde, görmek isteyeceğim son şey kendi hayatına son veren kardeşimdi. Elinde ruhundan bile karanlık bir silah, ruhunda kocaman bir delik. Renkli olmayan ruhu kırmızıya bürünmüş, renkli bedeni adeta bembeyaz olmuştu. Yattığı yerin hemen yanında telefonu duruyor, sürekli olarak çalıyordu. Önce telefondan birine yazmıştı sonra ise silahı almış eline karanlık olan ruhuna yeni bir renk vermek için vurmuştu kendisi önce beyaz olmuştu sonra kıpkırımızı ve bu renklerin adı ölüm olmuştu.
Yüzü bembeyazdı kardeşimin, renkliydi neşe saçardı önceden. Benim beyaz tenime karşı o her zaman parlardı. Siyah saçlarım varken onun saçları açık renkliydi, benzeyen kısımlarımız çok azdı. Onun gözleri mordu, öyle olmasını kıskanırdım çünkü nadirdi. Kıskandığım bu gözler artık hayata kapatmıştı kendini. Ve öğrenmiştimki aslında mor gözlerin altında yatan anlam hiçte güzel değildi.
Yakında.
