Drives Under Nightlights

Chapter 26

Time swiftly played its part and I loved the game. My college journey marked an end in a good note by having commendatory latin honor as Magna Cum Laude. Mahigit pa sa sapat 'yon para sa akin kasi alam ko sa sarili kung anong dinanas ko bago naabot 'to.

With all the pride heaped in me for reaching this high, I was overwhelmed with loud claps of praises and cheers of emotions while marching up the carpeted stairs. Si Aling Karina ang sumama sa akin papunta sa gitna pati ang pagsabit ng medalya.

"Congrats, Jingga. Proud na proud ako sa'yo, sobra," taos-pusong aniya.

Lumukob ang mainit na pakiramdam sa dibdib ko sa salita niya. "Maraming salamat po."

My whole-souled gratitude covered myriad of implications. Simula unang araw ng pagpasok ko sa paaralan bilang maliit na bata ay nand'yan na siya. Pati hanggang ngayon sa paglisan ko dito bilang ganap na dalaga.

Ang dami niyang nagawa para sa akin. Malaki ang kontribusyon niya para makarating ako rito. She may be isn't my biological mother, but she did the things that makes her more of a mother to me. I wouldn't be here, standing on this stage, if it weren't for her. I'm so much indebted to her empathy.

Sa harap, pansin ko pa sa periphery ang kumakaway na kamay ni Hiruki sa graduates' seat. Sa bandang kabila si Monnic, pumapalakpak sa akin.

My smile tightened in my lips even more seeing them in glee watching me. Kusa nang uminat ang ngiti ko sa labis na saya. My motivators. My crazy pills.

Pinantayan ko ang palakpak nila nang sila na ang umakyat sa entablado. Sa kalooban ko, pawang kasiyahan ang nararamdaman ko para sa kanila.

You deserve it all, girls. You made it. We made it.

Napangiti ako. Sa wakas, tapos na ang era ng paghihingi ng idea nila para pang-paraphrase.

"Ferrari, Cole Kashiro. BSGE. Cum Laude."

Bumugso ang saya at kilig sa puso ko nang matawag siya. I cupped my mouth to overlay my giggles as Shiro was walking sternly like a young prince claiming his crown.

He exerted extra effort studying and working his ass off this entire year. Magkasama kaming nag-aaral sa kubo, sa vacant room, at sa bahay ko. Ang mata ko ang magsisilbing patunay na nagsikap din siya. Pati ang kanyang hindi maikakailang hirap sa pag-aaral, sa paggawa ng sariling reviewer, sa exams at quizzes niya at kung anu-ano pa.

"Here, for you." Shiro offered me a flower bouquet. "Congratulations," he chuckled.

'Di gaya no'ng mga nakaraan, mas marami ang uri ng mga bulaklak nito. "I was suppose to give it to you prior the ceremony so you could have picture with it up in the stage."

Gumuhit ang kurba sa labi ko. This is so sweet of him! Kinarga ko ang malaking bouquet na parang baby. "Okay lang, 'no! Thank you!"

His smile was wishful. "You don't know how proud you're making me." He grasped for my hand. "I'm rooting for every small success you make. You've done very well and I know you can do a lot more ahead of your way. Because you can. I believe you can."

It bandaged my broken young heart. "Thank you, CK. Congrats din sa'yo." Mabilis ko siyang inilapit para halikan sa labi at yakapin.

No'ng araw na 'yon, nag-uumapaw sa saya ang puso ko habang pinagmamasdan ang mga tao dito sa munting tipon-tipon sa bahay ni Aling Karina. Kasali pa si Shiro sa pinagsi-celebrate namin. Kita ko rin ang girlfriend ni Kuya Mentos na kausap ang bunsong anak ng mag-asawa doon sa labas.

Nagkausap pa kami sandali ni Kuya Mentos. Binati niya ako pati na rin 'yon si Shiro, naroon na sa itaas kasama ang mga kapatid ko.

"I can't imagine na you're really wearing this toga. Back then, you were just wearing white uniform," he even recalled, chuckling.