At that Bridge

My life was dull and ordinary, that’s how I see it. Until, I met this girl under at that bridge. My life from that moment completely changed.

I was in my senior year sa highshool at that time. Araw-araw pagkatapos ng mga klase ko, nagging tambayan ko na ang tulay nay un. Wala naman kasi akong  matalik na kaibigan, palagi lang akong nag-iisa.

Palagi akong nagpapagabi sa tulay nay un. Kinaugalian ko na’yon. Nanunuod lang sa umaagos na tubig sa ilalim at pasulyap-sulyap sa kalawakan, yan lang ang palagi kong ginagawa araw-araw.

Isang gabi, iyon  ang gabing maituturing kong pinaka-espisyal sa buhay ko. Nakaupo ako noon sa isang bench doon at nanood ng maituturing kong pinaka-misteriosong bagay dito sa mundo ang bituin.

Nabigla ako ng may tumabi sa aking isang umiiyak na babae. Di ko alam ang gagawin nong ng mga panahong iyon, mailap talaga ako sa mga tao at lalong-lalo na sa mga babae. Buti nalang naiisip ko na napapanood ko nap ala ito sa mga pelikula kong ano ang dapat gawin sa mga ganitong sitwasyon.

“U-uhm miss? Panyo oh.” Sabi ko sabay bigay sa kanya yung panyo.

“Salamat.” Sagot niya habang umiiyak padin.

“Pero alam mo ba na hindi lahat ng mga luha nasasalo ng isang panyo?”dagdag pa niya.

“PERO, nakakatulong kahit konti diba?” nasabi ko na lang. Tumawa lang siya.

Simula noon, nagging magkaibigan na kami, lagi kaming magkasama tuwing hapon sa tulay nay un. Naging sandigan ko siya, magkasama kami sa lungko’t ligaya. Siya ang tagapayo ko, lahat ng sikreto at problema ko alam niya. Pero kahit ganon paman, hindi ko alam ang lahat tungkol sa kanya, may pagka-misteriosang tao siya, tinatawag ko nga siyang Angela “the mysterious one”. Konti lang talaga ang alam ko tungkol sa kanya, sa tulay lang kami magkikita at maglilibot-libot hanggang dun lang. Gustong-gusto kong malaman ang lahat-lahat ukol sa kanya pero mas minabuti kong maghintay na magopen-up siya sa akin. May sinabi siyang mga salita na di ko malimot-limot yun ay “There are secrets that are meant just to be a secret”.

As years passed by ganun lang kami. Di naglaon, lumalim at lumalim ang pagtingin ko sa kanya. First time kong, makaramdam ng ganoon, di ko ma-explain. Nahihiya at natatakot akong magtapat sa kanya dahil baka din na namin maibalik ang pagkakaibigan naming pag-umamin ako sa kanya. Nagtiis ako for the sake of our friendship.

Isang gabi, maihahalintulad ko ito sa aming unang pagkikita. Naglakas loob akong sabihin sa kanya ang aking nararamdaman.

“Angela.” Tawag ko sa kanya.

“Hmmm?” nakatingin lang siya ng diretso sa mga bituin ng gabing iyon.Nakatingin lang ako sa kanya.

“Mahal kita….

Alam kong hindi ganon ang turing mo sakin ngunit---“ di na niya ako pinatapos dahil tinawag niya ako.

“Vann?” tawag niya sakin.

“B-bakit?”

“Naniniwala ka ba sa ibang dimension? I mean bukod sa mundong ito? Like heaven and such?”tanong niya sa akin.

“O-of course.”sagot ko sa kanya.

“Naniniwala ka ba sa mga ghost o kaluluwa?” noong sinabi niya ang mga salitang iyon, parang nagging yelo ang aking katawan at ang mga kamay ko ay nanginginig.

“Ha-ha-ha,J-joke ba yun? A-ang weird naman ng jokes mo ngayon ah. Tatawa n-na ba a-ako?” sabi ko nalang.

“I love you, I loved you, but in this world I do not exist. I’ve only been existing in your mind and your heart.” Seryosong nakatingin siya sa akin.

I was speechless that time. I froze.

Until, I heard her say,

“I love you, always remember that. I will be watching you and I will be waiting for you. Goodbye, until we meet again Vann.”

At that moment I felt a light peck of wind on my lips. As I saw her with my own bare eyes, staring at her smiling face fading.

I was left there dumbfounded,

at that

Bridge.

~FIN~

_____________________________________________________________________________

A/n: Hi! pwede paki-share ng story ko. Thanks. Follow me on twitter @itsIrreane.