A Haunted Visit

Hoi allemaal! Welkom bij mijn eerste Cemma verhaal. Ik weet dat het geen Halloween is, maar kon geen jaar meer wachten met deze te posten. Caro en Emma's aantrekkingskracht is immers te groot voor elkaar. Het is een one-shot, 1 hoofdstuk dus. Het speelt zich buiten het SAS af, maar niettemin behouden de personages wel ongeveer hun karaktertrekken. Oh ja, Caro is niet samen met Vince hier, hij is zelfs niet te bespeuren (sorry Varo shippers!).

TW: paniekaanval (ik hoop dat ik het een beetje goed beschreven heb, en zo niet stuur me gerust een berichtje, dan pas ik het aan).

Dit verhaal heeft de tag 'mature', maar we gaan zeker niet te ver. Het is leesbaar voor iedereen.

Without further ado: enjoy the haunted visit!

De ietwat onaangename droom waarin ze slechte punten terugkreeg werd onderbroken toen Caro iets afschuwelijk zwaars op haar bed voelde springen, waardoor ze op de slechtst mogelijke manier wakker werd.

"Opstaan, Caro." Yemi rommelde het deken voor de zekerheid weg. "Slapen is voor oudjes."

"Hmmm, Yemi, hoe ben jij binnen geraakt, wat wil je?" Caro's stem kwam er suf uit, haar goed bedachte dutje na school was veranderd in een diepe slaap na dat nachtelijk studeren voor die toets wiskunde vandaag.

"Titin heeft mij binnen gelaten." Yemi fronste zijn wenkbrauwen, totaal in de war door de onwetendheid van Caro. "Het is Halloween, mijn favoriete feestdag. We gaan naar de spookhuizen in de stad en van wat ik me herinner, zei je dat je me graag gezelschap wilde houden." Hij porde Caro's zij eens over het deken.

Caro zuchtte en greep naar haar gsm op het nachtkastje, wat Yemi haar zonder weerstand liet doen. "Is het echt al zo laat?" piepte ze verwonderd. Ze kneep een paar keer met haar ogen om het scherm te zien, maar er stond 17u15 op. De spookhuizen in de stad openden niet tot 20u 's avonds. Even overwoog ze of ze het waard was om naar de gevangenis te gaan als dat betekende dat ze haar beste vriend hier en nu mocht vermoorden. Was het de juiste vriendschapsetiquette om een lichaam te verbergen op Halloween? Yemi glimlachte alleen maar ondeugend.

"Vertel me nog eens waarom je hier dan zo vroeg bent? Ik had nog minstens twee uur kunnen slapen," sprak Caro, geïrriteerd door de plotselinge onderbreking van haar schoonheidsslaapje.

"Omdat," Yemi liet de stilte in de lucht hangen, "we ons moeten verkleden."

Caro liet een ietwat onhoorbare kreun horen. "Hoezo, zijn we twaalf?"

"Nee, maar er is een wedstrijd die ik heel graag wil winnen. Kom op Caro, je hebt drie dagen geleden ja gezegd."

Caro trok haar neus onvriendelijk op. "Ben je al buiten geweest? Het is ijskoud. Ik ga me niet verkleden zonder jas."

"Oh maar je zal het warm genoeg hebben," zei Yemi overtuigend terwijl hij zijn rugzak nam.

Caro kneep haar ogen dicht en fronste haar wenkbrauwen bij de rare acties van Yemi. "Wat stel je dan voor?"

"Tadaaa!" Yemi glimlachte terwijl hij twee clown kostuums omhoog hield.

"Dit meen je niet Yemi. Te veel naar films gekeken?" Ze gromde terwijl ze haar hoofd tegen het kussen sloeg. "Dat ga ik echt niet aantrekken."

"Waarom niet? Het is het ideale Halloween kostuum. En de mensen herkennen je niet!"

"Yemi, luister naar me. Clowns waren een hype tien jaar geleden, met dit kostuum ga je niet winnen," zei Caro. Daarmee vormde zich een enorme pruillip op Yemi's gezicht.

"Goed, jij wint, chagrijnige. Maar laat me dan tenminste je gezicht schminken," argumenteerde Yemi terwijl hij de kostuums op het einde van het bed gooide.