ზღვისპირეთი

🎀part 1🎀

დილით ზამთრის სუსხს სიზმრების სამყაროდა გამოვყავარ და მაიძულებს რომ თვალები გავახილო.ღამით ფანჯარა ღია დამრჩენია და გაყინულს გამეღვიძა.სწრაფად ავდექი და ფანჯარა მივხურე.შუა ზამთარია და გარეთ ყინავს.ცოტახანს ფანჯარასთან ვდგავარ და გავყურებ მოცეკვავე  თოვლის ფიფქებს და ვფიქრობ იმაზე თუ რაოდენ რთული და მტანჯველია ცხოვრება,თუ რაოდენ დასაფასებელია ყოველი წუთი და ყოველი წამი.ვაანალიზებ რომ საკმაოდ დიდი დრო გავიდა.საათს გავხედე და 8:00-ია. გადავწყვიტე უნივერსიტეტისთვის ნელ-ნელა გავმზადებულიყავი.ხო დამავიწყდა მე ნიცა ვარ,19 წლის.ვცხოვრობ ბათუმში,და ვარ პირველი კურსის სტუდენტი,ვსწავლობ სამხატვროზე.ხქტვა ბავშვობიდანვე ჩემი ერთ-ერთი საყვარელი საქმიანობა იყო.და ბავშვობიდანვე გადაწყვეტილი მქონდა რომ მხატვარი გამოვსულიყავი. სახლში ვცხოვრობ დედასთან და მამასთან ერთად.შეძლებული ოჯახი ვართ და ამიტომ ყველას ჰგონია  რომ ერთი თავში ავარდნილი გოგო ვარ,მაგრამ სინამდვილეში ნამდვილად არ ვარ ესეთი.დედაჩემი ნინო ექიმია,და იშვიათად ვხედავ ხოლმე სახლში.მამაჩემი კახა კი ბიზნესმენია და ხშირად სახლიდან მუშაობს ამიტომ მას ხშირად ვხედავ ხოლმე.მაგრამ მასთან არც ისე კარგი დამოკიდებულება მაქვს.ყოველთვის ისე იქცევა თითქოს მისთვის არაფერს წარმოვადგენდე.ამდენ ლაპარაკში მგონი ძალიან გავერთე.უნივერსიტეტისთვის გავემზადე,ტელეფონი და ყურსასმენები ავიღე და კიბეებზე ჩავედი. დედა  და მამა სახლში არ დამხვდნენ,ამიტომ სამზარეულოში გავედი და ბუტერბროდი  და სალათი შევჭამე.საათს გავხედე და 09:30 იყო.10 ზე ლექცია მქონდა ამიტომ ჩექმები  და პალტო ჩავიცვი, ,კაშნე მოვიხურე,ქუდი დავიფარე და გარეთ გავედი.გადავწყვიტე რომ დღეს ფეხით გამევლო.ნახევარ საათში უნივერსიტეტთან მივედი.გზაში ხალიან შემცივდა და ვინანე რომ ფეხით წამოვედი. თან გზაში ისეთი თოვა დაიწყო ძლის გამოვიკვლიე გზა.შენობაში შევედი და გვანცაც დავინახე.გვანცა ჩემი ბავშვობის მეგობარია.იგი ერთადერთია ვინც ჩემს გვერდში იდგა რაც არ უნდა მომხდარიყო.იგი ჩემგან განსხვავებით სამედიცინოზე სწავლობდა,მაგრამ გაგვიმართლა ლექციები ხანდახან ერთ აუდიტორიაში გვიტარდებოდა.გვანცას გადავეხვიე და გზა გავიკვლიეთ აუდიტორიისკენ.პირველი ლექცია ერთად გვქონდა.მთელი დღე ისე გავიდა რომ ვერც გავიაზრე.სამწუხაროდ სახლში წასვლა მარტოს მომიწია,რადგან გვანცა უნივერსიტეტიდან ადრე გასაქცევი გახდა.გზაში მოვდიოდი როდესაც ისევ დიდი თოვლი დაიწყო ეს უკვე ძალიან მაშინებდა რადგან ავიბენი და გზას ვეღარ ვაგნებდი.აწეთ-იქეთ დავდიოდი,როდესაც ხელზე შეხება ვიგრძენი,ძალიან შემეშინდა, და ის ის იყო რომ ერთი კარგი უნდა მეთავაზა, რომ უკან გავიხედე და ერთი  ბიჭი დავინახე. მაღალი,დაკუნთული,მწვანე თვალებით  და შავი თმით. უნდა ვაღიარო რომ ძალზედ სიმპათური იყო.წამიერად ენა ჩამივარდა მაგრამ  მალევე გონს მოვეგე და გავეცალე.
-უკაცრავად?...
ვუთხარი დაბნეულად.
-როგორც სჩანს ვიღაც დაიკარგა
მომიგო გავისი ბოხი ხმით.ისეთი ხმა ქონდა ნამდვილად მეგონა რომ სადაცაა წავიქცეოდი.
-და უკაცრავად მაგრამ თქვენ ეს საერთოდ რაში გადარდებთ? ან ვჯნ მოგცათ უფლება რომ უკითხავად მეხებით?
-ბრაზიანი გოგონა ყოფილხარ ნიცა.
მითხრა და ცალი ტუჩის მხარე მომხიბლავად ჩატეხა.
-ჩემი სახელი საიდან იცი საერთოდ? ვინ ხარ? რაგინდა?
-ეგ უკვე შენ არ გეხება.და თუ დაიკარგე შემიძლია წაგიყვანო მანქანა აქვე მყავს.
-და რატომ ჯნდა ჩავუჯდე მანქანაში ბიჭს, რომელმაც ჩემი სახელი ოსე ოცის რომ მე თვალითაც კი არ მკნახავს,და რომელიც დაუკითხავად მეხება? არა გმადლობ.
-კარგი შენი ნებაა.
მითხრა და გაუჩინარდა.
-ეს რა ჯანდაბა იყო...
ამოვიჩურჩულე ჩემთვის.და ვზის გაკვლევა განვაგრძე.არ ვიცი როგორ მაგრამ რამოდენიმე საათი ასე დავდიოდი და საბოლოოდ თოვლმაც იკლო და სახლის გზასაც მივაგენი.უკვე საკმაოდ დაღამებული იყო.სახლთან მივედი და შუქები ანთებული იყო. დავაკაკუნე და მ კარები სახეწაშლილმა დედამ გამიღო რომელსაც ცალი ტუჩი და წარბჯ  გახეთქოდა. ამის დანახვაზე პირზე ხელები ავიფარე და ამოვიჩურჩულე
-დედა....შენ რა...რაა.რ..რადაგემართა?
ვკითხე და ვიგრძენი თუ როგორ ჩამომიგორდა ცრემლი
-ნიცა გთხოვ არაფერი მკითხო,მამაშენის კომპანია კოტრდება,და ამაზე მამაშენი ძალიან გაცეცხლებულია,გზაში ბევრი დაულევია და ჯავრი ჩემზე იყარა.გთცოვ არ დაენახო და ეგრევე შენს ოთახში ადი.
ადგილზე გავქვავდი არ ვიცოდი რა მექნა ან რა მეთქვა
-არა დედა გაგიჟდი? კახამ შენ გცემოს და მე უბრალოდ მელიასავით ჩემს ოთახში შევიყუჟო და ეს ყველაფერი ვითმინო.
-არა დედა ნიცა...არ გინდა...
-რა არ მინდა დედა გამატარე ახლავე!
მისაღებში შევვარდო, დედაჩემის სიტყვები დავაიგნორე და მამაჩემთამ მივვარდი,რომელსაც სახლში ყველაფერი დაულეწავს.იმდენად გაბრაზებული ვიყავი ვერც კი გავიაზრე რას ვაკეთებდი.
-შენ სულ გადაირიე? ვუყვირე კახას.
როგორ....როგორ შეგეძლო ეს გაგეკეთებინა.ძარღვები მეჭიმებოდა და ნელ-ნელა ხმას ვუწევდი.
-ის ხომ შენი ცოლია!შენ ვინ ხარ რომ ამას უბედავ?!!.
-ამ ლაწირაკს დამიხედეთ! დაიღრიალა მამაჩემმა, ჩემკენ წამოვიდა და ყელში ხელი ჩამავლო და ძლიერად მომიჭირა.დედაჩემმა ყვირილი დაიწყო ჩვენთან მოვარდა და გაშველება სცადა,მაგრამ ვერაფერს გახდა.
-თქვენი ბრალია!! თქვენი ბრალია!!! იღრიალა და უფრო მაგრად მომიჭორა ყელზე. ამ დროს დრო ვიხელთე და ფეხებსშუა ერთი გემრიელად ვუთავაზე,და ოთახში გავიქეცი და კარები გადავკეტე. ძალიან მეშინოდა ხელები მიკანკალებდა და სუნთქვა  გამხშირებოდა,მესმოდა მამაჩემის გინება და დედაჩემის განწირული ყვირილი და ტირილი.თვალები ერთმანეთს დავაჭირე ყურებზე ხელები ავიფარე და სააზანოში შევვარდი ფიქრების გასაფანტად. ცხელი წყლის ქვეშ დავდექი მოვდუნდი,და წამიერად ყველა ფიქრი გაიფანტა. ვცდილობდი ცრემლების ნაკადი შემეჩერებინა მაგრამ არაფერი გამომდიოდა.აბაზანიდან რომ ვამოვედი არაფრის თავი არ მქონდა საწოლში ჩავწექი და სიზმრების სამყაროში გადავეშვი.
---------------------------------
🎀დღეისთვის სულ ეს იყოს.გამიზიარეთ თქვენი აზრები.თუ რაიმე გამოსასწორებელი მაქვს მითხარით და გავითვალისწინებ.
                                   STARGIRL☆