for all the things i would do for him | haikaveh

zihnimi bu denli ele geçirmese.

Birini tanıyordum. Bu biri özel ve oldukça güzel biriydi; içten içe kendimi kaptırdığım, asla söyleyemeyerek kelimelerimi kalbime yük ettiğim, uzun uzun hakkında düşündüğüm ve inceden inceden yandığım biriydi. Ensesini geçecek kadar uzunlukta sarı saçları, kusursuz bembeyaz teni ve iri, kızıl gözleri vardı, bazen ruhuma baktığını hissederdim ve ölesiye korkuturdu beni. Onu ne kadar önemsediğimi söylemekten hep çekindiğimden olacak, ruhumun onunla dolu olduğunu bilmesine izin vermek düşüncesi dahi kanımı dondururdu sanki.

O kişi Kaveh'ti. Akademi'nin dâhi mimarı, güzelliğiyle herkesin dilinde olan iyilik meleği... Kaveh'in gözleri kör değildi, ancak bana hiç bakmazdı.

Kaveh'i ilk kez birlikte yürüttüğümüz bir proje yüzünden tanımak zorunda kaldım, sonrasında bu zorundalığım yavaş yavaş yerini isteğe bırakmış, nihayetinde alışkanlık haline gelmişti. Kağıtların sürekli kuruyan ellerini kesmesinden sağ elinin parmaklarındaki şişliklere, bileklerinin inceliğine, yazısına ve bir şeyler okurken takındığı o ciddi ifadeye kadar her küçük davranışı yavaş yavaş zihnimde yer etmeye başlamış, nihayetinde ses tonu, gözlerinin rengi ve gülümseyişi kalbime ulaşmıştı. Emindim ki Kaveh kendi hâlinde bir güneşti, çünkü içimi bu denli başka hiçbir şey ısıtamazdı.

Ben Kaveh'i öğrenemeden projemiz bitti ve onunla olan yollarımızı tamamen ayırdığımızı sandım ve evet, gerçekten ayırmıştık çünkü Kaveh projemizin ödülü olan evi bile önemsememiş, ne yapmak istiyorsam yapmamı söylemişti, doğrusu ona bu yüzden biraz kızgındım fakat benim hakkımda düşünmediğini bildiğim için onu asla suçlamadım.

Projemizden epey sonra bir akşam vakti evime doğru yürürken Kaveh'i gördüm. Yağmur atıştırıyordu ve daha da hızlanacağı gökyüzünün koyu griye boyanmasından belliydi ancak o sanki bunu hiç unursamıyormuş gibi incecik kıyafetleriyle bir bankta oturmuş suyu izliyordu. Üzerinde daha önce hiç şahit olmadığım ağır bir hava vardı ve ilk bakışta zor bir dönemden geçtiğini anlamıştım, belki de şimdiye kadarki en zoruydu çünkü Kaveh bu denli yıkılabilecek biri değildi gözümde. Yanına gitmek istedim, gitmemin yanlış olduğuna karar verdim sonra. Bizim tanışıklığımız projeden sonra bitmişti, birbirimizi gördüğümüz yerde çoğu zaman hâl hatır bile sormaz olmuştuk, hatta çoğu zaman kulaklıklarımı takılı gördüğünde göz göze gelmeden merhaba demezdi bana. Dolayısıyla yanında olmasının benden çok daha iyi hissettireceğini bildiğim arkadaşları onu teselli etmeliydi, ben sadece işleri elime yüzüme bulaştıracaktım muhtemelen.

Birkaç saniyedir onu izlediğimi fark etmiş olacak ki Kaveh başını kaldırdı ağır ağır, gözleri yüzümü buldu ve onu hiç bu kadar bitkin görmediğime yemin edebilirdim o an. Kaveh bazen projelerine kafayı takar, günlerce uyumaz ve hayatını sert bir kahvenin ona verdiği enerjiyle devam ettirirdi, lakin yüzü hiç böylesine yorgun ve hasta görünmemişti daha önce.

"Ah, Alhaitham, merhaba." Beni fark ettiği için yanına yürüdüm, artık onun yanına veya eve gitmek arasında bir seçim yapmama gerek yoktu nihayetinde. Kaveh ortalayarak oturmuş olduğu bankta yana kaydı, gözlerimi üzerinden ayırmadan bana açtığı yere oturdum ve lafı dolandırmadan cevabını duymak istediğim soruyu sordum. "Neyin var?" Yerdeki gözleri hızla beni buldu, şaşkınlık ifadesinin yanında biraz korku sezdim bakışlarında, sonra Kaveh oturduğu yerde doğruldu ve yalandan gülümsemeye çalıştı. Evet, yalandan olduğunu biliyordum çünkü bana karşı olmasa da onu içten gülümserken pek çok kez görmüştüm.

"Bir şeyim yok, her şey her zamanki gibi. Son projemi bitirdiğimden beri yorgunum sadece. Bilirsin, o yapabileceğimin en iyisiydi." Bu kişi ben olmasam Kaveh bu güzel sözleriyle kandırabilirdi belki, ancak artık gerçeği söylemesi gerektiğini anlatırcasına yüzüne bakmaya devam ettim. Birkaç saniye bakıştıktan sonra Kaveh yine gözlerini kaçırdı, bu sefer omuzları düştü ve ellerini bacaklarının arasında kenetledi. "Ne istiyorsun Alhaitham? Şu an gerçekten uğraşamayacak kadar yorgunum."