State ကျောင်းသားဘဝက ဘဝမှာ ဘယ်တော့ ပြန်ကြည့်ကြည့် အပျော်ဆုံးကာလဖြစ်ခဲ့တယ် အဲ့ပျော်ရွှင်ခြင်းက မေမေရှိနေခဲ့ခြင်းကြောင့်ဆို ပိုမှန်ပါသည်။မေမေက ဒီအရွယ်ထိ ကျောင်းကြိုကျောင်းပို့ သူပဲလုပ်ပေးခဲ့သလို ထမင်းတောင် မခွံကျွေးရုံတမယ် ပြုစုပေးခဲ့သည်။အဲ့တုန်းက ဖေဖေကလည်း ကျွန်တော့်ကို အချစ်ဆုံးလို့ ထင်ခဲ့တာပါပဲ.....
ဒါပေမယ့် ကံတရားတွေက အစိုးမရတတ်တာ ကျွန်တော်နားမလည်သေးတဲ့ ကာလမှာချစ်ရတဲ့လူကို ဆုံးရှုံးသွားတာက ဘဝရဲ့ အကြီးမားဆုံး နောင်တ တရားဖြစ်လာခဲ့တော့သည်။
"ကလေး မင်းနိုင်ငံခြားသွားပြီး ကျောင်းတက်ချင်သလား"
"တော်ပြီ ဖေဖေ ကျွန်တော် ဒီမှာပဲ ဆက်တက်မယ်"
"မင်းစိတ်အဆင်ပြေရဲ့လားကွယ်"
"အဖြေသိနေတဲ့ မေးခွန်းတွေကို မမေးတာကောင်းမယ်ထင်တယ် ဖေဖေ"
"ဖေဖေလည်း မင်းမေမေကို ချစ်ပါတယ် ဒါပေမယ့်ကွယ် သတ္တဝါဆိုတဲ့ အမျိုးက ဒီလိုပဲ ခွဲကြရတာပဲမဟုတ်လား နှစ်တွေလည်း ကြာနေပါပြီကွယ်"
"ကျွန်တော်တော့ နားမလည်ပေးနိုင်ဘူးဖေဖေ, မေမေနေမကောင်းတာ ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်းမသိခဲ့ရတာ အခုမှတော့ တရားတွေမချပါနဲ့တော့ ကျွန်တော် ဆုံးရှုံးသွားရပြီးပြီ လောကမှာ ဘယ်အရာနဲ့မှ နှိုင်းယှဉ်လို့ မရတဲ့အရာကိုမှ လက်လွှတ်လိုက်ရတာပါ ဖေဖေ"
"နောက်နေ့ ဖေဖေ့ညီမ မင်းတီငယ်လေး မင်းနဲ့အတူ လာနေပေးလိမ့်မယ်"
"ဖေဖေက ဘယ်သွားဦးမလို့လဲ"
"ကျွန်တော် တစ်ယောက်တည်းလည်း ဖြစ်တယ် ဘယ်သူမှ ခေါ်ခဲ့ပေးစရာမလိုဘူးရယ်"
"ဒီတစ်ခေါက် ခရီးက နည်းနည်း ကြာမှာမလို့ပါ မင်းစားရေးသောက်ရေးအတွက်ပဲ ဖြစ်ဖြစ်လိုအပ်လို့"
"စိတ်ကြိုက်တာ လုပ်ကြတော့ဗျာ"
--------
နောက်တစ်နေ့ တီလေးအိမ်ရောက်လာတယ် ဖေဖေကတော့ ဘယ်ဆီမှန်းမသိတဲ့ ခရီးထွက်သွားခဲ့သည်။
~ဒေါက်ဒေါက်
"ဖြိုးလေး တီလေး ဝင်လာခဲ့မယ်နော်"
YOU ARE READING
တီချယ် ဆိုတဲ့ ပန်းလေးတစ်ပွင့်
Short Storyဝေးသွားဖို့ တွေးမထားခဲ့သူမို့ ရပ်စောင့်နေမိခဲ့ပါသည်။
