Uncertain Love

Prologue

Mataman kong tinignan ang villa na nasa harap ko.

This is exactly what I want.

It's near the beautiful beach, medyo malayo sa iba pang bahay and it looks so peaceful here.

Dagdag mo pa ang exterior designs na talagang nagustuhan ko. I love its color, which is a combination of white and blue that really suits the view infront—the ocean and sky.

I haven't checked its interior yet since hanggang ngayon hindi ko pa nakakausap ang may-ari.
The caretaker told me that he's abroad kaya naman pabalik balik lang ako rito.

Nagbabaka sakaling makukumbinsi ko syang ibenta ang ganitong kagandang villa.

Hindi ko lang maintidihan, kung bakit ayaw nilang ibenta kahit na ilang taon ng walang nakatira. Even the owner doesn't feel like to live here. I wonder why.

Pero pina-aalagaan nya ng mabuti? Why is that?
Maybe, it has a sentimental value? Or baka pamana? Or for future purposes like if ever he gets married.

Well, I just heard he's single.

"Ah ma'am, nandito po pala kayo ulit." saad ng babaeng caretaker ng villa na kung hindi ako nagkakamali ay nasa mid forties.

"Hello po, magandang umaga. Bumisita lang ho ulit. Nandyan na po ba ang may-ari?" I said in a happy and hopeful tone.
I really need to talk to the owner because a week from now, I'm heading back in Manila.

Kaya naman sana bago ako umalis, gusto ko ng masettle 'to.

"Ma'am, kauuwi nya lang po kanina at nagpapahinga na. Nasabi ko na rin naman po kay Sir na gusto nyo ngang bilhin ang villa na ito kaso ipinipilit nyang hindi raw ito binebenta.
Hindi na raw magbabago ang isip nya." medyo nag-aalangang sambit ng caretaker.

Marahan akong tumango. He's really sticking to his decision huh. Maybe I can change his mind if only he'll let me talk to him, personally?

"Ah pwede ho bang pakisabi na huling tawad ko na'to at kung maari sabihin nya sakin ng personal ang dahilan ng hindi nya pagbebenta."

"Will you call him po, for me?" nangingiti kong sabi sa matanda. I'm almost pleading with my hands making it in a praying gesture.
Gustong gusto ko talaga ang villa na'to.

The same spot, the same place. Nothing else.

And that's why I can't help but be persistent.
With every little thing that I want, I always do everything just to get it. As long as I can.

Well, I'm made like this. A person who just doesn't know how to give up.

Alam kong naaawa na rin ang caretaker sakin dahil sa kapapabalik-balik ko rito at sa paghihintay na rin sa may-ari kaya naman tumango na lamang sya at nilabas ang kanyang cellphone.

Naghintay pako ng ilang minuto hanggang sa umalis na nga ng tuluyan ang matanda.

And while I was waiting. Naglakad-lakad ako sa harap ng villa.
Sarado ito at tanging ang bintana lang sa itaas ang nakabukas.

Napabuntong hininga ako. Ang sarap siguro sa pakiramdam kapag ako na ang nakatira dyan at ako naman ang magbubukas at maghahawi ng puting kurtina.

At sa harap mo ay bubungad ang napaka gandang tanawin na ang tanging maririnig mo lang ay ang nakakahalinang hampas ng mga alon.

What a peaceful moment to spend. Ngayon palang naiimagine ko na ang maidudulot ng pagtira ko rito kaya naman handa ako kahit sa magkanong halaga makuha ko lang 'to.