მაკოცებ?/მიმდინარეობს

•1•

ეპიზოდი პირველი
"დღე პირველი."

ეს ,დღე პირველია ,როცა ჩემს პასპორტს დავხედე და წავიკითხე
"ჯეონ ჯონქუქი,18 წლის გახდა და მისი დაბადების მოწმობა , პასპორტი ხელის უჭირავს."

არ ვიც გამოხარდეს თი არ ამაგრამ ორივე გრძნობა ერთ დროულად მაქვს,
კარგად გამოვიყურები, საკმაოდ მომხიბვლელად და , არა ზედმეტად მომხიბვლელად,დედას ვუმადლოდე და მამას ჩემი გაჩენისთვის,
მადლობა დედას 19 წლის ასაკში რომ არ მომიშორა, ახლა აქ არ ვიდგებოდი.

"საყვარელო, ამდენი ხანია შენს პასპორტს დასჩერებიხარ, სამსახურის გასაუბრებაზე დაგაგვიანდება, მოდი ჭამე და წადი, მამა მანქანაში გელოდება."

"დედააა, ჩემო სიცოცხლეეე, ჩემო იმედო და წამალოოო, როგირ მიყვარხარ დედაა."
ახლოს მივედი და კოცნა დავუწყე, იმდენად მჭირდორ ვითომ დღესვე მივდივარ ჯარში.

"რა გჭირს? ჯარის არ მიდიხარ ჯერ,მკურნალობა უნდა დაასრულო,სამსახურის მერე მამა გამოგივლოს და ექიმთან უნდა მიხვიდეთ ანალიზებზე, მაპატიე მე რომ ვერ მოგყვები."

ცოტა ნაწყენი იყო, რომ დასუსტდა მაგრამ ამან არანაირი სევდა არ აღძრა ჩემში, ბოლოს და ბოლოს ძლიერად უნდა ვიდგე დედასთვის.

"ჩემო დედა, ჩემო იმედო და წამალო, რას ამბობ, მე ხომ სრულწლოვანი ვარ, არ არის საწირო ყიველთვის ჩემს გვერდით იყო, პამპერსს აღარ მიცვლი გახსოვს?"
ჭმაის რსოს წარმოვთქვიდა გამეცინა , იმდენად რომ კინაღამ გადამცდა.

"ჭამის დროს ნუ ლაპარაკობ, ერთ დღესაც გადაგცდება და ვაი შენს ცოდვას!"

ადგა და მაცივრიდან ჩემი საყვარელი იოგურტი გამოიღო ალუბლის წვენთან ერთად.
"ჩემი ანანასის და მანგოს იოგურტიი,სად ოშოვე, ახლა ხომ გაყიდვაში არ იყო?"
"შენახული მქონდა, ბევრი ვიყიდე."
თვალი ჩამიკრა და წინ დამიდო.
"გზაში დალიე , ეს ხომ შენი წარმატების ელექსირია."
ახლოს მოვიდა, როცა უკვე ყველაფრის ჭამა დავასრულე და ტანსაცმელს ვისწორებდი.
"წარმატებები შენ სპირველ სამუშაოზე, სულ რაღაც ნახევარი წელი და ჯარსაც მიესალმები, არ მოიწყინო, წასვლამხე მამა საკაიფო რაღაცეებს მოგიყვება."