In andermans schoenen [2]

Hoofdstuk 1.

Met ogen vol angst keken ze Gijs aan. Hun ogen leken te zeggen dat hij iets moest doen, wat dan ook. Maar hij had geen flauw idee wat hij met de situatie aan moest. Mara kon nog niet switchen, laat staan transformeren. Het enige wat ze konden doen was zich verborgen houden in het diepe bos. Bidden dat ze hen niet zouden vinden en vervolgens zo snel mogelijk verder vluchten naar de Belgische poort naar Ligamen in Muno.

'Papa, ik ben zo bang,' huilde Mara zachtjes.

Een schok ging door zijn lijf door het onverwachtse geluid en hij spitsten zijn oren. Hadden ze het gehoord?

Snel trok Lela Mara op schoot en legde haar hand over de mond van Mara. Ze keek Mara indringend aan en gebaarde haar om stil te zijn.

De schouders van Mara schokten, ze probeerde dapper te zijn maar de emoties werden haar gewoonweg teveel. Gesmoorde snikken klonken uit haar mond. Haar gezicht was knalrood geworden.

Gijs hield zijn adem in.

Er klonken stemmen en het geluid van brekende takken.

Hij voelde de adrenaline meteen met kracht door hem heen pompen. De energie bouwde zich in hem op en was start klaar om zich als een wild dier naar buiten te stoten en de vijand te verslinden. Al zijn zintuigen stonden op scherp. Zijn handen begonnen te trillen onder de ingehoude woede. Hij zou ze allemaal kapot scheuren, stuk voor stuk mochten ze alleen maar naar haar kijken.

Bij Lela zag hij het ook gebeuren. Haar gezicht stond strak maar haar blauwe ogen veranderde bliksemsnel in die van een katachtige.

'Mara, je moet nu goed naar papa en mama luisteren,' zei hij zachtjes.

Ze knikte, haar borstkas ging snel op en neer. Ze probeerde nog steeds zichzelf onder controle te krijgen. Het lukte niet.

'Ik wil dat je straks zo ver als je kan wegkruipt in deze struiken.' Hij wees naar de grote dodendenrons achter haar. 'Je doet je ogen en oren dicht. En je komt er pas uit als mama je weer komt halen.'

Mara's ogen waren zo groot als schoteltjes geworden. Ze schudde wanhopig haar hoofd heen en weer.

Lela keek hem vol ongeloof aan en schudde ook haar hoofd.
Mara had het niet door.

Vastberaden knikte hij zijn hoofd.
'Er is geen andere manier, Lela, dat weet jij net zo goed.'

Lela huilde nu ook.

'Ze moeten hier zijn,' klonk een vrouwenstem.

Hij pakte Lela's hand vast en liet wat van zijn energie naar haar gaan. Als vluchten niet meer kan, dan zullen we vechten. Net zoals jij voor mij vocht, Lela. Je weet waar je haar naar toe moet brengen. Daar zijn jullie veilig.

Lela haalde haar neus op en veegde wat blonde plukken haar uit haar gezicht. Haar handen waren zwart van de modder. Toen knikte ze.

'Papa heeft gelijk, liefje. Je moet dit doen.'

Gijs boog zich over Mara en Lela heen en hield ze stevig vast. Zijn vrouw en dochter. Hij knipperde de tranen in zijn ogen weg en snoof hun geur op. Daarna liet hij voorzichtig wat energie naar Mara gaan. Wees moedig, meisje, alles komt goed. Ga nu.

Tot zijn opluchting kroop ze van Lela's schoot af pijlsnel de struiken in. Hij gebaarde net zolang naar haar dat ze dieper moest gaan totdat hij haar niet meer kon zien.

Hij pakte Lela's gezicht vast en kuste haar. Tegelijkertijd liet hij weer energie naar haar toe gaan. Lela, switch en bewaak de struik, ik leid ze hiervandaan. Verander niet in een katachtige, maar in iets giftigs zoals een schorpioen, iets wat hen verrast, kun je dat? Zodra het kan vlucht je naar de poort. Ik kom er zo snel mogelijk achteraan.

De tranen biggelde over haar wangen, toch knikte ze. Even drukte ze haar gezicht in zijn nek, toen zag hij hoe langzaam haar lichaamscontouren en - kleur veranderde. Als een schorpioen kroop ze naar de ingang van de struiken en bleef daar zitten.

Hij dacht aan een jachthond en voelde zijn lijf schokken. Speldenprikjes in zijn handen en benen. Toen begon hij zo hard als hij kon te rennen en te blaffen.

Hij had geen flauw idee waar hij heen ging. Het maakte niet uit. Als het maar ver van de struiken en de poort vandaan was.

Niet snel daarna hoorde hij brekende takken en het geluid van rennende mensen en dieren. Hij had er minstens drie zover gekregen hem te volgen. Als een wolk jankte hij naar de hemel. Hij zou ze pakken allemaal en hij zou niet stoppen voordat er niets meer van hen over was.