İntiharı kabullenmiş, Azrail'e kucak açmış bir ölüyü geriye çevirebilecek tek güç, aşktı.
Bir gece, ay yerini güneşe bırakıyorken ve gün bütün sisiyle doğuyorken başlamış bir aşk, toprağın altındaki kemiği de diriltirdi, suyun altındaki ölüyü de.
...
Umarım sever ve takip edersiniz. Keyifli okumalar.
instagram:mishelwatty wattpad: authormishel
BÖLÜM 0' ÇÜRÜK MEYVE
*
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
* *
Düşlerin birer düğüm olduğu, bir zincire bürünüp ayak bileklerine dolandığı oldu mu hiç? Ruhunda derin bir kesik, kapanmayacak bir çatlak hissettiğin? Canını vermek üzereyken Azrail'in vicdanına denk geldi mi kör bıçağı andıran soluğun? Ve hayat bitti dediğin anda başladı mı tekrar?
İntihardan vazgeçmiş bir ölüyü diriltecek bir güç var mıydı şimdi? Gök bütün yaşları gözlerinden akıtıyorken ve sen o yaşlar altında sırılsıklam kalıyorken bir taşın üstünde, hayat seni daha nelerle sınayacağını fısıldıyor muydu kulağına?
'Sen bu kokuşmuş dünyada milyarlarca çürük meyveden birisin.' dedi bir ses.
'Kokuşmuş, günahlara ve kurtlara bulanmış bir vücut yürüttüğün.'
'Sen bir katilsin.'
Biraz susuyor, ardından tam o sessizliğe alıştığı sırada tekrar duyuruyordu katı sesini.
'Sen bin bir türlü günah işlediğin yetmez gibi bir de bir canı almış çürük bir ruhsun.'
Zümra, kapattı gözlerini. Sarı, ıslak saçları yüzüne bir tokat gibi sertçe vurdu. Yağmurdan bütün nasibini alarak ıslanmış ve oyuklarına su damlaları dolmuş bir taşa tutunuyordu. Biraz önce yapmak için ne kadar da hevesli olduğu fakat şimdiyse ölesiye korktuğu şeyden kaçıyordu. Canına kıymak üzereydi ancak onu tutan bir el vardı. Bir nefes kulağına ölümün sandığı kadar kolay olmadığını ve asıl hikayenin öldükten sonra başlayacağını fısıldıyordu.
Kendi elleriyle öldürdüğü o adamın bedeni geldi gözlerinin önüne. Öylece hareketsiz bir şekilde yatıyor, tek bir damla kanın dahi akmadığı cansız bir et parçasını andırıyordu. Onu yemeğine kattığı bir fare zehriyle öldürmüştü.
Azrail uğramıştı evine. Onu yıllar boyu her türlü şiddetle sindirmiş, pasif bir direniş dahi gösterse saatlerce kırbaçlamış bir adamı öldürmüştü. Babasını öldürmüştü, gözünü bile kırpmadan.
Fakat şimdi değişen neydi? O kokuşmuş, duvarlarındaki sıvaların döküldüğü ve tavanının aktığı o evden kendini dışarıya atıp çıplak ayakla denize kadar koşmuştu.
