Nabi

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Η Ναόμι  περπατούσε στους δρόμους της πόλης, αγνοώντας την εορταστική ατμόσφαιρα που την περικύκλωνε. Τα φώτα των γιορτών έλαμπαν στα σπίτια και τα καταστήματα, αλλά για εκείνη ήταν απλά φώτα, χωρίς νόημα.

Οι χριστουγεννιάτικες κάρτες στις βιτρίνες θύμιζαν την οικογένειά της, μια οικογένεια που δεν ήταν πλέον μαζί της. Τον πόνο που αισθανόταν κάθε φορά που σκεφτόταν τους γονείς της ήταν ανυπόφορος, ιδίως σε μια τέτοια ημέρα.

Ένιωθε την απομόνωση να την πνίγει. Όλοι γύρω της φαινόταν να απολαμβάνουν τη ζεστασιά της οικογένειας τους, ενώ εκείνη έμενε μόνη της, με μια στεναχώρια που δεν έλεγε να φύγει.

Τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια που ακουγόταν από τα μαγαζιά την έκαναν να αισθάνεται ακόμα πιο μοναχική. Όλοι φαινόταν να έχουν κάποιον με τον οποίο να μοιράζονται αυτήν την εποχή, ενώ εκείνη νιώθει την απόρριψη του κόσμου γύρω της.

Καθώς περπατούσε μέσα στον πλήθος, ένιωθε τον πόνο να την πνίγει. Ήθελε να ξεφύγει, να ξεχάσει τις αναμνήσεις που τη βασάνιζαν, αλλά ο πόνος δεν έφευγε. Είχε μάθει να ζει με αυτόν, αλλά τις μέρες των γιορτών ήταν ακόμα πιο βαρύς.

Μόλις έφτασε στο σπίτι της, η Ναόμι  αφήσε  την τσάντα της στην είσοδο και βιάζεται να κλειδώσει την πόρτα πίσω της. Ανασαίνει βαθιά, αισθανόμενη την ανακούφιση που παρέχει η ασφάλεια του σπιτιού της. Με ταυτόχρονο αίσθημα απόγνωσης και απελπισίας, κλείνει τα παράθυρα και τις κουρτίνες, κάνοντας τον χώρο της ακόμα πιο σκοτεινό και απομονωμένο.

Αφού απομακρύνει τον κίνδυνο της εξωτερικής επιρροής, η Ναόμι κατευθύνεται προς το σαλόνι. Εκεί, αφήνει τον εαυτό της να πέσει στον καναπέ, συνοδευόμενο από ένα βαθύ, καθησυχαστικό αναστεναγμό. Κλείνει τα μάτια της και προσπαθεί να συγκεντρωθεί, να επαναφέρει τον εαυτό της στην ηρεμία.Αισθάνεται τον πόνο να την πνίγει και την αδυναμία να τον αντιμετωπίσει. 

Κρατώντας το σώμα της σφιχτά στον καναπέ, η Ναόμι προσπαθεί να βρει μια θέση άνεσης, ένα σημείο όπου θα μπορούσε να ξεχάσει τους πόνους της για έστω λίγο. Σε αυτήν την ατελείωτη νύχτα, οι μνήμες και ο πόνος της επανεμφανίζονται, όπως κάθε χριστουγεννιάτικη εποχή, ανακαλύπτοντας τον πιο ευάλωτο και δυνατό πυρήνα της ψυχής της.

Η Ναόμι  αισθάνεται την αδυναμία να κρατήσει τα συναισθήματά της μέσα της. Ο πόνος που την πνίγει γίνεται ανυπόφορος, και τα  δάκρυα ξεχειλίζουν από τα μάτια της χωρίς να μπορεί να τα ελέγξει.

Κρατώντας το κεφάλι της στα χέρια της, η Ναόμι  επιτρέπει στα συναισθήματά της να ξεχυθούν ελεύθερα. Τα δάκρυα κυλούν καταρρέοντας στα μάγουλά της, αφήνοντας ένα αίσθημα απόλυτης εξασθένησης και απόγνωσης.

Σε αυτήν την στιγμή της αδυναμίας, η Ναόμι  αισθάνεται πως χάνει τον έλεγχο του εαυτού της. Ο πόνος της είναι τόσο μεγάλος που δεν μπορεί πλέον να τον κρατήσει κρυφό. Κάθε ανάσα γεμίζει με θλίψη και αγωνία, κάθε κραυγή αναδύεται από ένα βάθος που φαίνεται ατελείωτο.

Με τα δάκρυά της να συρρέουν ελεύθερα, η Ναόμι αισθάνεται την απαλή ανακούφιση που φέρνει η αποδοχή της πραγματικότητας. Το να εκφράσει τον πόνο της είναι ένας τρόπος για να απελευθερώσει το βάρος που φορτώνει την ψυχή της και να βρει κάποια μορφή ανακούφισης .

Η Ναόμι αποφασίζει να ανοίξει λίγο την τηλεόραση, ελπίζοντας να ξεχαστεί για λίγο από τον πόνο που την ταλαιπωρεί. Καθώς περιηγείται ανάμεσα στα κανάλια, πέφτει πάνω σε μια είδηση που μιλάει για έναν καταζητούμενο.

Η Ναόμι , καθώς παρακολουθεί την είδηση για τον καταζητούμενο, αισθάνεται μια αναταραχή στην ψυχή της. Η πόλη που κάποτε φαινόταν φιλόξενη και ασφαλής τώρα φαίνεται να είναι απλωμένη από το σκοτάδι και τον κίνδυνο.

Καθώς η Ναόμι επικεντρώνεται στην τηλεόραση, οι σκέψεις της περιστρέφονται γύρω από την αναταραχή που έχει κατακλύσει την πόλη. Το αίσθημα της ανασφάλειας και του φόβου ενισχύεται, καθώς η πραγματικότητα της καθημερινότητάς της φαίνεται να απομακρύνεται ακόμα περισσότερο.

Παρά την απογοήτευσή της για την εξέλιξη των πραγμάτων, η Ναόμι συνειδητοποιεί ότι θα πρέπει να είναι επιφυλακτική και να προσέχει. Το μέλλον της πόλης φαίνεται να είναι αβέβαιο και απαιτεί από την ίδια και τους κατοίκους της να είναι προετοιμασμένοι για τις προκλήσεις που έρχονται.