ZORUNLU BAĞLAR: Geçmişin izleri

8. BÖLÜM ☾

~
Yaralarımız; bizi ayakta tutan yegane şeydir.

Peki o yaraların kalbimizde bıraktığı derin izler?
İşte o izler silinmesi mümkün olmayan yegane şeydir.

İzlerimiz; bizi güçlü tutan, ayakta dimdik durmamızı sağlayandır.

Kimse kimsenin izlerinin nedenini sormasın çünkü; herkesin vardır bir yarası.
Unutamadığı... Silemediği...
~

Orta okuldaydım. Aynı sınıfta olduğum bir kız vardı. Dış görünüşü yüzünden hep alay konusu olan bir kızdı. Dış görünüşü çirkin olsada içi tam tersiydi. Bu yüzden hep dışlanmıştı. Çirkinsin diye dışlarlardı hep. Uzaktan izlerdim onu. Okuldakilerin aksine dış görünüşünden değil. Nasıl yaklaşacağımı bilmediğimden.

Bir gün cesaretimi toplayıp yanına gitmiştim. Herkes onu yanından kovarken yanına gitmem şaşırtmıştı onu. Tereddüt etmişti başlarda. Sonradan iyi anlaşmaya başlamıştık. İlk defa bu kadar mutluydu. Bir arkadaşı olmuştu.

Günler geçtikçe daha çok sevmiştik birbirimizi. Benim de arkadaşım olmuştu uzun zamandan sonra. Nedeni ise babamdı. Ona göre ben ağa kızıymışım. Herkesle arkadaş olamazmışım. Başlarda korktuğumdan hep uzak durmuştum diğer çocuklardan. Ama onları birlikte oyunlar oynarken görmek hep imrendiğım bir şeydi.

Okuldaydık. Dersimiz bedendi. Bir gün bende onlarlarla oynamak için gitmiştim yanlarına. Babam görmez beni diye kendimi inandırıyordum. Beklediğimin tersine babam ögrenmişti. Ve ben o günün akşamı sabaha kadar dışarda kalmıştım. Yağmurlu akşamdan hediye olarakta hastalanmıştım. Ateşim vardı.

Buna rağmen o gün orda onlarla oynamak çok güzeldi. Zerre pişman olmamıştım. İyileşir iyileşmez yine okula gitmiştim. Babamın uyarılarını dinlememiştim. Bir kere almıştım oyunun tadını. Bırakmak istememiştim. Bırakmadımda. Sonucunun bu kadar ağır olacağını bilmeden mutlu mutlu oynamıştım.

Atımı almıştı benden.

Çok yalvarmıştım babama. Geri getirsin diye. Getirmemişti. Arkadaşlarımla oynamam yasaktı. Oynamıştım.Bir çocuğun bildiği tek şeyi elinden almıştı Berham Demirhan.

Atım yok diye yemeden içmeden kesilmiştim. Yemek yemek gelmiyordu içimden. Bu babamın umrunda bile değildi. Ama başka birinin umrundaydı.

Tek ailem olan abimin.

O halime daha fazla dayanamamış babamla konuşmaya gitmişti. Atımı geri getirme karşılığında yemeğimi yemem konusunda anlaşmıştık. Babamın yanına gidip konuşmuştu Yaman abim. İsteğini geri çevirmemişti Berham Demirhan. Oğlunun istediği gibi getirtmişti atımı. O gün çok mutlu olmuştum. Mutluluğum abimide mutlu etmişti. Atım gelen kadar yemeği kendi elleri ile yedirmişti bana.

Tabi babamın son uyarılarısını dinlemek zorunda kalmıştım. Bu sefer aynı hatayı yaparsam olacakları anlatmıştı babam.

Dinlemiştim artık onu. Atımı benden almasın diye her dediğini yapıyordum. Biliyordu beni neyle vuracağını. Arkadaş ortamından uzak durmuştum ondan sonra. Ta ki ilk okuldan orta okula kadar.