Φεγγαροσυζήτηση

Βραδυ. Πυργος Λασκαρέων.

Έχουν γιορτή και στη μεγάλη σάλα μπορείς να τους δεις όλους. Τον κατσούφη Τζανή δίπλα από την πανέμορφη Κερασίνα, τον Μιχαήλ με τον Σπήλιο να καταστρώνουν την επόμενη κίνηση τους, τη Δαμιανή να κουβεντιάζει με τη Μεταξία η οποία δεν παίρνει τα μάτια της από τον Τζανή, τον Κανέλλο με τον Αντρέι να κάθονται στην άκρη του τραπεζιού και τον Μάρκο ο οποίος τριγυρίζει. Η Θεοφανώ περνάει από δίπλα του

Μάρκος: Bάλε μου ένα κρασί! (η Θεοφανώ με μια μικρή κίνηση του κεφαλιού προς τα κάτω γεμίζει υπάκουα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και του το βάζει στο χέρι. Τον πλησιάζει διακριτικά)
Θεοφανώ: (Ψιθυρίζει) Μπορώ να σου πω?
Μάρκος: όχι τώρα.
Θεοφανώ: Πότε όμως? Είναι επείγον
Μάρκος: (Υψώνει αρκετά τη φωνή του) Είπα ''όχι τώρα!''
  (Με τον αγκώνα του σπρώχνει τον δίσκο με τα ποτήρια που κρατά η Θεοφανώ τα οποία       πέφτουν και σπάνε. Αυτή ντρέπεται γιατί όλοι οι καλεσμένοι έχουν γυρίσει και την κοιτάζουν)
Θεοφανω:(ταραγμένη) Mε συγχωρείτε!
Μεταξία: Τί έκανες εκεί άχρηστη? Μάζεψε τα αμέσως!
Θεοφανώ: Μάλιστα κυρά, αμέσως!
   (σκύβει να τα μαζέψει και όλοι έχουν αρχίσει να τη σχολιάζουν και να γελάνε εκτός από τον     Αντρέι που παρακολουθεί φανερά εκνευρισμένος κ τον Μάρκο που νιώθει ντροπιασμένος. Καθώς μαζεύει και το τελευταίο κομμάτι κόβεται και αίμα αρχίζει να τρέχει πάνω στον δίσκο και το φόρεμά της)
Μεταξία: Άχρηστη, ούτε αυτό δεν μπορείς να κάνεις!
Μορφούλα: Φύγε Θεοφανώ. Πήγαινε να φροντίσεις την πληγή, θα τα μαζέψω εγώ!
   ( Η Θεοφανώ φεύγει από το δωμάτιο ντροπιασμένη και έτοιμη να κλάψει με τον Μάρκο να     κουνάει το κεφάλι και να γυρίζει στην κουβέντα του και τον εκνευρισμένο Αντρέι να σηκώνεται βάζοντας κάτι στην τσέπη του)

Αυλή. φωτίζεται μόνο από το φεγγάρι
Η Θεοφανώ έχει πιάσει νερό από το πηγάδι σε έναν κουβά και πλένει τα αίματα. Έχει δάκρυα στα μάτια και δεν προσέχει ότι πίσω της στέκεται ο Αντρέι
Αντρέι: Να σε βοηθήσω?
Θεοφανώ: (σκουπίζει τα μάτια της) Αντρέι, τί κάνεις εδώ?
Αντρέι: Νομίζω ότι εγώ σε ρώτησα πρώτος και απάντηση δεν πήρα. Να παρεξηγηθώ?
Θεοφανώ: όχι, σε ευχαριστώ, τα καταφέρνω
Αντρέι: Α, ε τότε θα πρέπει να αλλάξω την ερώτηση σε κατάφαση και να σου πω πως θα σε     βοηθήσω εγώ!
Θεοφανώ: Αυτό μήπως ήταν και διαταγή?
Αντρέι: Παράκληση... και το αφήνω εδώ!
   (Πιάνει απαλά και προσεκτικά το χέρι της και με το σώμα του την ΄΄σπρώχνει'' να καθίσει     στην πέτρινη επιφάνεια του πηγαδιού. Βάζει το χέρι της και τα δικά του μέσα στον κουβά και καθαρίζει το αίμα. Ένας αναστεναγμός βγαίνει από το στόμα της Θεοφανούς αιφνιδιάζοντας ακόμα και την ίδια)
- Είναι λίγο κρύο ε?
Θεοφανώ: Ναι... κρύο.
  (Ο Αντρέι βλέπει πως το αίμα έχει καθαρίσει και βγάζει τα χέρια τους από τον κουβά. Από την
 τσέπη του παλτό του βγάζει κάτι λευκό το οποίο αρχίζει να δένει γύρω από το χέρι της. Η Θεοφανώ τον κοιτάζει απορημένη)
Αντρέι: Τί? Α αυτό? Το πήρα από το τραπέζι.( σκύβει κοντά της συνωμοτικά με την τούφα από τα μαλλιά του να ακουμπάνε στο μέτωπο της)  Δε νομίζω οτι ούτε θα το προσέξουν απόψε, ούτε ότι θα τους λείψει)
 (Η Θεοφανώ τον κοιτάζει στα μάτια, χαμογελάνε και μετά αρχίζει να γελάει δυνατά απομακρύνοντας το κεφάλι της από το πρόσωπό του. Ο Αντρέι έχει τελειώσει με το δέσιμο της πετσέτας αλλά χωρίς να το καταλαβαίνει συνεχίζει να κρατάει το χέρι της χαιδεύωντας την πληγή απο πάνω. Η Θεοφανώ ταραγμένη από αυτό το χάδι διακριτικά απομακρύνει το χέρι της μέσα απο τα δικά του.)
Θεοφανώ: Να...?
Αντρέι: Ναι φυσικά, με συγχωρείς. 
  (Αμήχανοι κοιτάζουν γύρω γύρω, χωρίς να υπάρχει όμως κάποιος εκεί κοντά. Τελικά η     Θεοφανώ σηκώνει τα μάτια της στον ουρανό και κοιτάζει το φεγγάρι το οποίο βρίσκεται κάπου   στη μέση του)
Θεοφανώ: Σου αρέσει το φεγγάρι Αντρέι?
Αντρέι: (σηκώνει και αυτός τα μάτια) Ναι. Πολλές φορές στη σκοπιά, εκεί μέσα στο κρύο είναι ο μοναδικός μας σύντροφος. Κάποιοι του λένε τα προβλήματα τους, τις χαρές τους, τους πόνους τους... κάποιοι άλλοι... μέχρι και ερωτική εξομολόγηση του έχουν κάνει.
Θεοφανώ: κι εσύ?
Αντρέι: Εγώ τί? Αν του έχω κάνει ερωτική εξομολόγηση?
Θεοφανώ: όχι αν έχεις μοιραστεί τα μυστικά σου μαζί του.
Αντρέι: Μμμ δεν ξέρω, ρώτα το.
Θεοφανώ: Χμμμ, θύμισε μου να πιάσω μια συζήτηση μαζί του για εσένα.
Αντρέι: Με μεγάλη μου χαρά.
 (χαμογελάνε και κοιτάζονται στα μάτια οπότε η γνωστή τους αμηχανία επανέρχεται)
Θεοφανώ: Λείπεις αρκετή ώρα. Μήπως πρέπει να πας μέσα?
Αντρέι: (Απλώνεται προς τα πίσω) Μπα. Εγώ απόψε είμαι σαν αυτή την πετσέτα. (αγγίζει με το δάχτυλο του πάνω στο τραύμα) Δε θα λείψω σε κανέναν.!
 (Η Θεοφανώ με το άγγιγμα νιώθει μια γλυκιά ταραχή την οποία προσπαθεί να μη μεταφέρει στον τόνο της φωνής της)
Θεοφανώ: Εεεγώ όμως πρέπει να γυρίσω, ίσως με ζητήσουν, έκανα και τη ζημιά ... (σηκώνεται και νιώθει τα πόδια της να τρέμουν) Θα σε δω μέσα. (Ο Αντρέι της γνέφει καταφατικά και αυτή γυρίζει να φύγει, αλλά στο δεύτερο βήμα σταματάει και γυρίζει να τον κοιτάξει) Σ' ευχαριστώ γι αυτό. 

(Ο Αντρέι κουνάει το κεφάλι σαν μια μικρή υπόκλιση χωρίς να έχει τραβήξει το βλέμμα του απο τα γαλάζια της μάτια ούτε δευτερόλεπτο. Η Θεοφανώ ξαναγυρίζει για να μπει μέσα στον πύργο κάνοντας μεγάλη προσπάθεια να κρύψει ένα πλατύ χαμόγελο που έχει απλωθεί σε όλο της το πρόσωπο. ο Αντρέι σηκώνεται και ανάβει το τσιγάρο του κοιτάζοντας το φεγγάρι λες και το ευχαριστεί που ήταν παρόν σε αυτή τους την στιγμή.
Ο Μάρκος δίπλα το παράθυρο του πύργου πίνει μια μεγάλη γουλιά από το κρασί του κοιτάζοντας τους να παίρνουν χωριστές κατευθύνσεις)