Cold Love

Hoofdstuk 1: Eerste ontmoeting

**Noah**

De geur van het ijs drong diep in zijn longen toen Noah de ijshal binnenstapte. Het was een vertrouwd gevoel, een mix van kou en adrenaline die door zijn lichaam stroomde. IJshockey was zijn toevluchtsoord, de enige plek waar hij even alles kon vergeten. Zijn vrienden stonden al op het ijs, lachend, roepend, de puck hard tegen de boarding slaand. Maar hij voelde de spanning. Niet alleen vanwege de wedstrijd die eraan kwam, maar ook door wat er om hem heen gebeurde.

Hij had geen zin in gedoe. En zeker niet met haar. Zijn ex, Liv, had hem gisteren alweer geappt. Noah had het genegeerd, zoals hij altijd deed, maar hij wist dat het niet zou stoppen. Liv gaf niet op, vooral niet omdat ze hem nog steeds terug wilde. Maar hij kon haar niet terugnemen, niet na alles wat er was gebeurd. Hij zuchtte en schudde zijn hoofd terwijl hij zijn schaatsen vastmaakte.

Toen hij opkeek, zag hij haar voor het eerst. Ze stond aan de andere kant van het ijs, in een glinsterende, strakke schaatspak. Ze had haar rug naar hem toe, haar bruine krullen vielen losjes over haar schouders. Haar houding was elegant, bijna etherisch. Iets aan haar trok zijn aandacht. Misschien was het de manier waarop ze leek te zweven over het ijs, of misschien gewoon het feit dat ze anders was dan alle andere meisjes die hij kende.

Zonder erbij na te denken, gleed hij dichterbij, zijn ogen gefocust op haar bewegingen.

---

**Isabelle**

Isabelle voelde de koude lucht haar wangen tintelen terwijl ze over het ijs gleed. Het was haar enige uitweg, haar enige plek van vrijheid. Hier hoefde ze niet te denken aan haar thuis, aan haar verleden, of aan hem. De herinneringen aan haar ex, David, spookten nog steeds door haar gedachten. Hoe hij haar had gebroken, stukje bij beetje, totdat er weinig van haar over was. Het vertrouwen in mensen was compleet verdwenen, en ze had zichzelf gezworen nooit meer iemand zo dicht bij te laten komen.

De routine van het schaatsen gaf haar rust. Elke draai, elke sprong, voelde alsof ze even loskwam van de wereld. Toch voelde ze zich altijd bekeken. Haar vader, een man met een zware hand en scherpe woorden, was nooit ver uit haar gedachten. Zijn verwachtingen drukten zwaar op haar schouders. Ze moest altijd perfect zijn, moest altijd winnen. Niet alleen op het ijs, maar ook in het leven.

Plotseling voelde ze een aanwezigheid achter zich. Iemand was dichterbij gekomen, en zonder op te kijken, wist ze dat het een van die hockeyjongens was. Ze kende ze niet persoonlijk, maar hun reputatie ging ze voor. Arrogant, luidruchtig, en nooit bang om een meisje op te merken. Ze spande haar rug lichtjes, klaar om een afwijzende opmerking te maken als hij iets zou zeggen.

"Je schaatst goed."

De stem was dieper dan ze verwachtte, met een toon van oprechte bewondering. Ze draaide zich langzaam om en keek recht in de groene ogen van de lange, gespierde jongen voor haar. Hij was knap, met wilde, bruin gekrulde haren die onder zijn helm uitkwamen. Hij had een zelfverzekerde houding, maar iets in zijn blik liet haar twijfelen aan die buitenkant. Hij leek... nerveus?

"Dank je," zei ze kortaf, niet van plan om een lang gesprek aan te gaan. Ze had geen behoefte aan sociale interactie, niet vandaag. Toch bleef hij daar staan, niet opdringerig, maar gewoon aanwezig.

---

**Noah**

Hij had verwacht dat ze hem zou afwimpelen. De meeste meisjes deden dat als hij zijn eerste poging deed. Maar haar toon was anders. Afstandelijk, alsof ze hem van zich af probeerde te houden. Hij kende dat gevoel. Hij was er zelf ook een meester in geworden.

"Ben je hier vaak?" vroeg hij, zich plotseling bewust van hoe dom dat klonk. Natuurlijk was ze hier vaak. Waarom zou iemand zo goed zijn in schaatsen als ze niet vaak op het ijs stond?

Ze haalde haar schouders op. "Genoeg," antwoordde ze vaag.

Noah voelde een korte stilte vallen, iets ongemakkelijks dat hij niet gewend was. Bij andere meisjes hoefde hij niet veel moeite te doen. Maar deze keer was het anders. Er was iets in haar ogen, iets dat hem fascineerde. Misschien was het haar afwijzende houding die hem uitdaagde. Of misschien herkende hij een soort eenzaamheid in haar, eentje die hij zelf ook te vaak voelde.

"Ik ben Noah," zei hij eindelijk, zijn hand naar haar uitstrekkend.

Ze keek naar zijn hand, twijfelend, voordat ze hem kort schudde. "Isabelle."

---