K.U.Y - ön taslak

1. GÜN 🌅

Şarkı: Dead of Night - Orville Peck

Dünya da kapanan ay gibi bir karanlığa gömülmüş, dönüyor, korkunç bir kasırgaya tutulmuş gibi sallanıyordu. Gözlerimi kırpıştırmalarım arasında Aydan'ın endişeli yüzü yavaşça geri geldi ve kararanın dünya değil gözlerim olduğunu anlamış oldum. Görüşüm tamamen geri geldiğinde bile içimdeki çekilme hissi geçmemişti. Yüreğim sanki o kasırgayla hala oradan oraya savruluyordu.

Artık Selene'nin babamı da almasını dilerken ne dilediğimi biliyordum. Tanrılar korusun... Bu korkunç olurdu. Onu kaybetmek yalnızca beni değil sürüyü de mahvederdi. Onları ayakta tutan tek gücün Lider Boran olduğu su götürmez bir gerçekti.

Beynim aynı düşünceyle yine sancıdı.

Ölüyorlardı. Yalnızca iki haftaları vardı.

Bu talihsiz olay başlarına geldiğinde ne kadar zamanları kaldığını biliyorlardı. Ölümden bir kaçış olmadığını biliyorlardı.

Kurtuluşu olmayan bir salgından farksızdı.

Kurtları hedef alan, sıradan ve acınası ben için ise bir tehdit olmayan lanet bir hastalıktı. Bana bakışlarındaki saklı nefret bundan olmalıydı. Her şeye rağmen, tüm güçsüzlüğüme ve kırılganlığıma rağmen, hepsinden daha çok güvendeydim.

"Ah Aydan... Nasıl olur? Bu nasıl bizim başımıza geliyor olabilir?" Hala inanmakta güçlük çekiyordum. Arkadan Atakan'ın bir kamerayla çıkıp "Seni nasıl da kandırdık ama! Hadi gel yüzmeye gidelim ve yüzündeki şu şapşal ifadeyi bir su topu maçıyla söküp atalım," diyecek diye bekliyordum.

Ama öyle bir şey olmadı. Bu felaket yaşanıyordu. Ben üniversitede derslerden sızlanır, şehir hayatının zorluğundan ve insanların bencilliğinden yakınırken burada... Burada... Görüşüm yaşlarla buğulandı.

Daha erken dönmeliydim. Tek düşünebildiğim buydu. Yapabileceğim pek bir şey yoktu. Oysa ben feci halde geç kalmışım gibi hissediyordum.

"Nasılını önemsemeyi bırakalı çok oldu? Artık yeni sorular soruyoruz." Sesinden bıkkınlığı anlaşılıyordu. Bu konuyu açmayı sadece babam onları men ettiği için değil, konuşmak onun için tatsız olduğundan ertelemişti.

"Tanrıça'yla savaşmayı mı düşünüyorsunuz?" diye sordum aklıma gelen ilk seçenek olduğu için.

Aydan ihtimal verdiğim öneriyle dehşete düştü. "Bunu neden yapalım?"

"Ne bileyim? Yakanızdan düşmesi için mesela..."

"Kazanamayacağımız savaşlara girmeyiz." Genç ve küçük bedeni ürpertiyle titredi. "Üstelik o bir Tanrıça. Bizim kutsallarımızdan biri."

Sahiden bunu düşünebiliyorlar mıydı? Ay'a tapındıkları gibi Tanrıçası Selene'nin de yeri sürü için büyüktü. Ancak bu durum bize bu şekilde zarar vermesine müsaade etmeleri anlamına gelmiyordu. "Sizi öldürmek üzere alıkoyan bir Tanrıça," diye düzelttim, benim kurabildiğim düz mantıktan kendine pay biçmesi için. "Buna bir dur demek zorundasınız."