Bir varmış, bir yokmuş... Karşıtlıklar ülkesinde bir dünya kurulmuş. Zıtlıklar dünyası, tezatlıklar diyarı ad olmuş, dillere dolanmış. Varlık yokluğa, yokluk varlığa gebeymiş. İhtimaller dahilinde hepten hiçe, hiçten hepe yol gidermiş. Yol uzar , uzar , uzar lakin tükenmezmiş. Gözü korkarmış insanoğlunun, ödünü patlatırmış bu tükenmez yolculuk. İki ayağını yere sağlam basamazmış dönen Dünya üzerinde. Bir ayağı yerde, bir ayağı gökte ya durursa Dünya ya biterse yol korkusuyla farkına varamazmış iki tabanı olduğunun. Çok gülersem, çok ağlarıma inandırılmış kısmış sesini. Çok samimiyet tez ayrılık getirirle kandırılmış, çekmiş elini eteğini. Düşünmemiş üstüne, etmiş kabul.Korkular fanusuna hapsetmiş kendini. Elini uzatsa korkudan keskin bıçak, ayağını uzatsa ürkeklik çivisi.. Aldığı nefes, verdiği soluk sanki tezatlık değilmiş gibi, es geçmiş soluklanmalarını.. Ana rahmine kurulduğu andan itibaren ölüme yol alan insan, toprağa ekildiği anla kuruması belli olan tomurcuk, varlıkla yokluk, hep ile hiç arasındaki köprüde yürür.Köprüden düşme olasılığı da var en korkutucu yanıyla gözünü.Geri giden ayaklar kalkmanı da sağlar düşüşlerinden.Kalk düş, kalk düş..Kalk, kalma, kanma! Ayakların olsun kırılan kalkacak gücünü kırma! Varlığını inkar edip yokluğu yuva yapma.Düşen bir yaprak gübre olup nasıl can katıyorsa toprağa, yılan yaşamı için nasıl yok edip varlık yaratıyorsa kabuğundan tezatlıklardır devam ettiren gelişimini, değişimi. Gün geceye kavuşmalı, yazlar kışla buluşmalı, mutluluk hüzünle yoğrulmalı ki değer bulsun evren, insan oğlu, insan kızı... Karanlıkların alacası , baharın kokusu, hüzün mutluluk arasında dudakta beliren ince tebessüm kıvrımı atlanırsa değeri kalmaz evrenin, insan oğlunun, insan kızının. Karşıtlıklar ülkesi diyarında varlık, yokluk bütün olmuş. İki kanat olup göklere uçmuş. Gökten üç elma bulup yeryüzüne düşürmüş. Biri suya, biri toprağa, biri de bu hikayeyi anlayana...
