Prologue
Seven years ago...
"Let's end this marriage. I don't need you anymore. " He said with a cold voice. At eto ako na naguguluhan sa mga sinambit niyang salita saakin. He handed the brown envelope to me. Matagal kong tinitigan yon.Alam ko na ang laman non.
Isang divorce paper na naghihintay nalamang ng pirma ko.
Nakita ko na sa table niya yon nung isang araw at pinagdasal ko noon na hindi niya papirmahan sakin yon pero ang malas ko dahil hindi tinupad yon. Eto siya ngayon, iniintay na ang pagpirma ko. Hindi ko kinuha ang envelope. Tinitigan ko si aaron sa mga mata niya.
"A-Aaron, Bakit? " Naluluha kong tanong sakaniya.
"Anong tanong yan?" irita niyang tanong saakin.
"Aaron bakit ka nakikipaghiwalay saakin? May nagawa ba ko?"I bothered to ask him that day.
"Wala. I am planning to marry Cassandra. At magagawa ko lang iyon kung hiwalay na tayo." Walang emosyon niyang sbai. Bigla nalamang nagsitulo ang mga luha ko pero agad ko iyong pinunasan.
I looked into his eyes. Ang cold ng titig niya saakin. Ramdam na ramdam kong wala siyang paki kung nasasaktan na ako sa sinasabi niya. Bakit siya nagiging ganito? Ang alam mo ko naman okay kami this fast few days. Nagpunta lang siyang new york, Ganito na? Anong nangyari sayo, aaron? Ang sabi niya mahal na niya ko pero bakit nangyayari ito? Can someone tell me the reason why?
"Tawagan mo nalang ako kapag napirmahan mo na ang papel." Sabi niya at tumayo na siya kinauupuan niya at lumabas ng coffee shop. Pero hindi ko matitiis na Makita siyang papalayo saakin, I run after him. Inabutan ko siya at hinablot ang mga kamay niya at nagulat ako sa nakita ko. Namumula ang mga mata niya.
Umiiyak ka ba Aaron? Sabihin mong umiiyak ka rin para kahit kaunti malaman kong nasasaktan ka rin. Pero napawi agad ang iniisip kong iyon dahil biglang nagging cold ang buong itsura niya. Kung kanina may makikita kang sakit, Ngayon wala na.
"ANO BANG KAILANGAN MO HA? TAMA NA, AMANDA! PUMIRMA KA NALANG DAHIL AYOKO NA SAYO! SAWA NA KO SAYO!" Biglang sigaw niya saakin. Tumulo nanaman ng sunod sunod ang mga luha ko.
"Bakit Aaron? Dahil ba hindi ko naibigay ang gusto mo? Dahil ba nabigay na ni Cassandra ang gusto mo? Aaron, Hindi pa ba sapat ang pagtitiis na ginawa ko sa tabi mo para makasama at mahalin mo lang din ako? Aaron, Hindi ba sapat?" Umiiyak kong tanong sakaniya. He didn't answer my questions. He just stared at me and remains silent.
"Aaron, mahirap ba kong mahalin?" I cared to ask but he didn't answer my question. He rides his car and goes away from me instead. Naiwan akong umiiyak habang tulala sa sasakyan niyang paalis. Biglang bumuhos ang malakas na ulan kaya wala na kong nagawa kundi magpaulan nalamang na panuoring unti unting nawawala sa tiningin ko ang kotse niya.
*BEEEEEP*
I heard a loud beep from a car and when I look at my back, there is a raging car going on my way. Nanlaki ang mga mata ko at hindi ko maialis ang mga paa ko sa pwesto ko dahil natatakot na ko dahil malapit na ito saakin. Napatakip nalamang ako ng mata ng bigla kong maramdaman ang pagtama ng balakang ko sa bumper ng kotse and suddenly the surroundings when black.
Noong magising ako, nasa ospital na ko non. Wala akong ideya sa mga nangyari hanggang sa lumipas ang araw na punong puno ng lungkot ang nangyari sa buhay ko. At hanggang ngayon malungkot parin at tila wala paring kulay ang buhay ko.
Walang kulay ang buhay ko, Alam niyo kung bakit?
My mom is sick. She has leukemia. Stage 4 na.
Ang masakit doon hindi ko magawang ipagamot si Mommy dahil wala kaming pera. Kaya nga araw at gabi nagtatrabaho ako para sa gamut niya. PEro kahit anong gawin ko, kulang parin.
Until one day, my best friend calls me and she said that my ex-husband is looking for me because he will give me a job.
Tatanggapin ko ba?
Kung Oo,
Paano ko sisimulan kung hanggang ngayon, mahal na mahal ko parin siya?
-
