1) Είναι σπασμένη σα κούκλα πορσελάνης. Δεν νιώθει. Έπαψε να νιώθει απ'την τελευταία φορά. Εκείνη την νύχτα, σε εκείνο το παγκάκι, με εκείνα τα όνειρα στα χέρια, που έπεσαν και κομματιάστικαν.
2) Καιρός μετά και συνεχίζει να χαμογελάει μηχανικά. Να κοροιδεύει τον εαυτό της, να ησυχάζει τους γύρω της. Κ'όμως αυτό το χαμόγελο σ'έκανε να τη δείς. Υποσχέθηκες να την κάνεις να χαμογελάει για εκείνη, απ'την ψυχή της όπως διαισθάνθηκες πως έκανε κάποτε.
3) Σε πίστεψε. Δεν λέω προσπάθησες πολύ. Της έδωσες ήλιους, σ'αντάλλαγμα τ'αστέρια της, της άφησες μόνο το φεγγάρι. Ξέχασες όμως πως για να λάμψουν χρειάζονται τον ήλιο -τον δικό της ήλιο- και της τα πήρες. Το δέχθηκε, μπροστά στο χαμόγελό της θα έδινε τα πάντα.
4) Έφυγες και την άφησες χωρίς άστρα, μόνο με κάτι ξεθωριασμένους ήλιους και μηχανικά χαμόγελα. Πόσο της έλειψαν τα αστέρια της. Το μόνο που της έμεινε ήταν το φεγγάρι. Αν ξαχαρχόσουν ήξερε πως θα σου έδινε και αυτό. Πάντα έτσι, να δίνει τα πάντα χωρίς να περιμένει.
5) Δεν ήρθες, δίνεις ήλιους αλλού να φωτίζουν. Μα τ'αστέρια της τα κράτησες φυλαγμένα, να σου θυμίζουν πως κάποτε αγαπήθηκες. Εκείνη έμεινε να κοιτά το φεγγάρι να της θυμίζει πως κάποτε προδόθηκε. Να περιμένει κάποιον άλλο να της φέρει ήλιους να της ανάψουν άστρα.
"Μα αν τη ρωτούσες τι θα έκανε εαν μπορούσε να τ'αλλάξει όλα απ'την αρχή, πάλι το ίδιο θα έκανε. Γιατί έμαθε, έμαθε πως ένα φεγγάρι της αρκεί να αναπνέει ακόμα και όταν όλα της τα αστέρια έχουν σβήσει"
