Ik weet het nog als de dag van gisteren, de dag wanneer alles veranderde en mijn wereld uiteen viel. Ik weet nog dat mijn vader mij vertelde dat ik moest rennen, zo hard als ik kon en dat ik niet mocht stoppen. Ik mocht niet meer terug kijken. En waarom? Dat heb ik nooit geweten.
Wat ik wel weet is dat ik mijn vader nooit meer heb gezien, dat ik niet weet of hij nog bestaat. Ook durf ik nooit meer naar die plek, nooit meer naar huis. Ik zwierf rond, zonder ouders, maar ik heb me nooit alleen gevoeld, nog steeds niet. Mijn moeder was jaren voor dit voorval al overleden, auto-ongeluk, dood voordat ze in de ambulance lag. Broers of zussen heb ik ook nooit gehad. Ik was alleen, en ik ben het nog steeds maar ik weet het alleen niet.
Tuurlijk kom ik soms mensen tegen en daar praat je dan wel mee. Maar het is anders nu en het zal nooit meer hetzelfde worden.
YOU ARE READING
Overdonderd
General FictionAls je terug kijkt op je leven, wat is jouw kijk op jezelf? Wat kon je verbeteren? Waar heb je spijt van? Soms voelde het idee van opgeven minder zwaar dan doorgaan. En wat dan? Zette je dan door en gaf je niet op? Want eerlijk, je wist nooit wat v...
