Ben Hala Vazgeçmedim

Giriş

2006 İstanbul-

"Hayır Emree, Tutku bizimle oynamasın. Biz ikimiz ne güzel evcilik oynuyoruz. Sen babasın, bende anne hem ona rol bulamayız ki."

"O zaman Tutku anne olsun!" Bu söze çok sinirlenmişti Sezgi, ağlamaya başladı.

"HAYIR ANNE BENİM, HEP BEN OLUCAM!" Tutku ise Sezgi'nin onu istemeyişine üzülerek,

"Ama hep sen anne oluyorsun..."

"Tabi ki de ben anne olucam, Emre babaysa anne benim her zaman!"

2024 İstanbul-

"Bugün koyu yeşil elbisemi giyicem onu getir, birde siyah bantlı topuklularımı."

Genç kız başını sallayıp giyinme odasına giderken, Sezgi makyaj masasına oturmuş aynadan kendisine bakıyordu. Gümüş işlemeli toka kutusundan siyah tokasını aldı ve sarı uzun saçlarını alttan at kuyruğu yaptı. O sırada Tutku arkadaki yatağa Sezgi'nin elbisesini, ayak ucuna ise ayakkabılarını bıraktı.

"Sen çık bugün kendim hazırlanıcam."

"Kahven-"

"Kahvaltıda içicem."

"Peki, kahvaltıda istediğin özel birşey var mi?"

"Yok Tutku çık artık."

Tutku tam çıkarken Sezgi Tutku'ya seslendi.

"Tutku, bugün Emre gelicek kahvaltıya ona göre hiçbir aksilik istemiyorum. Ayla Hanım'a da bildir. Herşey ekstra düzenli olacak."

"Tamam Sezgi, söylerim anneme herşey istediğin gibi olacak."

"Yani bi zahmet, çık hadi yardım et hazırlıklara." Tutku odadan çıkar çıkmaz kapıya yaslanıp derin bir nefes aldı.

Bu Tutku ile Sezgi'nin hayatı. Tutku, her zaman Sezgi'nin yerinde olmak istedi ve bunun gerçekleşmesi için elinden gelen herşeyi yapıyordu. Sadece biraz zaman gerekliydi. O, hala vazgeçmemişti.

Devam edecek...