Lost without you

1.

Robbie pov:
Zuchtend met tranen in mijn ogen gooi ik mijn tas in de gang neer, ontslagen worden is niet het leukste wat er kan gebeuren in je leven, tuurlijk kan het altijd erger, maar ik vond mijn werk daadwerkelijk leuk en ik heb nu ook geen inkomsten meer. Ik hoor mijn vriendin in de woonkamer met iemand praten, maar ik heb geen idee wie, waarschijnlijk één van d'r vriendinnen. Ik gooi mijn schoenen uit en hang mijn jas aan de kapstok en loop de woonkamer in. "Hey schat." zeg ik met een ietwat teleurgestelde ondertoon "Ik ehh moet gaan, spreek je later!" Laura doet snel haar telefoon weg "wie was dat?" ik kijk haar aan "Isa, die ene van werk weetjewel?" ik knik verward, maar besluit er verder geen aandacht aan te besteden.

"Waarom ben je zo vroeg thuis eigenlijk? Heb je vrij genomen?" ze gaat wat rechter zitten op de bank, ik schud mijn hoofd en ga naast haar zitten "ik- ik ehm." ik voel een warme hand door mijn haren gaan. "Je wat?" "Ik ben ontslagen." zeg ik zacht. "Wat? Waarom!?" ze klinkt verontwaardigder dan ik een uur geleden, toen ik precies dezelfde mededeling te horen kreeg. "Ze moesten gaan bezuinigen of zoiets en daarom moesten ze de helft van hun personeel laten gaan." de tranen prikken weer in mijn ogen "Oh, maar je was hun beste medewerker toch?" ze kijkt me nog steeds niet-begrijpend aan, ik knik "ik was te duur voor ze om te houden." ik snap het eigenlijk zelf ook nog steeds niet. "Wat nu dan?" ze slaat twijfelend een arm om me heen. Ik haal mijn schouders op "ik heb geen idee, ik moet op zoek naar een nieuwe baan, maar ik weet niet waar ik die zo snel ga vinden." ik steun met mijn ellenbogen op mijn bovenbenen en leg mijn hoofd in mijn handen. "Het komt wel goed, ik weet zeker dat je snel iets anders zal vinden." Laura wrijft geruststellend over mijn rug.

Ik scrol een beetje door een aantal vacatures heen, maar er is niks wat mijn aandacht echt trekt en er is ook niks waar ik volgens de eisen aan zou voldoen. "En al succes?" Laura komt naast me zitten en geeft me een glas water. Ik schud teleurgesteld mijn hoofd "misschien kun je jezelf om laten scholen tot iets totaal anders? Zodat je meer geld kan gaan verdienen?" ik kijk haar aan "hoezo meer geld? Het salaris wat ik had, was prima alleen een beetje jammer dat ik dat nu niet meer krijg." ze knikt begrijpend, maar ergens lijk ik een vorm van teleurstelling van haar gezicht af te kunnen lezen. Dan gaat haar telefoon en ze kijkt naar het scherm, nog voor ik kan kijken, grist ze snel haar telefoon van de bank "sorry, deze moet ik even nemen, ben zo terug." zegt ze zonder verdere uitleg en ze loopt naar de gang, doet ze nou raar of ligt het aan mij? Misschien zijn het mijn gedachten die alleen de negativiteit van alles op dit moment nog maar kunnen inzien.

Dan trilt ook mijn telefoon, het is Koen, m'n beste vriend al sinds we 4 waren. Ik twijfel even, maar dan neem ik toch maar op "yoo Rob jongen, hoe gaat het?" Koen steekt enthousiast zijn hand op, typisch Koen, altijd blij alsof hij zich nergens zorgen om maakt. "Yoo, heb me wel eens beter gevoeld man." antwoord ik eerlijk, het heeft namelijk geen enkele zin om tegen Koen te liegen, hij heeft het namelijk toch altijd door als je liegt. "Wat dan?" zijn blik gaat van blij naar lichtelijk bezorgd. "Ehm, ik ben m'n baan kwijt man." zucht ik "wat de fuck? Gozer, hoe heb je dat voor elkaar gekregen?" ik zucht nog een keer diep "ze moesten bezuinigen, dus ze hebben me eruit geknikkerd." ik pers mijn lippen op elkaar om mijn tranen in te houden. "Zijn ze niet helemaal goed ofzo? Je was hun beste werknemer, wat een stelletje kwallen zeg, jezus." het lijkt bijna alsof Koen er meer om geeft dan ikzelf.

"Kom je anders even hierheen? Dan kunnen we misschien iets leuks gaan doen? Om een beetje je gedachten te verzetten." stelt hij voor, ik knik dankbaar "ik kom eraan." zeg ik "tot zo maatje, rij voorzichtig." ik knik en glimlach klein, Koen lijkt soms heel asociaal voor de buitenwereld, maar als je hem goed kent, is hij echt de beste vriend die je je maar kan wensen. Ik sta op van de bank en wil de deur naar de gang opendoen, als de deur al bijna in mijn gezicht wordt opengedaan "ho oeps, sorry schat." zegt Laura met een brede glimlach op haar gezicht, zelf moet ik er ook een beetje om grinniken. "Waar ga je heen?" vraagt ze als ze ziet dat ik mijn schoenen aantrek "naar Koen, hij vroeg of ik wat kwam drinken." ik struggle om mijn schoenen aan te krijgen, maar met een beetje hinkelen, lukt het zonder om te vallen. "Oh oké, tot vanavond dan" ze is alweer op haar telefoon aan het typen. "Hallo, kusje?" ik loop naar haar toe en tuit mijn lippen, ze geeft me snel een kusje "tot vanavond." zeg ik en snel grijp ik mijn jas van de kapstok en loop de deur uit.

------------------------------------------------------------------------------------------

Nou hoofdstuk één is een feit :)

Hebben jullie ook weleens een leeg gevoel? Gewoon alsof je een soort gat in je hebt alsof je iets of iemand mist, maar je weet niet wat of wie? Ik krijg er een beetje een persoonlijke crisis van namelijk, maar dat kan aan mij liggen ✌️

Hoe gaat het met jullie?

Zorg goed voor jezelf 💗

xx