Ο Αντρέι δε μπορούσε να αποχωριστεί τη Θεοφανώ, σχεδόν η Αγάθη την τράβηξε από την αγκάλη του
"Είναι απρέπεια, Αντρέι"
Ο Αντρει σήκωσε το κεφάλι του αποκαλύπτοντας τα πρησμενα μάτια του δίχως ίχνος λευκού γύρω από την κόρη,μόνο κόκκινες ρογμες,ασορτι με την καρδιάς του.
"Παναγιά μου"
Η Αγάθη τρομαγμένη έκανε ένα βήμα πίσω έκλεισε το στόμα της με τις χούφτες της
"Θα..τη φέρω..εγω"
Είπε το στόμα κολλημένος σχεδόν από τόσο κλάμα και τις ώρες που δεν είχε αγγίζει τα χείλη του νερό
Ο Αντρέι κατάφερε να έσυρε τα μουδιασμενα πόδια του και σηκώθηκε κουβαλώντας την.Οι δυνάμεις του τον κράτησαν ίσα μέχρι το τραπέζι όπου την ακούμπησε.
"Αντρέι"
Το αριστερό του πόδι υποχώρησε και ο Αντρέι βρέθηκε αναίσθητος στο πάτωμα, το κεφάλι του πλάι στο κρεμάμενο χέρι της.
"Παναγιά μου!"
~~~
Κόρη ξανθή που πας στο χάρο στολισμένη
Τον ουρανό ανταμώνεις,τα άστρα συντροφεύεις και τη σελήνης έκρυψες
Το φως της έστρεψε,ο ήλιος σαν εχάθη
Ο Αντρέι κρατούσε ένα μπουκάλι βότκα με το πουκάμισο ξεκουμπωτο,το κορμί ιδρωμενο και άκουγε τα μοιρολόγια των γυναικών
"Δε γίνεται να χαθείς και όχι εγώ"
Μέσα στη βοη του μυαλού του προστέθηκε και το κλάμα του βρέφους.
Το πρόσεχε η Ρηνιώ καθώς και ο Μάρκος αισθανόταν ανήμπορος.
Είχε τύψεις πολλές.Το βλέμμα που του δε ρίξει ο Αντρέι πάνω από τη νεκρή Θεοφανώ τον στοίχειωνε.
Τι είχε καταφέρει αλήθεια?Ο γιος του ήταν πλάι του μα δύο άνθρωποι πλήρωσαν επειδή ο εγωισμός και η φούγα του δε τον είχαν αφήσει να σκεφτεί με καθαρή κρίση.Σηκωθηκε δίχως να το σκεφτεί και πήγε στον οντά του Αντρέι.Ο Αντρέι δεν έκανε καν τον κόπο να γυρίσει το κεφάλι του
"Σκεφτόμουν"
Είπε
"Δε με απασχολεί"
Αποκρίθηκε ο Αντρέι κοιτώντας το κενό
"Με ρώτησες τι κατάλαβα που σας έφερα πίσω"
"Και?"
"Τίποτα,μόνο ότι έχω το γιό μου"
"Δε θα στον στερούσαμε αν καθίσουν σαν άνθρωπος να μιλήσεις"
