de Vijf Legendes

Proloog.

Mijn onderkoelde lichaam lag levenloos in het water onder een dikke laag ijs. Duisternis, Dat is het eerste wat ik me herinner. Het was donker, het was koud en ik was bang. Maar toen... Mijn ogen gingen langzaam open en ik knipperde een paar keer. Toen zag ik de maan. Het ijs brak. De maan was zo groot en zo helder. Ik werd door het ijs naar boven gedrukt. Het leek alsof de maan de duisternis verjoeg. Mijn lichaam kwam boven het ijs uit en ik haalde adem alsof het de laatste keer was. Ik zweefde langzaam omhoog richting de maan. Op dat moment, was ik niet bang meer. Ik stond oog in oog met de maan. Zachtjes zweefde ik terug naar beneden en mijn voeten raakten het ijs. Waarom ik er was en wat ik moest doen... Dat heb ik nooit geweten. Maar ik betwijfel of ik het ooit weten zal. Ik bekeek mijzelf. Mijn hele lichaam was wit. Zelfs mijn haar. Ik droeg niks anders dan een bruine, stoffen broek, een luchtig, wit shirt, een nachtblauwe cape en had blote voeten. Mijn blik viel weer omhoog op de maan en ik zuchtte even. De omgeving waar ik me bevond was een oud, besneeuwd bos. Ik probeerde een stap te zetten maar gleed gelijk uit. Een lach ontglipte mijn mond. Ik probeerde het nog eens en keek om me heen. Bij elke stap die ik zette ontstonden er sneeuwvolkjes op het ijs. Mijn teen raakte een stok. Van schrik zette ik een stapje terug maar mijn nieuwsgierigheid nam de controle over en met mijn teen raakte ik de stok nog eens aan. Op die plek ontstonden weer sneeuwvlokjes en de stok werd wit. Ik knielde om hem op te rapen. Toen mijn handen hem raakte gaf de stok een lichtflits. Er verscheen een grijs op mijn gezicht.

Ik bracht de stok langzaam richting een boom en tikte de stam zachtjes aan. Weer sneeuwvolkjes. Mijn hand gleed er overheen en er ontstond een twinkeling in mn ogen. Weer glipte er een lach uit mijn mond. Dit was leuk. Dit was echt leuk. Een andere boomstam werd geraakt door mijn stok. Witte vorst sloeg op de boom.

Ik begon te lachen, sprong in het rond en sprintte over het bevroren meer met de stok achter me aan. Alles wat de stok aanraakte veranderde in een laag vorst en sneeuwvolkjes. Lijnen vorst ontstonden op het ijs, ik bleef maar rennen met mijn armen open alsof ik de lucht knuffelde. Een harde wind blies onder mijn voeten en ik schoot omhoog. 'Woaah!' De wind bracht me tot boven het bos, langs de maan en op het hoogste punt... bleef ik zweven. Onder mij zag ik het bevroren meer met mooie, witte lijnen. De wind ging liggen en voor dat ik het wist viel ik weer omlaag. Mijn lichaam raakte alle bedorven takken en ik bleef maar vallen. Geen pijn. Alleen maar een spannend gevoel. Bam. Ik landde toen vol op een dikke tak en begon weer te lachen. Dit voelde zo vet! Maar toen werd mijn aandacht door iets anders getrokken. Ik krabbelde overeind om het beter te zien. Het was een dorpje, in de verte. Rookpluimen kwamen uit de schoorstenen en overal stonden vuurkorfjes.

De wind blies me richting het dorpje maar het ging nog steeds niet helemaal soepel. Ik waaide over al en nergens heen maar uiteindelijk raakte mijn voeten de grond. Of eigenlijk... viel ik op de grond. Het sneeuw op mijn cape veegde ik er af en stond op. Weer begon ik te lachen. In het dorpje liepen allemaal mensen rond maar niemand stoorde zich echt aan mijn onverwachte, uit de lucht vallende, komst. 'Heey!' riep ik en stak mijn hand omhoog. Geen reactie... Ik rende naar de andere kant. 'Hallo,' maar ze liepen gewoon door. 'Hallo?' Verder op zag ik een vrouw zitten en ik liep erheen. 'Uh, goedenavond mevrouw, mevrouw?' Niks. Een jongetje kwam aanrennen. 'Oh, eh sorry. Kan je me vertellen waar ik ben?' Hij stopte niet. Sterker nog, hij rende dwars door me heen. Ik greep naar mijn hart en begon snel te ademen. Dat voelde apart. Ik keek het jongetje na. Weer liep er iemand door me heen. Ik was gewoon onzichtbaar voor ze... 'Hallo?' Teleurgesteld draaide ik me om en liep weer terug het bos in met nog een blik op de maan.

Mijn naam is Jack Frost. Hoe ik dat weet? Dat heeft de maan mij verteld. Maar dat is alles wat hij me ooit verteld heeft. En dat is lang... heel lang geleden.

Rise of the Guardians.