သက်ဆုံးတိုင်

သက်ဆုံးတိုင် (အင်းစက်)

(ပြန်လည်မျှဝေသည်မူရင်းရေးသားသူအား လေးစားစွာဖြင့်)

အချိန်က ၂၀၀၄ ခုနှစ် ကဆုန်လ မိုးဦးကျ ရာသီ အချိန်ခါ ဖြစ်ပါသည်။ မနေ့က အဖေ ဆုံးပါးသွားပြီဖြစ်ကြောင်း အိတ်ချိန်းရုံးမှ ဖုံးဆက်ပြီး သူ့ ပိုင်ရှင်အိမ်ကို အမေက ပြောသည်။ ပိုင်ရှင်သူဌေးက သူ့ကို ပြောပြ၍ အားချင်းပင် သူ အလုပ်လုပ်ရာ ကချင်ပြည်နယ် မှော်တဲမှ ကားတစ်တန် ရထားတစ်တန်ဖြင့် ဇာတိမြို့လေးကို ပြန်လာခဲ့သည်။ သူ ဒီမှာ လာလုပ်ရတဲ့ အကြောင်းက အဓိကက အဖေ့ကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။သူက ရန်နောင်စိုး အသက် ၁၈ နှစ် အဖေက ဦးဝင်းမောင် အမေက ဒေါ်ကေခိုင်စိုး ဖြစ်ပါသည်။ အမေက အသက် ၃၇နှစ် ၁၈နှစ်မှာ အိမ်ထောင်ကျပြီး ၁၉နှစ်မှာ အမေက သူ့ကို မွေးခဲ့တာ ဖြစ်ပါသည်။ အဖေက ၄၀လောက်ရှိပြီ။အမေ့ထက် ၃နှစ်လောက်ကြီးသည်။အဖေက သူရှာတာ သူ့ အရက်ဖိုး အမေ့ကို ပြန်မပေးပါ။ အမေက ရပ်ကွက်ထဲမှာ နေ့ပြန်ပေးသော အလုပ် လုပ်ပါသည်။အဖေက သူ့ကို သူနဲ့ ရတဲ့သား မဟုတ်ဘူး ဆိုပြီး သူ မှတ်မိတဲ့ အရွယ်ထဲက အမေ့ကို ရိုက်နှက် နှိပ်ဆက် တတ်သလို သူ့ကိုလည်း အမျိုးမျိုး ပြသနာရှာတတ်သည်။လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်လခန့်က အမေ့ကို မတရား ရိုက်နှက် နေတာတွေကို သီးမခံနိုင်သဖြင့် အမေ့ မိတ်ဆွေ အဆက်နဲ့ မှော်တဲမှာ သွားလုပ်နေတာ ဖြစ်ပါသည်။အခုလို အဖေ ဆုံးသွားတာ သူ ဝမ်းသာမိတာ အမှန် နေ့ရှိသရွေ့ အမေ့ကို နှိပ်ဆက် ပြသနာရှာ တစ်ခါတစ်လေ လက်က ပါသေးသည်။ သူ အိမ်ရောက်တော့ အမေ သူ့ကို ဖက်၍ ငိုလေသည်။ အမေ့ကို ဖက်ထားစဉ်မှာ နူး ညံ့ အိစက်လှတဲ့ မို့မောက်သော ရင်သားတွေက ရန်နောင်စိုးရင်ဘတ်မှာ အိခနဲ ထိကပ် နေလေသည်။ လူပျိုသိုးလေး ရင်ခုန်သံတွေ ဗြောင်းဆန်ကုန် တော့လေသည်။ မငိုပါနဲ့ အမေရဲ့သားရှိပါတယ် ဟု ပြောပြီး နှစ်သိမ့်ပေးလိုက်သည်။

"သား ခရီး ပန်းလာတယ် နားအုံး"

ဟု အမေက ပြောသည်။သူ ထကာ သူ့ အခန်းဖက် လျှောက်လာစဉ် အမေ နောက်မှ လိုက်လာပြီး ခုနက သား အဖေအတွက် စိတ်မကောင်းလို့ ငိုတာ မဟုတ်ဘူး အမေ့သားနဲ့ ဆယ်လလောက် မတွေ့ရတော့ လွမ်းလို့ငိုတာ ဟု ပြောပြီး အမေ ရှိုက်ငိုနေသဖြင့် သူမကို ဖက်ထားလိုက်သည်။