Το βράδυ ήταν κρύο και η Θεοφανω το ένιωθε πιο έντονα αφού όσο μικρή κι αν ήταν η παλιά καμαρα της ήταν πιο ζεστή και λιγότερο αποπνικτική.Φορεσε την καινούργια της νυχτικια και φόρεσε το σάλι της σφιχτά πριν καθίσει κοντά στο παράθυρο.Εκεινη τη στιγμή έφτανε ο Αντρέι.Χωρις δεύτερη σκέψη βγήκε και πήγε στο δωμάτιο του.
Ο Αντρέι έβγαλε την ιδρωμενη μάλλινη φανέλα του και έκανε να πλυθεί όταν χτύπησε η πόρτα.
"Μπες"
Είπε με άνεση υποθέτοντας πως θα ήταν ο Κανέλλος
"Καλησπέρα"
Η Θεοφανω κοίταξε για μια στιγμή πριν κάνει να γυρίσει
"Μείνε"
Τη σταμάτησε ο Αντρέι και έκανε να σκεπαστεί.Η Θεοφανώ τον πλησίασε
"Αυτά τα τραύματα,είναι από τις μάχες"
Ρώτησε και χάιδεψε αυτό στον ώμο του
"Ναι,αυτό είναι από τη μάχη του Borodino, αυτό μου το κανε ο Λεβ μια μέρα καταλάθος στην προπόνηση,αυτό πάλι από τους Γάλλους"
Ήταν τόσο κοντά,ανεσαινε τη μυρωδιά του κορμιού του που λόγω της παγωνιάς ,η ανάσα του τόσο κοντά,το χέρι της στο τραύμα που είχε στο στήθος.Κι αυτός όμως ζαλιζοταν απο τη μυρωδιά των γιασεμιών στα μαλλιά της,το χέρι της που έκανε τους παλμούς του να ακούγονται θαρρείς σε όλο τον πύργο
"Να σε αφήσω να κάνεις το λουτρό σου,θα κρυώσει το νερό"
Είπε αλλά δεν μπόρεσε να κουνήσει τα πόδια της από το έδαφος.Το χέρι του Αντρέι έφερε το δικό της στα χείλη του,τα μάτια να μην αφήνουν τα δικά της.Τα χείλη της έτρεμαν ελαφρά καθώς το άλλο χέρι της έκανε να χαιδεψει το μάγουλο του πρώτου τη φιλήσει.Δεν κατάλαβε ποτέ το χέρι του στην πλάτη της και στα μαλλιά της.Τα χείλη της ήθελαν τόσο να ακολουθήσουν τα δικά του σε ένα χορό,τα δικά του που αμβροσία δε μπορούσαν να αντισταθούν στην αμβροσία των δικών της.
Η επιτακτική ανάγκη για ανάσα τους έκανε να χωριστούν και να επανέλθουν στην πραγματικότητα
"Θεοφανω"
"Το ξέρω είναι τρελό"
"Δεν πίστευα ποτέ ότι θα ένιωθα έτσι ξανά,όμως κάθε φορά που τα βλέμματα μας συναντώνται μου είναι πιο δύσκολο, πιο οδυνηρό να μη σε αγγίζω,δε ξέρω πως θα το καταφέρω"
"Ούτε και γω,κάθε φορά που ανοίγει η πόρτα,ελπίζω ότι έρθεις εσυ να μου πεις οτιδήποτε"
