White lies (greek translation)

Κεφαλαιο 1

Με λενε Jessabel Griffin. Και ειμαι μια επαγγελματιας ψευτρα.

Ενταξει, ενταξει. Αυτο δεν ειναι ακριβως αληθεια. Ισως οχι επαγγελματιας , αφου δεν ειναι καποιο επαγγελμα επι πληρωμη,ουτε και η δουλεια μου. Απλα ειμαι πολυ καλη σ'αυτο. Δηλαδη πααρα πολυ καλη. Ξερω οτι το να λες ψεματα δεν ειναι καλο και μπλα μπλα μπλα. Αλλα ολοι το κανουμε σωστα; Αρα δεν ειμαστε ολοι υποκριτες;

Δεν ειμαι ακομα σιγουρη αν η ικανοτητα μου να λεω ψεματα ειναι ευλογια η καταρα. Φυσικα εχει πλεονεκτηματα οπως οτι μπορω να ξεφυγω ευκολα απο μια κατασταση, και ουτε γατα ουτε ζημια,αλλα επισης και μειονεκτηματα οπως οτι οι ανθρωποι δεν με εμπιτευονται.

Δεν εχω και πολλους φιλους βλεπετε.

Αλλα δεν με ενοχλει. Παντα ημουν ενταξει με αυτο. Μεχρι τωρα. Οπου υπαρχει ενας φονος στην επιφανεια και ολοι νομιζουν οτι ειμαι υποπτη.

Δεν τους σκοτωσα σε περιπτωση που αναρωτιεστε. Ειμαι ψευτρα,οχι δολοφονος. Αλλα,ως συνηθως ολοι πιστευουν οτι αυτο το παραξενο κοριτσι -ψευτρα το εκανε. Και ειναι δυσκολο να μην τους κατηγορησεις.

Βασικα ενα μερος μου κατηγορει τον εαυτο μου,

Η Jennifer Hockley και ο Robert Blight ηταν το δημοφιλη ζευγαρι του σχολειου. Ηταν πλουσιοι, δυηαμικοι και απολυτα εκθαμβωτικοι. Η Jenny ηταν η αρχηγος της ομαδας cheerleading, η αλλιως η σκυλα Brigade , οπως εγω την αποκαλω. Θα μπορουσε να εχει οποιοδηποτε αγορι απο το σχολειο , αλλα αυτη διαλεξε τον μικρο νερντουλα Robbie.

Μπαμ! Το παραμυθι του σχολειου μου, του 21ου αιωνα. Το γλυκο μικρο πλουσιοκοριτσο ερωτευεται τον ντροπαλο anime lover. Ηταν δυσκολο στον κοσμο να το αποδεχτει στην αρχη, αλλα ηταν ενα πολυ ωραιο ζευγαρι. Ηταν ο ενας φτιαγμενος για τον αλλο. Ηταν παντα ο ενας με το μερος του αλλου και τελειωναν ακομα και τις προτασεις ο ενας του αλλου.

Η Jenny εκανε τον Robbie απο ενα φυτοσε ενα ειδος rock star . Η μεταμορφωση ηταν σχεδον κωμικοτραγικη.

Συνηθηζα να μιλαω στον Robbie λιγο πριν γινει "δημοφιλης" . Ηταν καλο παιδι. Γλυκουλης με σκουρα μαλλια και πρασσινα εκθαμβωτικα ματια κρυμμενα πισω απο λεπτους φακους επαφης. Επισης ειχε την τελεια αισθηση του χιουμορ. Δεν με εξεπληξε που εγινε δημοφιλης τοσο γρηγορα.

Βλεπετε, ημουν το τελευταιο ατομο που ειδε το ζευραρι πριν παιθανει. Λοιπον, τουλαχιστον αυτο ειπαν οι αστυνομικοι.

Ημουν στο πισω μερος της πολης,στο μονο φαρμακειο που υοηρχε. Ημουν στο ταμειο και πληρωνα για τα φαρμακα της μητερας μου. Επασχε απο μαλαρια, την οποια απεκτησε σε ενα εβδομαδιαιο ταξιδι στην χαβαη με το καινουριο της αγορι τον Glen. Ο Dr.Jekins ξεκαθαρισε οτι ειχε μονο μερικους μηνες ζωης ακομα.

Ενταξει,αυτο ηταν ψεμα. Η μητερα μου ηταν μια χαρα και πηγα στο φαρμακειο για να παρω σερβιετες. Ηταν εκεινες οι ημερες του μηνα γιια μενα. Αποφασισα να φυγω πισω απο το κτιριο , για να φτασω σπιτι πιο γρηγορα, οταν ακουσα μια φωνη πισω απο τα πυκνα δεντρα. Ετσι γρηγορα μια κι εκατσα κοντα για να ακουσω.

" Πως κανεις ετσι; Εγω απλα του μιλουσα. Κι εσυ κανεις λες και του χορευα κανεναν αισθησιακο χορο!" Ειπε μια λεπτη γυναικεια φωνη. Την αναγνωρισα αμεσως. Ηταν η ιδια φωνη η οποια με σχολιαζε ανελιπως καθε φορα που περνουσα μπροστα απο τον κατοχο της.

Ηταν η φωνη της Jennifer.

"Υπαρχει μια μεγαλγ διαφορα αναμεσα στο μιλαω και στο φλερταρω,Jenny, και αυτο που ειδα δεν ηταν διαλογος!" Απαντησε μια πιο χοντρη φωνη. Ξαφνικα εσμιξα τα φρυδια μου καθως παραξενευτηκα, διοτι ο Robbie και η Jenny ποτε δεν τσακωνοντουσαν. Ποτε. Θα τα κατεστρεφε ολα αν μαθαινε ολο το σχολειο γι αυτο.

"Ω θεε μου εισαι τοσο ηλιθιος ωρες ωρες , ξερεις τι;" Η Jenny απαντησε ουρλιαζοντας. Σηκωσα το κεφαλι μου αρκετα ψηλα ωστε να μπορω να δω πισω απο το κεφαλι της Jenny με τα σγουρα πλατινε ξανθα μαλλια.

Ο Robbie ακουμπουσε πανω της, αλλα μπορουσες να δεις στα ματια του οτι απο μεσα του εβραζε απο ζηλια και θυμο. Τα μαγουλα του κοκκινησαν απο θυμο, λαμπερα κοκκινα και αξιολατρευτα.

Ουαου! Trouble in paradise , στην κυριολεξια.

Πριν μπορεσει να απαντησει , η Jenny περασε γρηγορα τον δρομο, και τα τακουνια της εκαναν τον γνωστο κλικ, κλακ ηχο καθως περπατουσε. "Jenny!..." Η φωνη του υψωθηκε καθως ετρεχε πισω απο την κοπελα του. Και οι δυο εξαφανιστηκα περα απο τους θαμνους που περικυκλωναν το μερος. Περιμενα μερικα λεπτα ακομα πριν σηκωθω ορθια και αρχισω να περπαταω ευθεια για το σπιτι μου. Κρατωντας το πακετο με τις σερβιετες μπροστα απο το στηθος μου, ακουσα την καρδια μου να χτυπαει.

Ενταξει, παλι ειπα ψεματα. Αυτη δεν ηταν η τελευταια φορα που τους ειδα. Αλλα κανεις δεν το ξερει.