Mert'ten:
Ah benim miniğim. Küçükken oyunlar oynardık seninle. Karşı komşumuzdun. Ben küçükken baya yaramaz olduğum için annenler oyun oynamamıza izin vermezdi.Tabi şimdi de pek uslu değilim. Evden gizlice çıkar,karşı merdiven altında oyunlar oynardık.En sevdiğimiz oyun evcilikti. Yaramaz bir çocuk olduğum için bana kızardın hep. Hiç gülümsemiyorsun derdin. Oysa ki sen yüzünden gülümsemesi eksik olmayan bir kızdın. ''Eyvah! Annem geliyor!'' sözünle irkildim. Kendimi toparlamaya çalışırken annen kulağımdan tuttu. Seni eve gönderdi,beni annemin yanına götürdü. O günden beri görüşmemiz yasaktı. Bir gün annem yanıma geldi. Başucuma oturup saçlarımı okşadı. ''Nilay ve ailesi taşınıyor oğlum'' o anda dünyam başıma yıkıldı. Hemen dışarı fırladım. Gerçekten de taşınıyorlardı. Usulca yanıma geldi. Onun o eşsiz kokusu, burnumun direğini sızlatıyordu. Hemen o kokuyu hissetmiştim. Bana her zaman oynadığı oyuncağı verdi. ''Hoşçakal'' dedi. Sanırım bugüne kadarki en büyük kaybım buydu.
