{proloog}
"Livia!!! Laat dat mes los" zeg ik terwijl ik langzaam naar achteren loop. Het lijkt wel alsof ik in een horror film beland ben. Steeds verder stap ik naar achter. Maar bij elke stap die ik zet doet ook Livia een stap . Ik weet dat de muur steeds dichter bij komt. Dat in straks niet meer verder kan lopen. Maar het huis is gelukkig groot. "Livia, kom op, leg dat mes neer. Denk aan je Zusje. Doe niet dom" zeg ik bang, heel bang. Maar mijn woorden helpen niets. Ik blijf maar langzaam achteruit stappen. In kleine pasjes. Livia zegt niks. Ze houdt het mes stevig vast. Haar ogen staan Dof. Haar mascara is uitgelopen. Ze zou zo uit een horror film gestapt kunnen zijn. Het lijkt Alsof ze hier al dagen zit. "Livia, er zijn mensen die van je houden!" Roep ik nu heel bang, ik heb nog maar weinig tijd totdat ik de muur raak en niet meer verder kan. Haar greep verslapt. Haar ogen kijken anders. Ik weet dat ik goed zit. Ze staat stil. Kijkt me aan. Alsof ze verwacht dat ik nog iets zal gaan zeggen. Zij staat stil maar ik zet voor de zekerheid nog een paar stappen naar achteren. "Livia, ik hou van je" zeg ik. Ze laat het mes vallen. Kijkt me aan. Ik kijk terug, en dan rent ze weg. Het huis uit. Ik hoor haar haar schoenen op de grond van het bos maar even later is het stil. Ik sta nog steeds stil op de plek waar ik stond voordat Livia wegrende. Ik ben nog steeds verbijsterd, bang. Bang dat ze terug komt. Ik begjn in beweging te komen en raap het mes wat Livia heeft laten vallen van de grond. Ik hou mijn greep stevig. Ik sluit m'n ogen voor 2 seconden en geniet het kleine moment rust. In diezelfde 2 seconden laat ik het mes weer op de grond vallen. Zodra ik m'n ogen weer open zak ik tegen de muur tegen de grond aan. Nadenkt. Wat is er net in vredesnaam gebeurt?! Waarom!?
