Julie Weasley'in dilinden bir Hayran Kurgu kitabı.
"Dağınık, kuzgun karası saçlı, yemyeşil, parlak gözlü bir çocuk bir gün hayatıma girdi ve hayatım artık hiçbir zaman eskisi gibi olmadı. Ve olmayacak da..."
O akşam Umbridge'in odasına gittim. Duvarlar tamamen kedi fotoğraflarıyla kaplıydı. Bir şey söylemesini bekledim:
"Şuraya oturabilirsin."
Üzerinde kağıt ve kalem olan bir masayı gösterdi. Oturdum.
"Şimdi, önündeki kağıda satır yazacaksın-"
Ne? Böyle ceza mı olur?
"ve yazacağın şey: Yalan Söylememeliyim"
Yazmaya başlayacaktım, ama mürekkep yoktu. Sordum:
"Profesör, mürekkep yok."
"Mürekkebe ihtiyacın yok."
Garip?
Yazmaya başladığım an kalemi tutan elimde keskin bir acı hissettim. Elime baktım, kesiliyordu! Yazdığım şeyler elimin üzerinde de yazıyordu. Ama fark ettirmeden yazmaya devam ettim. Korkak durumuna düşmek istemiyordum. Sonradan fark ettim: Mürekkebe ihtiyacım yoktu çünkü kalem, kanımla yazıyordu!
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ceza bitti ve ortak salona döndüm. Ron ve Hermione başkanlık görevlerini yapıyordu. Hemen başıma toplandılar. Hermione:
"Ne yaptırdı?" dedi. Ama ben henüz bunu kimseye söylemek istemiyordum.
"Satır yazdırdı." dedim sadece.
Gece yarısı olduğunda herkes yavaş yavaş yatakhanelere gitti. Ben ellerim önümde oturdum. Sonra kapı açıldı, gelen Julie'ydi:
"Aa, Harry! Sen gelmiş miydin?"
"Evet, yeni çıktım."
"Ne yaptırdı?"
"Hiç, öyle satır yazdırdı."
Sonra gözleri sağ elime kaydı.
"O elindeki ne?"
"Hiç, sanırım mürekkep olmuş."
"Harry, canını sıkan bir şey ya da bir derdin olursa bana güvenebilirsin. Hem, o elindeki hiç de mürekkebe benzemiyordu. Duyulmasını istemediğin bir şeyse, kimseye söylemem."
"Peki, şey... Aslındaa... Kalem mürekkepsizdi."
"Nasıl yani?"
"Kalem, benim kanımla yazıyordu ve, yazdığım şeyler de elimde yara izi oluşturuyordu."
"Ne? Bir insan nasıl bu kadar cani olabilir!"
"Lütfen kimseye söyleme!"
"Tamam, söylemem. Ama sen bir öğretmene ya da birine söyleyeceksin, değil mi?"
"Aslında... söylemesemm... daha iyi... yani, şimdilik!"
"Peki, sen nasıl istersen. İyi geceler..."
Düşünceli bir şekilde kızların yatakhanesine doğru ilerledi.
Biliyorum, bunu benim iyiliğim için istiyor. Ama bu aralar Dumbledore benim yüzüme bile bakmıyor. Ona söyleyemem. Ama kime söyleyebilirim? En iyisi kimseye söylemeyeyim. Ona güveniyorum... Umarım benim güvenimi kıracak bir şey yapmaz...
